Drie jaar geleden bracht Benjamin Booker zijn titelloze debuutalbum uit. Een album vol gruizige garageblues waarmee hij ook de aandacht trok van Jack White. Nu is er Witness, zijn tweede album. Een plaat waarop hij een breder spectrum aan stijlen bovenhaalt. De primitieve, ongekunstelde garagerock wordt aangevuld met gospel, soul en nog een paar andere ingrediënten. We treffen hem in de lobby van een Brussels hotel, vlak voor hij zich klaarmaakt om de trein naar Londen te nemen.
enola: Er zit drie jaar tussen je vorig album en het nieuwe. Voor een beginnend muzikant is dat een eerder lange periode tussen de twee platen. Was het gepland dat je je tijd ervoor zou nemen?
Booker: “Ik bekijk het meer als kunst maken en niet als “rockster worden”. Als ik geen goede songs had wou ik het niet proberen te forceren. De mensen waar ik mee samen werk verstaan dat gelukkig ook wel: “Hoelang je ook nodig hebt om goede songs te schrijven, we wachten wel”, zeiden ze.”
enola: In het essay over de single “Witness” schreef je dat je voor een maand naar Mexico City getrokken bent om inspiratie op te doen. Waarom Mexico? En waarom een grootstad en niet bijvoorbeeld een afgelegen hutje à la Bon Iver?
Booker: (lacht) “Een paar maanden voordien speelde ik er op een festival en ik heb er een paar vrienden die zich ook met muziek bezighouden. Maar waarom precies Mexico? Ik veronderstel omdat het redelijk dichtbij was en het een goedkope plek is om naar toe te gaan voor een maand. Ik zou het me niet kunnen veroorloven om zo lang naar Zürich te gaan en er rond te hangen.”
“Ik koos ook voor een grootstad omdat het er makkelijker is om te “verdwijnen”. Die tijd alleen in een land waar ik de taal niet spreek was belangrijk voor het schrijven van dit album. De meeste tijd spendeerde ik alleen met mijn gedachten, dat had ik nodig om te kunnen schrijven.”
enola: In vergelijking met je vorige album is er op Witness meer verscheidenheid. Wanneer besloot je je muzikaal palet te verbreden?
Booker: “De mensen hielden van de eenvoud van het vorige album denk ik. Maar nadat ik en mijn bandleden die songs gedurende anderhalf jaar gespeeld hadden was het genoeg voor ons. Net omdat ze zo eenvoudig zijn. Dus wou ik iets maken dat muzikaal wat meer uitgewerkt was zodat het langer dan een paar jaar boeiend zou blijven om te spelen. Het was dus gewoon een egoïstische beslissing om me niet te vervelen.” (lacht)
enola: Het nieuwe nummer “Witness” is geïnspireerd door Black Lives Matter en de moord op Trayvor Martin. Is dit de eerste keer dat je een expliciet politieke song uitbrengt?
Booker: “Nee, op mijn vorig album was er het nummer “Slow Coming” dat over een gelijkaardig onderwerp ging. En het is vreemd maar sinds de dingen beangstigend geworden zijn in de VS is het mijn tweede populairste song geworden. De manier waarop de dingen veranderd zijn doen de mensen anders naar de song kijken.”
“Maar ik zie ze niet als politieke nummers. Ik ben geïnteresseerd in het schrijven van nummers over hoe de dag door te geraken en hoe mensen overleven en zin geven aan het leven. Ik schrijf nummers over de dingen die ik rondom mij zie. Omdat andere mensen hetzelfde meemaken lijkt het alsof het over iets groter zou kunnen gaan. Maar het is gewoon omdat we allemaal veel gemeenschappelijk hebben.”
enola: Voor dat nummer heb je hulp gekregen van Mavis Staples op achtergrondzang. Je schreef ook een nummer voor haar vorige plaat. Hoe kwam je met haar in contact?
Booker: “Voor het laatste album zocht ze schrijvers. Ik stuurde haar een e-mail en ze zei gewoon ”ja”. Ik denk dat het was omdat mijn nummer over sociale bescherming en burgerrechten ging. Ze heeft een hele achtergrond in die strijd tijdens de jaren ‘60. Ik vond dat het belangrijk was om de verschillende generaties met elkaar te verbinden en te tonen wat de oudere generaties allemaal voor die strijd gedaan hebben. Zoals nu, door er in de interviews over te praten.”
enola: Je haalt ook Mahalia Jackson aan in “Overtime”. Omwille van dezelfde reden?
Booker: “Mahalia Jackson was eigenlijk mijn introductie tot gospelmuziek. Mijn grootmoeder was erg into gospel en mijn vader had heel wat platen, waaronder een aantal van Mahalia Jackson. Ze kwam trouwens ook uit New Orleans dus ze is altijd een beetje in de buurt.”
“Maar dat nummer gaat eerder over wakker worden na een nacht waar je spijt van hebt. Toen ik na zo’n nacht wakker werd speelde de radio een nummer van haar. In New Orleans zijn er nog radiozenders die Mahalia spelen. Ze zong over hoe ze er overheen kwam door God en al die dingen. En ik dacht: “zet dat af”. Maar dat was dus de oorsprong van het nummer.” (lacht)
enola: Ik las dat je recent verhuisd bent van New Orleans naar Los Angeles. Voor iemand die heel zijn leven in het Zuiden gewoond heeft moet dat wel een verschil zijn?
Booker: “Het is een heel eind weg, vooral op cultureel vlak. Ik woon er nu sinds september en het bevalt me prima. In New Orleans hangt het er van af hoe sterk je bent. Er zijn daar veel verleidingen en ik kon er niet altijd goed aan weerstaan (lacht). Ik geraakte er net iets te veel in de problemen dus ben ik maar verhuisd. Ik denk dat ik op zoek was naar een gezondere levensstijl. Er zijn nu belangrijkere dingen in mijn leven dan uitgaan en feesten. “
enola: Zijn er artiesten of platen die een specifieke invloed waren op dit album?
Booker: “Ja, de producer had graag referenties. Er zijn dus telkens zo’n vier of vijf platen die een invloed hadden op de verschillende songs. Ik luisterde bijvoorbeeld veel naar William Onyeabor, een Nigeriaanse funkartiest uit de jaren ’70 (die eerder dit jaar overleed, bw), en hij had een album Who Is William Onyeabor? dat een paar jaar geleden uitkwam. Mavis Staples. Het postume album van Father Pops Staples dat een paar jaar geleden uitkwam (Don’t Lose This, bw). Het Sly & The Family Stone-album Fresh uit de jaren ‘70 is waarschijnlijk de grootste invloed op dit album. T.Rex is natuurlijk altijd een grote invloed.”
“Voor een nummer als “Witness” wisten we eerst niet hoe het te doen. Ik luisterde naar de hip hop van A Tribe Called Quest en zei dat we het nummer een beetje zo moesten doen en dus namen we de drums daarvan. Daarnaast was er een gospelalbum uit de jaren ‘60 genaamd A Ship Without A Sail van Pastor T.L. Barrett. Daar namen we het achtergrondkoor van en dan deden we er nog wat funkgitaar over. Elk nummer is het samenvoegen van verschillende stijlen.”
enola: Zijn je teksten persoonlijk?
Booker: “Het gaat volledig over mijn eigen leven. Soms denk ik dat het makkelijker zou zijn om het omgekeerd te doen. Maar ik denk niet dat ik zou kunnen schrijven over dingen waar ik niet om geef. Ik heb dat vroeger gedaan maar die songs heb ik weggegooid omdat ze niet goed waren.”
enola: Je moet de song gevoeld of geleefd hebben?
Booker: “Ja, want het is me nooit gelukt om gewoon neer te zitten en te schrijven. Tom Waits zei ooit dat je je moet openstellen en de songs gewoon uit de lucht plukken. Dat is ook de manier waarop ik schrijf en dat neemt wel wat tijd in beslag. Het nummer “Violent Shiver” van het vorige album is een uitzondering, dat kwam op vijf minuten. Maar meestal is het lang wachten op inspiratie en dan plots de ‘stream of consciousness’ laten gaan.”
enola: Vorige week postte je op Facebook een artikel over jezelf in Rolling Stone met als titel “Punk Chic”.
Booker: (lacht) “De PR-mensen van de platenmaatschappij waren kwaad dat ik dat gepost had. Ik had er immers #corporatemagsstillsuck bij gezet. Dat was eigenlijk een grap over de beruchte Nirvana fotoshoot waarbij Kurt Cobain opdaagde met een t-shirt met daarop “Corporate Magazines Suck”. Ik apprecieer hun hulp wel, maar ze zijn over de jaren heen een beetje lui geworden. Ik bedoel: “punk chic” wat moet dat precies voorstellen?”
enola: In het najaar ga je weer op tour. Doe je het opnieuw met de driekoppige band van vorige keer of heb je meer volk nodig voor de nieuwe songs?
Booker: “Het is moeilijker om deze songs te spelen dus er komt zeker een tweede gitarist bij. Ik hoop nog een keyboardspeler mee te nemen. Als het kon nam ik twintig mensen mee, maar dat is financieel niet haalbaar.” (lacht)
enola: Ik vind de cover van het album erg geslaagd.
Booker: “Ik heb er lang over nagedacht en we hebben vele opties bekeken. Tot ik op een nacht een tekening maakte waar de cover uiteindelijk op gebaseerd werd. Ik houd van de bewaseming waarop de titel geschreven staat langs de buitenkant. De titel is trouwens in bloed geschreven. Ikzelf sta binnen geïsoleerd van het geweld buiten. Ik wou iets meer artistiek dan een gewone foto van mij op de cover. De foto werd gemaakt door Neil Krug, die ook nog met Lana Del Rey gewerkt heeft.”
enola: In een interview van een paar jaar geleden las ik dat je samengewerkt heb met Hurray For The Riff Raff.
Booker: “Ja, Alynda (Lee Segarra, frontvrouw van Hurray For The Riff Raff, bw) was een van de eerste mensen die ik ontmoette in New Orleans toen ik daar naartoe verhuisde. Ik ging naar een show die ze speelde met haar toenmalige vriend en ze nodigden me uit om een nummer mee te zingen. Ze heeft me geïntroduceerd in de plaatselijke muziekscene. “
“Haar nieuwe album The Navigator is heel erg goed. Ze is altijd een goede songschrijver geweest. Toen ik haar zag optreden, iemand van mijn leeftijd ongeveer, was dat heel erg confronterend. Ik besefte dat ik beter moest worden. Haar niveau was toen ver boven wat ik kon. Het inspireerde me om veel harder aan mijn muziek te gaan werken. “
enola: In welk formaat luister jij naar muziek?
Booker: “Het kan me niet schelen. Ik heb cassettes, vinyl. Maar vaak gebruik ik Spotify. Dat is voor mij de grootste uitvinding ooit. Je hebt toegang tot alles.”
enola: De meeste muzikanten zijn er nochtans minder lovend over omdat ze de artiesten zo weinig vergoeden.
Booker: “Mensen zijn zo hebzuchtig. Natuurlijk zou ik graag hebben dat ze de artiesten beter vergoeden. Maar ik heb liever dat meer mensen naar mijn muziek kunnen luisteren dan dat ik een van die artiesten zou zijn die zijn muziek van Spotify weghoudt. Het belangrijkste is dat de mensen je muziek leren kennen, niet dat je betaald wordt. Als iemand een album aanbeveelt, kan ik er meteen naar gaan luisteren.”
enola: Nog een laatste vraag. Je bent in België. Ken je toevallig een Belgische artiest?
Booker: “Nee, ik ken er geen. Of wacht. Ik ken er een maar ik kan nu niet op zijn naam komen. Wie is die kerel die in de video danst als een pop?”
enola: Stromae.
Booker: “Ja, dat is hem. Een van mijn vrienden uit Amsterdam is er een grote fan van. Ik mag Stromae wel. (aarzelt even) Hij is toch van België hé?”
