Heuglijke tijden voor fans van het zwaardere werk uit de Appalachen. In december zal het machtige Baroness uit de asse herrijzen na hun busongeluk in 2012 met Purple, maar we kunnen nu al de vuisten ballen op de verpletterende tonen van Exhausting Fire, het zevende album van Kylesa.
Dit trio uit Georgia mag dan minder bekend zijn dan hun gouwgenoten Mastodon en Baroness, maar hun discografie oogt niet minder interessant en verpulverend. Op Static Tensions uit 2009 creëerde de band (toen nog een kwintet) een monsterlijke hybride van loodzware sludge en klauwende punk. Heavy in het kwadraat, maar met een ongemene rotvaart. De psychedelische wortels die op dat album al begonnen te kiemen, zijn zich nadien in een ijl tempo blijven vertakken op Spiral Shadow en Ultraviolet. Goede platen, daar niet van, maar geen vileine toek op het bakkes zoals Static Tensions dat was. Daarvoor waren de songs niet direct genoeg en de sound te weinig moerassig.
Ook op Exhausting Fire stapelt Kylesa verschillende genres op hun loden sludge-fundament, maar die boeiende stijlenmix zit de heaviness minder in de weg dan op hun vorige albums. De vooruitgeschoven single “Lost And Confused” is een mooi voorbeeld. Zweverige zang, een poppy middenstuk en americana noir proberen de scherpste kantjes van een monolithische riff te vijlen, maar tevergeefs. Een beetje zalven, maar toch vooral heel veel slaan. Zo gaat het er ook aan toe in het lang uitgesponnen “Shaping The Southern Sky”. De band pakt wel uit met een lang psychedelisch intermezzo met de vervormde stem van Philip Cope, echoënd gitaargepingel en zachte drumrolls, maar dat maakt de invallende moordriff net des te overrompelend. Zangeres-gitariste Laura Pleasants gaf in een interview aan dat de band weer heavy moest klinken, maar zonder zijn zin voor avontuur te verliezen. Mission accomplished
Ook de toepasselijk getitelde opener “Crusher” pakt uit met dikke lappen distortion en feedback en “Inward Debate” teert op een loden Amenra-achtige doomriff die zich als een vleeshaak in je rug plant. Nogmaals, het ontbreekt Exhausting Fire niet aan heaviness , maar het primitieve, compromisloze beukwerk uit de begindagen lijkt wel voorgoed tot het verleden te behoren. Daar zitten de psychedelische elementen voor veel tussen, maar ook de vocals van Pleasants spelen een rol. Ze ruilt haar bloeddoorlopen grunts een plaat lang in voor ijle, melodieuze zang en daardoor mist de band wel de hondsbrutale agressie en kolossale sound die Static Tensions zo overrompelend maakte.
In plaats daarvan trekt Kylesa volop de kaart van de variatie. Dat levert soms knappe songs op zoals het met new wave flirtende “Moving Day” of het ijle, schemerige “Falling”, maar ook enkele missers. Ondanks de grote experimenteerdrang staat groove bij Kylesa altijd centraal, maar “Night Drive” en “Blood Moon” bevatten te veel geforceerde kronkels om je echt bij de lurven te vatten. Ook de banale teksten die zo uit het dagboek van een goth girl lijken weggeplukt, helpen niet bepaald.
Af en toe vergaloppeert Kylesa zich dus in z’n exploratiezucht, maar liever dat dan een groep die een zoveelste pas op de plaats maakt. Exhausting Fire laat een band horen die wil blijven evolueren zonder z’n originele mission statement uit het oog te verliezen. Genoeg voer dus om de nekwervels stevig mee op de proef te stellen én enkele nieuwe muzikale invalshoeken die de toekomst van de groep lijken veilig te stellen voor de komende jaren. Iedereen content!
