Hoewel Wooden Shjips nog altijd Ripley Johnsons euh…vlaggenschip is, is hij momenteel wel een stuk actiever bezig met ‘nevenproject’ Moon Duo. Met Occult Architecture Vol. 1 verschijnt nu de vierde langspeler van de band, de eerste van twee albums die klaar staan voor 2017.
Het tweede zal niet heel geheel onverwacht Vol. 2 heten en vormt de tegenpool van de eerste, waarbij deze release de donkere kant van het duo belichaamt en het tweede de iets lichtere. Nu valt dat allemaal nogal mee met dat gebrek aan licht, want het album borduurt eigenlijk gewoon verder op de intussen wel bekende formule en laat hier en daar eigenlijk ook verrassend toegankelijke dingen horen.
Moon Duo zit als vanouds op de wip tussen psychedelische waas (tonnen uitwaaierende gitaareffecten), krautmonotonie (de eindeloos rondmalende ritmes van John Jeffrey of een machine) en kosmische elektronica (de Teutoonse synths van Sanae Yamada), met songs die doorgaans eigenlijk weinig om het lijf hebben en het vooral moeten hebben van sound en herhaling. Maar het is een aanpak die er doorgaans wel staat en bijvoorbeeld de ideale metgezel vormt tijdens nachtelijke ritten over lege autostrades.
In songs als “The Death Set” en “Cult Of Moloch”, die inzetten op krachtige ritmes en een minimum aan variatie, levert dat eigenlijk de meest efficiënte resultaten op, want ze laten je rondwaren in een combinatie van stuwing en desoriënterende mist, waardoor je het gevoel hebt te verdwalen en tegelijkertijd maar een kant uit kan. De slepende, monotone zangpartijen dragen enkel bij aan de afstandelijkheid, terwijl het in fuzz, feedback en andere effecten gedrenkte gitaarspel het midden houdt tussen volk als Kawabata Makoto en Keijo Haino enerzijds en anderzijds een shoegaze-oriëntatie. En soms staan ze pal in het midden tussen Clinic en Suicide.
Het spelen met variatie in de wat spookachtige zang zorgt in het uitgebeende “Cold Fear” voor een fijne afwisseling, terwijl het tempo vervolgens weer wordt opgekrikt met de manische rechtlijnigheid van “Creepin’”. Dat werkt prima, tot er plots wordt overgeschakeld op iets dat klinkt als een poging tot een radiovriendelijk geluid dat de band en stuk minder goed afgaat. Idem voor “Will Of The Devil”, dat vooral herinnert aan foute bands van begin jaren tachtig, die meenden en graantje te kunnen meepikken door mee te surfen op enthousiast onthaalde experimenten van voorgangers. Gelukkig is er als afsluiter nog het eindeloos voortploeterende “White Rose”, dat de sterktes van de band goed uitspeelt.
Occult Architecture Vol. 1 is daardoor een twijfelgeval. Zeker de moeite voor wie al gewonnen was voor de sound en stijl van Moon Duo, want daar wordt netjes op verder geborduurd. De (weinige) zijstapjes overtuigen echter wat minder, waardoor het album niet zozeer aanvoelt als het eerste deel van een ambitieus tweeluik en evenmin als een occulte exploratie, maar als een tijdelijke stagnatie. Maar kijk, in tijden van MIA’s en Grammy’s zijn er natuurlijk ergere dingen.
