Maandelijks selecteert enola.be op vraag van Poppunt een aanstormend talent uit de grote vi.be-poel. Deze keer: The Girl Who Cried Wolf
“To cry wolf” betekent vals alarm slagen, maar de muziek van The Girl Who Cried Wolf hijgt wat ons betreft toch iets te oncomfortabel in onze nek om het niet op een lopen te zetten. Daarvoor brengt de vijfkoppige band te onheilspellende klanken voor. Een hele rits donkere voorgangers (van Portishead tot PJ Harvey en Swans) wordt aangehaald en in de blender gegooid tot een spannend duister geheel. Dat de stem van Heleen Destuyver weinig licht toelaat, draagt daar in niet geringe mate toe bij. PJ Harvey is daarbij inderdaad een vrij evidente referentie, maar de zangeres weet zich overtuigend vanonder het gewicht van haar voorbeeld te wringen. Haar stem slingert wanhopig tussen snerpende viool- en gitaarklanken die nu eens, bijvoorbeeld op “Ruins”, bij Swans aanleunen (want niemand klinkt als Swans behalve Swans zélf), om op andere momenten de gothic americana van Wovenhand op te zoeken in “Black Vipers”. “Tin Men” en “One of Seven”, met uitschietende stem van Destuyver, zijn overtuigende gitaarmuren, terwijl “Truly” lome triphopwalmen uitademt. De groep weet zo voldoende afwisseling in haar muziek te brengen zonder te raken aan de beklemmende onderstroom die haar zo meeslepend maakt. Wij zijn niet de eerste om The Girl Who Cried Wolf lof toe te zwaaien, en waarschijnlijk zullen we ook niet de laatste zijn.
