Bracht Manngold in 2014 een album uit waarop de band werd bijgestaan door een achtkoppige blazerssectie, die de weelde helemaal compleet maakte (de ravage die werd aangericht op Jazz Middelheim en een handvol andere locaties zullen we niet licht vergeten), dan werd het tijd om de kernband nog eens centraal te stellen. Dat gebeurt met het verse Manngold, dat opnieuw de kaart van de daverende hypnose trekt.
Zelfs die kernbezetting durfde wel eens te wisselen, maar voor dit album wordt er opnieuw vertrokken van het ijzersterke tweespan Rodrigo Fuentealba en Philipp Weies (gitaar), dat wordt aangevuld met bassist Bruno Coussée, drummers Mattias Standaert en Karel De Backer, en nu ook met Kwinten Mordijck, die overgewaaid komt uit de blazersvleugel en Korg synth voor z’n rekening neemt. Dat verleent de band hier en daar een extra spacey en 70’s getint randje en een extra dimensie aan de repetitief wentelende ritmes die het handelsmerk van de band geworden zijn.
De korte opener “Golpe”; het lijkt haast een toegeworpen handschoen, zet je eigenlijk op het verkeerde been, want de hoofdmoot van Manngold, waarvoor de band naar de Invada Studios in Bristol (zie ook Portishead, Beak>, etc.) trok, bestaat opnieuw uit rondwentelende kolossen van songs die vaak tot op het bot uitgekleed worden en inzetten op pure, fysieke trance. Zo’n “Stunde ” komt dan wel op gang met een paar gespreide drumsalvo’s en gitaaraanzetten à la Led Zeppelins “Good Times, Bad Times”; het is de pulserende bas van Coussée die het centrale element vormt, en iets later ben je vertrokken voor de eerste draaibeweging. Die lijkt even verwant aan een handvol tracks van Motorpsycho (zoals “Überwagner”), maar knipoogt net zo sterk naar kraut, met hier en daar flarden Wipers of Glenn Branca.
En zo zijn er nog een paar. “Boogie” start wat slomer, doet er gewoon wat langer over om op temperatuur te geraken, piekt vervolgens met een moment van chaos, en net daar is de tijd rijp om een gitaar freak-out uit de MC5-school rond te strooien. Het is nu al uitkijken naar wat dat live gaat opleveren, al gaat dat ook op voor “Glückskugel”, waarin een hoofdrol is weggelegd voor Mordijcks Korg, en “DMB”, dat verderbouwt op “Wahnsinn” uit de voorganger. Of beter: afbouwt, want het zijn niet alleen de blazers die verdwijnen, maar het stuk ontpopt zich ook tot een van de langste intro’s sinds die eerste van The Feelies, tot je beseft dat die aanloop net de ervaring bepaalt. Met indrukwekkend geduld wordt de cumulatieve energie en spanning uitgespeeld. Manngold op z’n best, men een tandenknarsende, manische intensiteit.
Tussen die koppig hamerende en wentelende kanonnen zitten er nog een paar stukken die zorgen voor afwisseling. Zo draait die kronkelende bas van “Manngod” aan een tempo dat net iets te laag ligt om niet pervers te worden en biedt het een platform aan voor de in galm badende kerfgitaren die de sensualiteit de hoogte in blijven jagen. Het mag duidelijk zijn: hier heerst nog altijd de belofte van kinky avonturen. “DEMT” is dan weer een kort brokje jachtige punk, snedigheid en vinnigheid van de vroege Dickies-soort met een scheut vroege The Jam erover. De psychedelische jam “Ballad For Daria H” is opgedragen aan Daria Halprin, de mysterieuze schone die opdook in Zabriskie Point, en voelt haast aan als een antwoord op de muziek van Pink Floyd bij de legendarische finale van Antonioni’s meesterwerk uit 1970.
Echt verrassen doet Manngold misschien niet. Wie de band ooit in deze kerngedaante aan het werk zag, herkent de werkwijze en misschien enkele van de songs, maar… het doet toch deugd om vast te stellen dat de band nog altijd een uniek geval blijft binnen de Belgische rock-‘n-roll en in die minimalistische structuren nog altijd een imponerende dosis energie, schwung én seks weet te stoppen. Manngold, een plaat zo cool als een Ford Galaxy uit 1965, een 50’s pin up of een klassieke Blue Note-hoes, maar dan met een gloeiend hete habanero in de reet. Op naar die concerten, en snel!
Het album wordt op 5 februari voorgesteld in de Vooruit (Gent). Ook op de affiche: Deerhoof.
