Voor mensen die gretig “Reis rond de wereld in tachtig downloads” van collega (gvdb) volgen: u hebt er nog eentje bij voor uw lijstje: een Zuid-Koreaans trio dat op missie is om uw oren aan gort te blazen.
Jambinai bestaat uit Bomi Kim, Ilwoo Lee en Eun Young en maakt muziek die hier in de categorie “gillende postrock” zou vallen. Ze zouden de wereld kortom graag eens een goeie dreun verkopen (er zit daar blijkbaar toch wat opgekropte woede in de Koreaanse samenleving). Ze dragen het nummer “Deus Benedictat Tibi” zelfs zonder blozen op aan alle mensen die “in pijn leven”. Je zou bijna denken dat je de liner notes van Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven aan het lezen bent.
Dat gillen mag u trouwens vrij letterlijk nemen. Niet dat er bij de grotendeels instrumentale muziek van Jambinai een brulboei genre Tetsuya Fukagawa van Envy, die u de oren van het lijf schreeuwt, aan te pas komt. De groep maakt echter volop gebruik van traditionele Koreaanse instrumenten die een heel specifiek geluid aan hun muziek geven. Daarbij kiezen ze eerder voor de directe actie en leunen ze niet op lange, emotionele spanningsbogen. Jambinai ligt dan ook ver verwijderd van groepen als Shimmering Islands of vooral Mono, voor veel mensen toch nog altijd hét referentiepunt als ze “Aziatisch” en “Postrock” in één zin zien staan. De band neemt maar op één nummer, “For Everything That You Lost”, echt gas terug, om vervolgens een klassieke spanningsboog op poten te zetten. En dan bombarderen die snoodaards net die song meteen tot single. Wie Mono of Explosions In The Sky dus al moeilijke kost vindt, gaat daar beter nog even zijn tanden op stuk bijten.
Eens je bekomen bent van de eerste indruk, is er nochtans veel moois te ontdekken op A Hermitage. De groep weet heel goed een balans te vinden. Het gebruik van oude instrumenten verwordt nooit tot een gimmick en de groep belandt evenmin in clichématige exotisering. Tegelijk doen ze met hun ‘haegum’ of ‘piri’ ook niet gewoon een elektrische gitaar na. “Abyss” is nog even een bevreemdend momentje, wanneer hiphop-artiest Ignito opeens heel hard in het Koreaans begint te rappen boven de al niet halfzachte muziek van Jambinai. Maar het grijpt je wél bij de lurven.
”Wardrobe” hakt er meteen op in met drammerig slagwerk, gevolgd door een storm aan lawaai. De snaarinstrumenten schreeuwen gepijnigd. Denk in de richting van wat er gebeurt als je een gitaar met een schroevendraaier zou bespelen. Alles blijft maar net aan elkaar hangen, tot na drie minuten “Echo of Creation” al even hard komt binnenbulderen, waarbij (vermoeden we) de piri van Lee een snerpe fluittoon produceert die zowel irriteert als intrigeert. De groep scheert hier even langs de clichés maar de song is krachtig genoeg om dat te voorkomen.
Na het rustpunt “For Everything That You Lost”, dat met zijn onheilspellende sfeer zo op eender welke Constellationrelease genre Set Fire To Flames zou kunnen staan, en rapmomentje “Abyss”, scheurt de groep in de tweede helft van de plaat gewoon verder. Tegelijk begint hij hier ook wel wat meer dynamiek en opbouw in zijn nummers te smokkelen. Dat staat de grilligheid echter niet in de weg. In “Deus Benedicat Tibi”, “The Mountain” of “Naburak” blijft de groep je pakken met zijn door snerpende klanken ingevulde, bizarre sfeer. “They Keep Silence” sluit af met zo’n soort klap waar u doorgaans twee tanden van kwijtraakt.
Op het einde van de rit voel je je wel wat uitgeput, maar op een goede manier. Het enige wat soms in de weg zit, is de beetje monotone aanpak van de groep. Elk nummer probeert weer op dezelfde manier de aandacht te trekken: een directe aanval op de oren in combinatie met de ongewone geluiden die ze uit hun snaarinstrumenten halen. Tegelijk maakt dat het allemaal wel iets spannender dan wat er in de Angelsaksische wereld op dit moment met postrock wordt aangevangen. De aanpak van de band vervalt dus niet tot een gimmick. Hopelijk weten ze ook in de toekomst aan de juiste kant van de weg te blijven, wat niet makkelijk wordt. Maar met dit album is Jambinai de ideale groep voor wie even weg wil van de gekende paden, zonder daarbij in al te extreme zones te verdwalen.
