Dat koloniale grenzen werden getrokken met nogal weinig zin voor lokale complexiteit is ondertussen goed geweten. Dat is zeker het geval in de Sahara, waar grenzen quasi letterlijk met een liniaal door een als volslagen leeg beschouwde woestijn werden getrokken en waar nomadische bevolkingsgroepen zo verspreid geraakten over verschillende staten.
Zo zijn er bijvoorbeeld de Toeareg, Berbers die verspreid leven over Niger, Mali, Burkina Faso, Algerije en Libië. Ze kwamen er al verschillende keren in opstand en stichtten zelfs een tijd lang de eigen staat Azawad in Noord-Mali. Ook muzikaal zijn ze opvallend goed bekend in het Westen: de woestijnblues van Tinariwen uit Mali en de meer rockende aanpak van Bombino uit Niger wisten al erg breed te overtuigen. Volgende groep in het rijtje die absoluut uw aandacht verdient: Imarhan uit zuidelijk Algerije, dat op een zelfgetiteld debuut een opmerkelijke eclectische aanpak laat horen binnen die typische, door zandstormen aangevreten woestijnsound.
Tweede track “Tahabort” biedt daarvan een mooi staalkaartje. Vrouwenstemmen ululeren dat het een lieve lust is terwijl de band een soort hybride disco aan het kampvuur inzet met bonkende drums en gitaren die het zwerven over de zandvlakte even links laten liggen voor een meer directe ophitsing met snelle akkoorden. Meteen daarna gaat die storm echter weer liggen en laat “Ibas Ichikkou” het geluid van de contemplatie horen, de eindeloze vergezichten vanop de rug van een kameel (of vanuit een jeep als u het liever wat moderner wil). Dat wordt nog verder gezet in “Idarchan Net” dat vanuit een haast totale stilte erg mooi openbloeit door een smaakvolle productie. Titeltrack “Imarhan” speelt dan weer subtiel leentjebuur bij de populaire raï die in Arabisch Algerije de plak zwaait.
Voor de rauwe woestijnbluessound van het vroege werk van Tinariwen of Ali Farka Touré moet je dus duidelijk niet bij Imarhan zijn. Her en der wordt gesproken van een nieuwe generatie Tuareg-muzikanten, maar daarbij kan wel de bedenking gemaakt worden dat Imarhan zich vooral op de Westerse markt lijkt te storten. De productie, de omkadering, zelfs het label kloppen allemaal in dat plaatje: een exotische band met een opwindende stijlenmengeling die gemakkelijk een Europees publiek overstag zal doen gaan. Allemaal goed en wel, maar “authentiek” is dit daarom nog niet meteen, en we durven betwijfelen of het een trouwe weerslag is van wat ter plaatse leeft. Daarin bieden labels als Sahel Sounds of Awesome Tapes From Africa een veel interessantere inkijk.
Niet dat dat op zich iets afdoet aan de inherente kwaliteit van Imarhan. Dit is immers een mooi geproducete plaat die een boeiende en overtuigende interpretatie van een ondertussen welbekend geluid laat horen.
