Emotionele hardcore, een mix van postrock en post-hardcore, of zelfs emorock: noem het wat je wil, maar BLUSH is uitstekende kost. Atlas is verplicht voer voor iedereen die zijn muziek graag heavy en intens heeft.
Het begint al bij “The Underneath”, het tweede nummer op de plaat: een hyperkinetische en schreeuwerige mokerslag, hevig en ook muzikaal interessant. De emocore van Poison the Well van een dikke tien jaar geleden is niet ver weg. Je zou het de perfecte post-hardcoresong kunnen noemen, maar wat houdt die term nog in? Het is net als andere subgenres een nietszeggend containerbegrip geworden. Zelfs Shellac, Quicksand en Fugazi worden als voorlopers soms in hetzelfde hokje als Enter Shikari, Silverstein en Underoath geplaatst.
Soit. Ook in een nummer als “Youth” worden interessante dingen gedaan: meeslepende stukken, een perfecte balans tussen agressie en melodie, en tempowisselingen. Akkoord, in een ver verleden waren dergelijke experimenten met elementen uit postpunk en noise rock vernieuwend. Atlas is evenmin revolutionair, maar aan de kwaliteit van de nummers valt niet te tornen.
De nummers op BLUSH doen geregeld denken aan Refused en At The Drive-In, maar ook aan Mogwai en Envy. Noem Atlas vooral een kruising van die tweede en derde groep. Zo komt “Missing Parts” op een verbluffende wijze tot uitbarsting, mede door de immer explosieve drums. Nog een gigantische troef is zanger Jeroen Vranken, die op de hele plaat een interne emotionele oorlog lijkt uit te vechten. We twijfelen er niet aan dat live de overgave nog groter zal zijn.
Op de plaat is er gelukkig ook genoeg ruimte om te ademen. En dat is nodig, want na een tijd wordt de veelheid aan vocalen (lees: screamostukken) wat vermoeiend. Zo vinden we het niet erg dat “Daly” bijna pure postrock is: de smekende schreeuwvocalen zijn volledig naar de achtergrond gemixt. In “Sleepers” zit dan weer een zekere rusteloosheid verscholen die pas na een paar minuten tot uitbarsting komt.
Op zeker vijf van de negen nummers komt het lef van Atlas sterk tot zeer sterk tot uiting. Volgende keer mag de band nog meer het muzikale op het hokjesdenken later primeren. Maar Atlas is op de goede weg, net als Mont-Doré, een eveneens puike band van aan de andere kant van de taalgrens. Samen lijken ze het screamo/emo-genre nieuw leven in te blazen en weer een goede naam te bezorgen.
En zo zijn er in België steeds meer ‘zware’ bands die iets origineels deden of doen met uiteenlopende invloeden. Atlas hoort nu ook thuis in dat rijtje van jong Belgisch geweld dat uw aandacht verdient. We hebben net ook de verrukkelijke platen van Hypochristmutreefuzz en BRUTUS achter de kiezen. De volgende in de rij? We zetten ons geld in op Huracan, The Guru Guru, Mind Rays en Soul Grip.
