De herfst van Mavis Staples’ carrière baadt meer dan ooit in de zon. Op You’re Not Alone sloeg de 76-jarige (!) soullegende je al een troostende arm om de schouder, maar het toepasselijk getitelde Livin’ On A High Note gaat nog een stapje verder. Met een plaat die barst van de levensvreugde knoopt ze meer dan ooit aan met de hoopvolle boodschap van de gospel.
Blijft Staples daarmee blind voor de raciale spanningen die de VS nog altijd verscheuren? Welnee, Livin’ On A High Note is dan wel geen kritische aanklacht als To Pimp A Butterfly van Kendrick Lamar, maar de souldiva verzandt nergens in voorgekauwde, naïeve feelgoodpop. Dit is de vrouw die in de jaren ’50 al pleitte voor gelijke rechten voor Afro-Amerikanen in talloze kerken met The Staple Singers, die op het podium stond met Martin Luther King en ga maar door. Na de protestplaat We’ll Never Turn Back uit 2007 kiest Mavis Staples nu gewoon voor een andere aanpak, zonder haar roots te verloochenen. Geen verbittering of fatalisme op dit album, maar een evangelie van hoop, optimisme en vooral heel veel liefde. “Haven’t we suffered, suffered enough/Now we’re out here tryin’ to find some love and trust”, klinkt het veelzeggend in “Love And Trust”.
Om de zon volop door het wolkendek te laten breken, doet Staples een beroep op M. Ward (She & Him, Monsters Of Folk). Na de ingetogen reflecties van You’re Not Alone en One True Vine (geproducet door Jeff Tweedy van Wilco) tekent die singer-songwriter voor een gepolijster, maar ook kraakhelder en sprankelend geluid. Minder blues en country en meer gospel en soul. Luister maar naar de krolse gitaarlijntjes en harmonieuze backings in opener “Take Us Back” en de glimmende blazers in “If It’s A Light”. En of Staples’ stem past bij die onbeschaamd optimistische songs. Zelfs bij haar meest politieke, maatschappijkritische werk schemerde altijd een warme gloed door de rauwheid en die speelt ze hier ten volle uit. In “Jesus Lay Down Beside Me” slaagt ze er zelfs in om de bekende zoon van die timmerman uit Nazareth z’n zorgen weg te nemen. Een song van Nick Cave trouwens.
Want hadden we dat nog niet gezegd? Er is goed volk in de pen gekropen om songs te schrijven voor dit album. Zo tekent Justin Vernon van Bon Iver voor het intimistische “Dedicated”, een bloedmooie ballad die smeult van nostalgisch verlangen. Een ander hoogtepunt is het gebalde “History, Now”, gepend door Neko Case en Laura Veirs. What do we do with this history now?, gooit Staples ons voor de voeten. Maar ook in het meest maatschappijkritische nummer overwint de liefde uiteindelijk. Yet somehow our love doesn’t die. Een positieve plaat, of zeiden we dat al?
En dan is er natuurlijk nog die verpletterende stem. Een oerkracht van het zuiverste water. Ze dartelt niet meer zo soepel over de toonladder als weleer, maar Staples zet daar nu heel veel métier en dosering tegenover. In het opzwepende “Action” neemt ze haar band moeiteloos op sleeptouw en in afsluiter “MLK Song”, een eerbetoon aan Martin Luther King, blikt ze mijmerend terug op haar leven met een diepe fluisterstem die respect en ontzag afdwingt.
Livin’ On A High Note mist misschien de politieke urgentie van We’ll Never Turn Back en de emotionele geladenheid van You’re Not Alone, maar het blijft een oerdegelijke en onweerstaanbare soulplaat van een zangeres die niets meer te bewijzen heeft. Op haar 76ste klinkt Mavis Staples nog altijd fris en relevant en bovendien voelt ze zich beter in haar vel dan ooit. ”I got friends and I’ve got family. I’ve got help from all the people who love me”, zingt ze in “Take Us Back”. Het is haar gegund.
