In deze tijden van Spotify en een steeds dalende verkoop van fysieke muziekdragers proberen muzikanten op alternatieve manieren hun — excuseer ons voor de terminologie – product aan de man te brengen. Throwing Muse Kristin Hersh doet dat ondertussen al een tijd in boekvorm.
Hersh heeft ondertussen al een aantal boeken uitgebracht. Zo was er al een kinderboek van haar hand (Toby Snax) en een autobiografie waarin ze de beginjaren van haar band Throwing Muses uit de doeken deed (Rat Girl). Vorig jaar bracht ze de novelle Don’t Suck, Don’t Die uit waarin ze herinneringen ophaalt aan Vic Chesnutt. Ook haar vorig soloalbum Crooked en de reünieplaat van Throwing Muses, die een paar jaar geleden uitgebracht werd, kwamen uit in boekvorm met de muziek op cd of mp3 als bijlage bij het boek.
Dezelfde werkwijze volgt ze nu ook voor haar nieuwe album Wyatt At The Coyote Palace. In een luxueuze hardback uitgave worden de songteksten weergegeven, aangevuld met een verhelderende tekst of beschrijving. Al moet je dat laatste met een korrel zout nemen, want net zoals haar songteksten zijn ook de bijgaande teksten hermetisch en moeilijk te duiden. Dat geheel wordt dan nog aangevuld met foto’s, een paar doodles en zelfs een recept. Eentje voor hooker gazpacho, moest u het zich afvragen.
Klonk het ten tijde van Crooked nog dat de mentale problemen waarmee ze al van jongs af kampte onder controle waren, dan lijkt daar, afgaande op de cryptische teksten op het nieuwe album, niet zo veel meer van aan te zijn. Al kan dat ook het gevolg zijn van het stuklopen van haar relatie na een huwelijk van 25 jaar. De titel van het album is overigens een verwijzing naar haar autistische zoon Wyatt en een leegstaand gebouw in de buurt van de opnamestudio’s waar hij vaak naartoe ging, en waar zich af en toe wel eens een coyote ophield.
Grosso modo kan je het oeuvre van Hersh in twee delen onderscheiden. De lawaaierige kant met Throwing Muses en 50 Foot Wave – waarmee ze eerder dit jaar nog de EP Bath White uitbracht – en het meer ingetogen, naar folk neigende materiaal van haar soloplaten. Sluit Wyatt At The Coyote Palace grotendeels aan bij dat – althans aan de oppervlakte — rustigere solowerk, dan wordt er af en toe toch ook even de ruimte gelaten om er wat steviger tegenaan te gaan. Overigens heeft Hersh alle instrumenten op het album zelf ingespeeld, wat het een nog persoonlijker cachet geeft.
Toch is dit een van haar meest ambitieuze werkstukken tot nu toe, wat ook weerspiegeld wordt in het feit dat het een dubbelalbum is. En daar knelt meteen het schoentje. Hoewel er tussen de 24 nummers geen echte misbaksels zitten, kan je je toch niet van de indruk ontdoen dat ze er met de helft van de songs en een veel korter album een werkstuk van had kunnen maken dat je niet in de koude kleren gaat zitten.
Maar geen paniek, er staan genoeg straffe nummers op Wyatt At The Coyote Palace. Opener “Bright” twijfelt eerst nog tussen experimenteel gekraak en akoestische folk, maar is meteen raak. “Hemingway’s Tell” schippert de hele tijd tussen kalme momenten en aan Throwing Muses verwante rock, met een ritme dat je steeds weer op het verkeerde spoor dreigt te zetten. “Wanderland” is een gejaagde song die klinkt alsof ze voor zeker vijftig procent uit cafeïne bestaat. De eerste cd wordt afgesloten met twee topnummers, waarin het lijkt alsof de demonen in Hershs hoofd zich nog niet helemaal gewonnen geven. “Numb means nothing hurts me anymore / And I can’t feel a thing in my core” klinkt het in “Killing Two Birds”. Maar het is vooral het intimistische “Guadalupe” waarin de rauwe, hese stem van Kristin Hersh de krassen op haar ziel openbaart.
“American Copper” is vintage solo-Hersh: ingetogen, met een aangenaam wisselend tempo en een tekst waar je kop noch staart aan krijgt. Ook het wat ongemakkelijk schurende “Some Dumb Runaway” of het rechttoe rechtaan rockende “Sun Blown” zijn beide een schot in de roos. Maar daarnaast zijn er dus ook songs die net iets te weinig om het lijf hebben of te veel herhalen door eerdere melodietjes of klankkleuren te herwerken.
Uiteindelijk blijkt Wyatt At The Coyote Palace een album te zijn dat met een strengere redactiehand tot haar betere solowerk had kunnen gerekend worden. Het resultaat is een dubbelalbum met sterke uitschieters, maar net te veel vals plat daartussen. Bij Jan Modaal zouden we daar nog mee kunnen leven, maar voor iemand met de staat van dienst van Kristin Hersh leggen we de lat toch hoger. En zo moeten we herhalen wat de meester in de lagere school vroeger op ons rapport schreef: “Goed, maar moet toch beter kunnen”.
