Het kan niet anders of Jozef Dumoulin en Benoît Delbecq hebben een onverzadigbare appetijt naar nieuwe sensaties. Evergreens is niet het geluid van artiesten die stilaan op hun lauweren gaan rusten, maar van onvermoeibare verkenners die op zoek blijven gaan naar andere mogelijkheden, een nog niet verkende dynamiek. Met succes.
Beide artiesten hebben Parijs als thuisbasis – Delbecq is er geboren, Dumoulin verkaste er jaren geleden naartoe – en zijn pianisten. Maar ze zijn ook zoveel meer dan dat. Ze hebben een indrukwekkende staat van dienst (de Fransman door samenwerkingen met Fred Hersch, François Houle en Joëlle Léandre, de Belg met o.m. Octurn en The Bureau Of Atomic Tourism), maar zijn ook te ongedurig om zich te laten vastpinnen op alleen jazz, improvisatie, hedendaagse muziek of elektronische bricolage.
Hoewel de improvisatie duidelijk centraal stond tijdens de opnamesessies, wordt het album ook gekleurd door het gehanteerde materiaal. Voor Delbecq is dat piano en elektronische drums, voor Dumoulin de vertrouwde Fender Rhodes, maar beiden voegen er ook nog andere toetsen en elektronica aan toe. En je kan bij Dumoulin dan wel spreken over die vertrouwde Rhodes, maar wat de man ermee uithaalt grenst soms aan het onwaarschijnlijke. Zonder overdrijven kan je stellen dat hij de taal van het instrument gevoelig heeft uitgebreid, er zones mee heeft aangeboord waarvan figuren als Hancock en Corea bijna een halve eeuw geleden het bestaan niet konden vermoedden.
Het zorgt ervoor dat het duo vanaf opener “Cortex Rewired” kiest voor een uitgesproken hedendaags en ongrijpbaar geluid, dat het ene moment uitblinkt in een drukke geluidsmassa, maar even later weer desintegreert in een haast minimalistisch antwoord op het pionierswerk van een aantal avant-garde componisten. Het flirt soms zelfs met het minimalisme, ritualistisch en etherische, maar van wollige techneutenmuziek is geen sprake. Evenmin van futuristisch klinkende elektronica als een hip schaamlapje om een gebrek aan diepgang te verbergen.
Stotterende straatritmes die soms iets hebben van een ontmantelde drum & bass, worden voorzien van lome baspulsen, gecontrasteerd met liederlijke pianospurtjes en Rhodeskreten. Iets verderop verliest het tweetal zich in abstractere mijmeringen, muziek bij mysterieuze onderwaterwerelden of momenten van iele introspectie, zoals in “Le déjà-vû” of “The Pictures That Got Small”. Soms met het amorfe, verleidelijke geluid van Lilly Joel, maar net zo vaak met een auditief spiegelpaleis vol gesjeesde effecten dat herinnert aan withete schizofrenie van Warped Dreamer.
“Singapore Rhapsody” profileert zich als een scharnierstuk dat aanvankelijk teert op een lagenwerking met postindustriële allure, maar halfweg omslaat in een feest van knetterende beats en nevengeluiden allerhande. Er zit ook een wrijving in tussen lome bassen, dromerig borrelende Rhodes, met knorrige effecten en een ritmische ongedurigheid die een paar keer terugkeert in Evergreens. Makkelijk te labelen wordt het daardoor niet, maar het zuigt je naar het puntje van je stoel om je vervolgens ook daar te houden.
Het eerste woord van hun naam verwijst naar het materiaal en de elektriciteit die het nodig heeft. Het tweede naar de hoop dat de ideeën en intuïtie ook leiden tot resultaten. Goed gekozen, want in een tijdperk waarin spelen met elektronische franjes regelmatig verward wordt met vernieuwing, is dit een uitdagende, meeslepende en verfrissende reis van twee artiesten die hun duidelijk voelbare connectie bezegelen met een wonderlijk, soms zelfs hallucinant geluid. Straffe kost.
Plug And Pray is een van de vier projecten die Dumoulin op 3/8 zal voorstellen op Jazz Middelheim.
