Toen we Rangda in 2010 live aan het werk zagen (en daar danig van onder de indruk waren), leek het evident dat het zou gaan om een veredelde versie van een eenmalige bedoening, iets waar hooguiteen plaat en een tour of twee van zou komen. Maar kijk, zes jaar later vindt het tot de verbeelding sprekende trio nog altijd de tijd om op gezette tijdstippen samen te komen. Een tijd geleden leidde dat tot de derde langspeler, een must voor wie deze drie avonturiers een warm hart toedraagt.
Elk op hun beurt blijven de leden bijzonder actief. Sir Richard Bishop en Ben Chasny vooral met soloreleases (die tweede dan vooral als Six Organs Of Admittance), terwijl Corsano vermoedelijk een van de meest bedrijvige muzikanten van het moment is, actief met o.m. Chikamorachi, Nate Wooley, Rodrigo Amado, Joe McPhee, Dennis Tyfus en Mette Rasmussen. Is het daar doorgaans in de context van vrije improvisatie/free jazz, dan zit Rangda wel in een andere hoek van het spectrum, eentje waar uiteenlopende stijlen en invloeden als surf, Americana, exotica, psychedelica, classic rock, bluesrock, noise en jambanduitspattingen elkaar in evenwicht houden. Of compleet exploderen.
Ook nu is het niet zo evident om er een genrelabel op te plakken. De drie songs waar The Heretic’s Bargain mee van start gaat, horen bij het strakste en meest gestructureerde dat de band al liet horen, maar dat wordt in evenwicht gehouden door de meanderende vrije chaos en de kolos die erop volgen. Het zijn verschillende zijdes van een medaille die laten horen dat de drie samen een heel eigen synergie bereiken en daar verschillende richtingen aan kunnen geven, wat hier leidt tot een lichtjes wringende, maar boeiende spanning.
“To Melt The Moon” gaat van start met een hyperstrakke fusillade van gitaar en drums, een salvo van hecht geknal dat vervolgens omslaat in vloeiend gesoleer van Bishop dat zich situeert tussen Dick Dale en iets uit het Midden-Oosten. Er zijn korte explosieve momenten waarop beide gitaren, die gaandeweg iets intenser tekeer gaan, even kunnen bijschakelen en intussen houdt Corsano het allemaal lekker fris met een strakke, levendige souplesse. Dit is catchy, jazzy zonder te gaan neuzelen, en verwant aan klassieke rock-‘n-roll.
Idem voor de compacte brokjes “The Sin Eaters” en “Spiro Agnew”, korte groovy jams. In het eerste met een scheurend solomoment, in het tweede met een paar korte, Beefheart-achtige wendingen, frivoliteiten op de uitgebeende grens tussen psychedelica en galoperende Americana. Naar Rangda-normen is dit niet minder dan popmuziek, om met ramen en deuren open te laten knallen. Ergens in de zone tussen Yawningman, Chris Forsyth & The Solar Motel Band, Television en Quicksilver Messenger Service. Maar er komt meer.
“Hard Befall The Door-To-Door Glass” is een schurend stuk, lang en vol betonmolenfeedback, waarin de gitaren eerst tegen elkaar aan schurken, Corsano zich naar verloop van tijd gaat moeien, om uiteindelijk plaats te ruimen voor een zacht, haast folk getinte, droney coda. En dit gaat op zijn beurt dan weer over in de 19 minuten durende “Mondays Are Free At The Hermetic Museum”, waarin ze het allemaal samenbrengen: ingetogen passages, knetterende en simultaan uitgevoerde riffs, gierende hypnose op het raakvlak tussen J. Mascis, Sonny Sharrock, Thurston Moore en Chasny’s eigen Comets On Fire, folkgepluk, ragaflarden en spookachtige stilte. Sterk, al zijn we er zeker van dat er live soms stoten uitgehaald worden van een nog straffer kaliber.
Corsano is z’n imponerende en veelzijdige zelf en in hun beste momenten bereiken Bishop en Chasny een machtig samenspel (de telepathie die je ook hoorde bij tandems als Bloomfield en Bishop in de Butterfield Blues Band, of Lloyd en Verlaine in Television), maar tegemoet komen aan de live ervaring doet The Heretic’s Bargain niet helemaal. Ook het feedbackstuk valt misschien wat licht uit, maar met de drie eerste songs, best te omschrijven als microjams, weten ze intussen wel te verrassen, omdat ze nog nadrukkelijker dan ooit tevoren structuur en traditie opzoeken en laten horen dat ze ook daar een heel eigen draai aan kunnen geven. En nu: hoog tijd voor een nieuw concert in deze contreien.
