“We’re the sum of our choices, and the mistakes that we make.” Dit is een album over spijt, zegt Robin Proper-Sheppard. Spijt van geen betere vader, zoon, lief, vriend te zijn geweest. Een album waarop hij zich afschildert als een eeuwige zwerver. Maar feit is: een betere Sophia kan hij anno 2016 niet zijn, op een album dat bevestigt dat hij zijn muzikale richting in al die tijd wél heeft gevonden.
Zeven jaren zijn verstreken sinds Sophia’s vorige plaat There Are No Goodbyes, het requiem voor de pijnlijkste liefdesbreuk die Proper-Sheppard in zijn leven heeft moeten verwerken. Sindsdien houdt hij de liefde op een afstand – op die voor zijn met het wasdom flirtende dochter na. Maar eens een drifter, altijd een drifter. Proper-Sheppard mag deze plaat dan minder deprimerend dan alle vorige Sophia-platen noemen: de boodschap dat niemand echt weet waar het leven naartoe leidt, hakt er bij elke beluistering steeds dieper in. Maar laat het net dát zijn wat Sophia-platen moeten doen: erin hakken.
En dat lukt ook nu dus weer. De littekens die de liveplaat De Nachten daarmee veroorzaakte, zullen wellicht nooit nog even diep gaan – en maar goed ook misschien. Maar elke Sophiaplaat slaagt er wel in alle andere in het leven opgedane littekens weer te doen jeuken. Sophia’s vizier op het hart staat scherp. De spijt die Proper-Sheppard bezingt, behelst uiteraard voornamelijk weer de foute stappen in de liefde – “I made enough mistakes for the both of us” klinkt het bijvoorbeeld in “Blame”.
Het veruit pakkendste moment van de plaat is echter “Baby, Hold On”, waarin hij zich richt aan dochter Hope en wenst dat hij er meer was geweest op die cruciale momenten: “And I hope you know how much I wished that I was there more / But hoping isn’t being, no, hoping isn’t being there, now is it? / But baby hold on / Cuz I’m trying”. Wie iets pakkenders wil schrijven dit jaar, moet heel straf uit de hoek komen. Voorts blijken uitgestippelde doelen in het leven fata morgana’s te zijn, waarna de ontnuchtering een gevoel is dat ons allen verbindt: “We’re all in this together” klinkt het dan ook berustend in “California”. De zon schijnt, maar die laag make-up die soms op het leven wordt aangebracht, verhult ook niet alles.
Sophia ontpopt zich weer als die vriend die je niet krampachtig probeert op te wekken met peptalk, maar gewoon erkent dat het soms allemaal even kut kan aanvoelen. Die erkenning zet Proper-Sheppard op nu eens zalvende, dan weer stevig uitbarstende muziek. Dat is het grootste verschil met de vorige plaat en het voornaamste aanknopingspunt met de schitterende voorgangers People Are Like Seasons en Technology Won’t Save Us: in “Resisting”, “St. Tropez/The Hustle”, “You Say It’s Alright” en “It’s Easy To Be Lonely” trekt Proper-Sheppard nog eens een gitaarmuur op waarop mogelijke frustraties te pletter storten.
Zó’n plaat is As We Make Our Ways dus. Zoals alle vorige Sophia-platen: het hart en de aders open, de muziek ten dienste daarvan. En die muziek is ook wars van de tijdsgeest. Deze plaat had evengoed vijftien jaar geleden gemaakt kunnen zijn, of overvijftien jaar. Gitaar en piano maken de hoofdmoot uit en klinken vaak met het hoofd neergebogen: ten dienste, dus. Van Sophia moet geen muzikale revolutie verwacht worden, en dat is goed zo. Zo heeft “You Say It’s Alright” slechts één zin — “You say it’s alright but I know it’s not alright at all” — en een zorgvuldige opgebouwde wall of sound nodig om het effect totaal te maken. Of hoe de erkenning van onrust louterend en geruststellend kan werken.
Spijt dus. Proper-Sheppard stelt zich weer veel vragen op deze plaat die ook u zult herkennen en die nooit beantwoord zullen worden, tenzij door eindeloze piekeringen die nog meer vragen oproepen. Zijn muziek daarbij is nu eens olie op het vuur, dan weer op de golven. Blijdschap is weliswaar een gevoel dat nooit geassocieerd kan worden met Sophia, maar wat zijn we geen beetje blij dat Sophia terug is. Wegzinken in het drijfzand van melancholie doe je immers het best niet alleen. Sophia houdt je hand altijd vast. Benieuwd of er dit jaar nog een plaat verschijnt die zo tot in het diepste kan raken. Daar is ooit een toneelstuk over gemaakt: die Godot kwam uiteindelijk ook niet opdagen.
