Neen, we kregen niet de grote John Baizley aan de lijn voor een gesprek over Baroness’ uitstekende comebackplaat Purple, maar wel nieuwbakken drummer Sebastian Thomson. Niet oninteressant, zo blijkt, want de heer heeft een lange staat van dienst in Trans Am. “Bij Baroness spelen is veel rustgevender.”
Door Pitchfork omschreven als de sterkste Baroness tot nu toe en ook Mojo, Uncut en wij (mooi verwoord door bvp) waren volledig mee. Purple is de meest gefocuste plaat van Baroness sinds het debuut Red en kwam zo vorig jaar op de valreep in de eindejaarslijstjes terecht. Nochtans zag het er een kleine vier jaar helemaal anders uit. Baroness lag op kruissnelheid voor wereldverovering, maar in de zomer 2012 crashten ze middenin een Europese tour in een ravijn.
De toekomst van de band hing aan een zijden draadje toen drummer Allen Blickle en bassist Matt Maggioni vertrokken en Baizley door blessures opnieuw gitaar moest leren spelen. Maar kijk: met Nick Jost, een door jazz beïnvloede maar veelzijdige bassist, en Thomson, met een lange staat van dienst in een onderschat kraut/postrocktrio (dat al van 1990 meedraait) lacht Baroness de toekomst weer toe.
Op het moment van het interview (begin december vorig jaar) is de band op weg van Oklahoma City naar Dallas (een dikke drie uur rijden) om er in een platenwinkel en kleine club te spelen. De band koos ervoor om warm te draaien in kleinere venues, een soort throwback naar hun vroegere dagen ten tijde van Red (2007) en Blue (2009). “De zalen zaten telkens volgepakt met fans die twee maanden op voorhand tickets kopen en uren rijden om ons aan het werk te zien. Hier in het westen zijn de mensen het gewoon om uren te rijden. In het oosten is dat minder: van Washington tot Baltimore is het bijvoorbeeld maar twee uur rijden”, aldus Thomson.
enola: Zijn jullie de vragen over het busongeval in 2012 nog niet beu?
Thomson: “Misschien wel een beetje, maar ik heb dat niet meegemaakt. Het zal wel John en Pete (Adams, gitarist, nvdr) blijven achtervolgen. Ze waren met een succesvolle plaat aan het touren en dan gebeurt zo’n tragedie. Dat was ook zeer frustrerend. Daardoor waren ze ook zo ongeduldig om een nieuwe plaat uit te brengen. Het had een impact op de energie en de vibe. De Baroness-machine moest en zou opnieuw draaien.”
enola: Die urgentie hoor je ook duidelijk op Purple. Het is niet alleen de meest coherente plaat van de band, maar met bijvoorbeeld “Shock Me” staan er ook de meest directe nummers ooit geschreven op. Dat is meer Kiss dan Kylesa.
Thomson: “De vroege Baroness is zeer zwaar en sludge, op Yellow & Green klinkt alles zeer progressief en toegankelijk. Voor Purple was het doel om beide te combineren. Met andere woorden de agressie van weleer terugbrengen en tegelijk uitpakken met sterke melodieën. Iedereen kan zware riff en wilde drums spelen, maar de uitdaging is een goede song schrijven.”
enola: Purple klinkt muzikaal gezien bij momenten zeer optimistisch en energiek. Gezien de omstandigheden hadden we wel eerder donkere muziek verwacht.
Thomson: “Inderdaad. Een nummer als “Kerosine”, mijn favoriet zeer funky en groovy. Ook “Morningstar” vind ik persoonlijk zeer cool. Maar op vlak van teksten is het misschien wel de donkerste plaat van Baroness. De teksten van John zijn zeer persoonlijk en hebben veel te maken met de omstandigheden na het ongeval, zoals “Try To Disappear” en “Chlorine & Wine”.”
enola: Kende je de muziek van Baroness goed toen het accident gebeurde? Het is toch wel iets helemaal anders dan Trans Am.
Thomson: “O ja! Ik was al fan. Vooral omdat de nummers zeer goed uitgewerkt zijn, maar nooit zo ingewikkeld dat het enerverend wordt. Er zitten bovendien veel lagen in. Ik hou van zware muziek, maar vooral als het lijkt niet zo lijkt. En ik denk dat er zowel in Baroness als Trans Am veel energie zit. Trans Am is zeer repetitief terwijl Baroness net voor het omgekeerde staat.”
enola: Hoe heb je John leren kennen en hoe ging de eerste repetitie er aan toe?
Thomson: “We zijn bij elkaar gebracht door gemeenschappelijke vrienden in de muziek. Op het moment van het eerste gesprek lag Trans Am eigenlijk ook stil. We praatten een uur lang en dat ging zeer spontaan. Ze hadden dringend een nieuwe ritmesectie nodig en het klikte meten. Het eerste nummer dat we als band inoefenen was “A Horse Called Golgotha”. Meteen een zeer lang en energiek nummer. (lacht) Maar alles verliep zo gemakkelijk. Tijdens ons eerste tour in 2013 zaten de energie en de vibe zowel op als naast het podium ook meteen goed. Dat was fantastisch.”
enola: Wat was jouw exacte bijdrage aan Purple en waarin verschilde die aanpak met die bij Trans Am?
Thomson: “Bij Trans Am schrijf ik de keys, bas én drums, bij Baroness enkel de drumlijnen. Voor de nieuwe plaat ontstonden veel nummers uit jamsessies bij John thuis. We praatten ook over wat we wilden: bij Barones wordt zeer planmatig gewerkt. Het is makkelijker om af te spreken. Pete leeft in Virginia, John in Philadelphia, en ik en Nick in New York. John heeft bovendien een studio thuis in zijn kelder. Daar hebben we heel 2014 veel demo’s op voorhand opnemen. De nummers waren dus eigenlijk al klaar voor we in de studio gingen. Bij Trans Am wordt er helemaal anders gewerkt. We werkten enkel aan nummers in de studio, want we wonen zeer ver uit elkaar. Dat is ook plezant werken, maar soms frustrerend en het geeft vooral meer stress in de studio.”
enola: Producer David Fridmann werkte al met Mercury Rev, MGMT and The Flaming Lips. Welke van deze bands vinden jullie het coolst?
Thomson: ”Ik denk dat we allemaal van Flaming Lips, Mogwai en de vroege Tame Impala houden. Ze slagen er allemaal in om goeie melodieën te schrijven zonder echt als pure pop te klinken. En uiteraard zijn ze ook psychedelisch. Baroness heeft dat ook allemaal.”
enola: Wie zijn jouw voornaamste druminvloeden?
Thomson: “Als ik echt moet kiezen: Stewart Copeland van The Police. Hij is in mijn ogen een van de laatste voorbeelden van een drummer die belangrijk was voor een band. Je kan ook meteen zijn stijl herkennen. Daarnaast ook Bill Bruford van King Crimson en Alan White van Yes. Maar ik kijk ook op naar Brendan Canty van Fugazi, Tomas Haake (Meshuggah) en Danny Carey (Tool). Maar er zijn honderd manieren om goed te drummen, er is niet één methode.”
enola: Jullie hebben voor de release van Purple een eigen label opgericht. Waarom precies?
Thomson: “Er was geen discussie met het label (Relapse, nvdr), maar we wilden de tussenpersonen wegnemen om veel meer controle over geld en de praktische zaken te hebben. We hebben nog altijd een goed management, die ook een bron van contacten is. Die kunnen ook wat een gewoon label niet kan doen. Uiteraard is een eigen label veel vermoeiender, maar we zijn allemaal workaholics.” (lacht)
Baroness stelt op dinsdag 22 maart Purple voor in de AB. Er zijn nog tickets beschikbaar.
