Ze zijn zeldzaam, de muzikanten van de jongere generatie die zich tegenwoordig nog door krautrock en aanverwanten laten inspireren. Daarom alleen al is het Belgische Tandaapushi een behoorlijk speciale groep binnen de wereld van de geïmproviseerde muziek. Op zijn debuut Fire Disposal slaagt het trio er bovendien in de verslavende eentonigheid van een lekker hedendaagse smoel te voorzien.
Tandaapushi klinkt behoorlijk Japans, en het mooie artwork van Léo Dupleix met enkele typische animatiefiguren versterkt het made in Japan-gevoel van deze plaat alleen maar. De Brusselaar en toetsenist van het trio blijkt dan ook een tijdje in het Aziatische land te hebben gewoond, een ervaring die hem volgens zijn cv een hele hoop muzikale connecties heeft opgeleverd. Ondertussen resideert de jongeman in Parijs, maar dat weerhoudt hem er niet van een working band draaiende te houden met twee collega’s uit het Antwerpse, bassist Laurens Smet en drummer Louis Evrard. Als Tandaapushi onderscheidt dit trio zich via een ruwe elektrische sound en een concept waarbij virtuositeit naar binnen is gekeerd. Geduld, beheersing en efficiëntie lijken de codewoorden te zijn.
Qua referenties kan je voor deze groep een hele lijst opmaken, want achter elke hoek schuilen herkenbare elementen. Uiteraard komen namen als Can en Neu! als eerste opzetten, maar de elektroakoestische improvisatiebands uit het hoge noorden – met op kop Supersilent – lijken op sommige vlakken gelijkaardige sporen te volgen als dit honderd procent Belgische product. De vier stukken op Fire Disposal – simpelweg “Part 1” tot “Part 4” genoemd – zijn alleszins trage groeiers en ontwikkelen zich vanuit heel eenvoudige elementen: een basaal percussief geluid, een repetitieve bastoon of een kort patroon van de elektronica. Van daaruit wordt er stilletjes met de elementen geschoven, worden ze verlengd en ontstaan frisse variaties.
De interactie tussen de drie sporen zorgt ervoor dat deze muziek tot leven komt, en polyritmiek speelt daarin een bepalende rol. Het eenvoudige drumpatroon van het eerste deel wordt aanvankelijk niet echt tegengesproken door Smets elektrische bas, maar wanneer die gaandeweg tot een meer dubby partij wordt verleid, komt het trio haast vanzelf in een bonkige groove terecht, met Dupleix’ elektronica die daar als een vettige laag bovenop drijft. Het derde deel is min of meer gelijkaardig, al gaat het trio hier nog wat minimalistischer te werk en weet Evrard binnen zijn strak afgebakend speelterrein – weinig meer dan een eenvoudige 4/4 beat – het vuur aardig op te poken en vliegen de cimbaalcrashes ons om de oren.
Een meer acid- en techno-achtige vibe domineert het laatste deel van de plaat. Zelfs zozeer dat het zou kunnen doorgaan voor een experiment uit de beginperiode van het Plus 8-label van Richie Hawtin. Het trio trekt een mist op van korrel en distortion, en dreigt gedurende meer dan tien minuten vooraleer het wegzinkt in haar eigen ruisende creatie en ons tegelijk een beetje verweesd achterlaat. Wat ons betreft, mogen ze er snel een vervolg aan breien.
Tandaapushi speelt op dinsdag 24 mei een show in Het Bos in Antwerpen. SoundinMotion zorgt die avond voor een stevige triple bill, met ook nog het duo Alan Licht/Tetuzi Akyama en een soloset van Mars Williams, de krachtige saxofonist die zich naast zijn werk bij The Psychedelic Furs ook in freejazzmilieu volop laat gelden.
