Drie jaar na het geweldige maar obscure Nature Fear trekt School Is Cool opnieuw de popkaart. Good News telt elf songs die vooral over de liefde gaan, al moet u dat ook niet al te ernstig nemen. Frontman Johannes Genard: “Bestaat dat echt, artiesten die een plaat maken als therapie?”
Als Radiohead vijf jaar over een plaat doet, dan is dat gewoon Radiohead die eventjes moet nadenken over zijn nieuwe richting. Als een popgroep drie jaar en een half onderduikt, is er sprake van een comeback. Dan heeft Child Focus al lang signalementen verspreid. Want neen, “If So”, dat oh zo vinnige teken van leven half 2015, bleek dan toch niet het startschot van een nieuwe plaat. Het ging lastiger dan dat, zo geven frontman Johannes Genard en toetseniste Hanne Torfs schoorvoetend toe.
Torfs: “Ik denk dat het niet anders kon gaan. Ons hoofd stond er blijkbaar niet naar om zo snel opnieuw een plaat te maken, zelfs al waren we met “If So”, en nadien “AK47” wel aan het proberen. We hadden toen een nummer of vijf, waaronder een paar die de plaat nu wél hebben gehaald, maar nog in embryonale vorm. We zouden die opnemen, er nog een paar bij schrijven en dan zou het album wel komen, was het idee. Dat bleek niet zo te gaan. We hadden de songs niet, en moesten eerst herbronnen voor we er klaar voor waren. Toen ging het plots supersnel, stond Johannes er met het ene nummer na het andere, waarvan gelukkig zelfs geen één dat we niet zagen zitten of niet zagen werken. Dat was met Nature Fear wel anders. Toen was het zoeken naar samenhang tussen alles wat Johannes aandroeg.”
Genard: “Vroeger gaf ik in elk interview af op groepen die zomaar een plaat maken omdat ze genoeg nummers hebben, maar het is zover. Dit is zo’n plaat. Ik was zo dankbaar dat ik überhaupt genoeg songs had dat ik ze dan maar zo wilde uitbrengen.”
enola: Een ernstig geval van writer’s block, quoi.
Genard: “Ja. Eigenlijk wel. Twee jaar lang heb ik me afgevraagd of ik wel muzikant was, of eerder iemand die zegt dat hij dat is. Ik weet dat het klinkt als de artiest die op zijn berg zat te kniezen, maar zo was het. Muziek is mijn carrière, dit is wat ik wil doen. Een song schrijven is het beste gevoel dat er is, maar het lukte niet. Dat was best een kut gevoel.”
Torfs: “Je had een doel nodig, denk ik. Als wij op een repetitie enthousiast waren over een onaffe schets, dan was je ook gedreven om het af te maken. Dan werd het een job.”
Genard: “Klopt. Verwachtingen zijn een grote bron van inspiratie, net als deadlines. Aanmoedigingen van anderen, suggesties wat er met een song moet gebeuren; dat is het beste dat er is. Iemand die er niets van zegt, of meteen de vergelijking met een andere song of band maakt: dat is de dood voor een nummer. Ik heb potentiële hitsingles laten varen omdat dat gebeurde.”
enola: “Ik wil mezelf een mep in het gezicht geven”, zei je met nieuwjaar 2015. Je nam je toen ook voor om op elk voorstel ja te zeggen. Daar is onder andere je deelname aan Liefde voor muziek uit voortgekomen.
Genard: “Muziek maken op televisie op een zonnige plek, er nog voor betaald worden ook, én Belle Perez moet een nummer van mij coveren? Ja, natuurlijk!
enola: Wat heb je er, naast een goedbetaalde vakantie, muzikaal uit gehaald?
Genard: “Goedbetaald? Vakantie? (lacht) Het was hard werken hoor, van negen tot twee uur ’s nachts soms. Maar het heeft wel degelijk zijn sporen nagelaten op deze plaat. Ik dacht niet dat ik het in me had om soulmuziek te zingen. Dat is immers niet gewoon luid schreeuwen, maar ik heb er veel over geleerd wat betreft uithalen, zacht en hard gaan combineren. Je hoort dat op “Bad Behaviour” op de nieuwe plaat. Ik heb mijn eigen stem leren kennen en ontdekt dat ik niets plezanter en gemakkelijker vind dan arrangementen voor nummers bedenken. Een song schrijven is afzien, maar een cover in elkaar steken? Da’s zo leuk!”
Torfs: “Hoe vaak heb jij niet gezegd dat Liefde voor muziek een van de zaligste dingen was die je hebt gedaan? Jij was tot een half jaar later nog altijd geweldig goed gezind door die ervaring.” (Genard lacht)
enola: Maar ondertussen wordt jullie violiste wel Tsar B en zo populair dat ze haar ontslagbrief bij School Is Cool indient. Dacht je dan: “Hier gaan we weer”?
Genard: “Weer een personeelswissel, ja, maar elk verhaal is op dat vlak anders geweest. En deze zag ik ook wel aankomen.”
Torfs: “De band opnieuw omgooien was werken. We hebben véél gerepeteerd, ook met andere mensen, goeie vrienden van ons, en dat was leuk, maar ze hadden altijd ook hun eigen groepen en dus geen tijd. Dat is natuurlijk altijd het probleem met goeie muzikanten: die hebben altijd andere projecten en dan zijn wij niet onmiddellijk de prioriteit om er in te vliegen.”
enola: (denkt even mee) Jullie oorspronkelijke violiste/toetseniste Nele Paelinck is natuurlijk al even terug in het land.
Genard: “De optie van haar terugkeer heeft dan ook op tafel gelegen, maar het punt is dat ze muzikaal ondertussen best een andere richting is uitgegaan én ook heel erg veel werk heeft op dat vlak. Ze is supergoed bezig. En de realiteit is ook dat we vandaag meer een gitarist-keyboardspeler nodig hebben dan een violist. En dus worden we live nu uit de brand geholpen door Michaël Lamiroy van Tin Fingers.”
enola: “Good News, Everyone”, dus.
Genard: (gniffelt) “Een titel waarmee ik voor alle duidelijkheid niets over het huidige wereldpolitieke toneel wil zeggen. Ik krijg ook al eens de vraag “Het gaat dus echt goed met jullie?”. Ja hoor, maar daarom hebben we die titel niet gekozen. De hele zin is ‘Good news, for people who love bad news’. Geleend van Modest Mouse, ik weet het, maar een geweldige zin die me te binnen schoot toen ik iets moest vinden dat op ‘Good News’ rijmde. En het is een goeie, ironische titel voor deze tijd, die wel degelijk angstaanjagend is. Noem het hoopvol, maar cynisch.”
enola: Geen boodschap dus, geen concept, maar liefdesliedjes.
Genard: “Ook alweer iets dat ik mezelf had voorgenomen nooit te doen, maar zo gaat dat. Op je 22ste schrijf je al eens sneller een filosofisch nummer, op je 29ste buig je je eerder over de echt belangrijke dingen. Niet dat het nu een autobiografische plaat is. Dat ligt me niet.”
enola: “I’m not fine” komt niet uit een diepe plek?
Genard: “Jawel, maar daarom is het nog niet geschreven over een specifieke situatie. Het komt uit mezelf, maar ik hoop dat het ook voor andere mensen herkenbaar is. Anders zou ik het niet hebben uitgebracht. Ik ben geen fan van artiesten wiens platen een soort therapie zijn. Dan heb ik al snel het gevoel dat ik daar geen zaken mee heb. Ik heb het meer voor mensen die een herkenbare situatie kunnen schetsen en daarmee een gevoelige snaar raken. Iemand als Randy Newman of zo. Zijn er echt mensen voor wie hun album een soort publieke verwerking is?”
enola: Natuurlijk. Denk maar aan de laatste Björk.
Torfs: (tot Genard) “Als je je eigen teksten zou ontleden, zou je volgens mij wel meer verbanden met je leven vinden dan je nu vermoedt, denk ik. Uiteindelijk komt het wel echt uit jezelf.”
enola: Als ik “Entertainment” hoor, denk ik: “Die heeft ook al eens in een slechte relatie gezeten”.
Genard: (schatert het uit) “Misschien wel, maar dat nummer is een combinatie van zinnen die van diep komen en dan de tekst snel moeten afwerken tot iets dat steek houdt. En dan vond ik er wel plezier in om het af te werken tot iets over een soort van masochistische relatie. ’t Was een praktische oefening in een song afmaken, zoals ik er vele heb, want ik heb nog nooit een af verhaal geschreven, recht uit mijn binnenste.”
enola: Ander onderwerp dan maar. Mag ik het jammer vinden dat jullie die elektronica, die op Nature Fear werd binnengehaald, weer hebben afgezworen?
Genard: “Ik hou nog altijd van die plaat, maar als ik ze nu zou mogen herschikken, dan had ik ze als twee EP’s uitgebracht: één met de meer conventionele songs als “Polly Jeans New Jeans” en “Wide-Eyed & Wild-Eyed”, en één met de elektronische. En die dan misschien onder een andere bandnaam releasen. We hebben dat toen even overwogen.”
enola: Je vond Nature Fear te veel een reactie op jullie debuut, waardoor je fans hebt vervreemd, las ik.
Torfs: “Het was niet simpel, neen. We kregen veel positieve reacties op dat nieuwe kantje van mensen die ons aanvankelijk minder boeiend vonden, maar tegelijk was het een enorme strijd voor ons om dat te verantwoorden en te plaatsen. Het wrong een beetje.”
Genard: “De naam School Is Cool leek er zelfs niet bij te passen. Heel dat Nature Fear-concept clashte daarmee en de groepsnaam veranderen leek me toch een brug te ver. Maar ik heb nog steeds een hoop nummers van die strekking liggen, waar ik echt fan van ben. Ooit wil ik die misschien wel uitbrengen, maar nu waren ze geen optie.”
Torfs: “We zouden ze te hard anders moeten arrangeren om op Good News te passen, waardoor de essentie van het nummer zou verdwijnen.”
enola: Het geluid van School Is Cool is dus gestold tot dit en mag niet meer veranderen?
Genard: (pruttelt) “Ik vind Good News toch nog steeds een erg eclectische plaat hoor.”
Torfs: “Ik vind dat we wel degelijk evolueren, maar de krijtlijnen zijn inderdaad wat beperkter dan voorheen. Dat is ook niet verkeerd, vind ik. Je mag je kader en je merk bewaken, dat is ook leuk voor jezelf. Het brengt duidelijkheid, waar Nature Fear ook voor onszelf verwarrend was. We wisten op den duur niet zo goed meer wat voor band we nu eigenlijk waren, hoe we een setlist moesten opbouwen om alle sferen tot hun recht te laten komen, .. Nu is het veel fijner: alles is duidelijk.”
