Een kleine twee jaar geleden kwam ID!OTS, een band met twee oudgedienden van de uitstekende ninetiesband Ugly Papas, op de proppen met een plaat zonder titel die bol stond van de vuile rock-’n-roll. Zijn opvolger heeft wat meer diepgang, maar geen paniek: er wordt nog altijd stevig op los gerockt.
Tiens, zijn Luc Dufourmont en co. serieuzer geworden? Neen, de zanger die in Vlaanderen wereldberoemd werd door zijn rol van Roste Luc in Bevergem heeft zijn gevoel voor humor nog niet verloren — duidelijk te merken aan titels als “Pakistan” en “Urang Utang Boogie”. Is er muzikaal dan heel wat veranderd? Neen, dat ook niet. Zo komt “Backk” meteen vertrouwelijk over. Het is een meezingbaar powerpunknummer in de lijn van de songs op de voorganger.
Ook “Little Birds” wordt gekenmerkt door een best wel leuke hoofdriff en, vooral, dat verrukkelijk refrein! Opnieuw waart de geest van The Stranglers rond; niet toevallig een band waar Dufourmont in interviews graag naar verwijst. Hetzelfde geldt voor “Crossing Borders”, ook weer zo’n heerlijk nummer dat de ideale balans vindt tussen rammelpunk en vuile bluesrock. Nu begrijpen we waarom een aantal vluchtelingen onlangs de avond van hun leven beleefden toen ze de vier heren deze nummers hoorden inoefenen.
Bij de debuutplaat van ID!OTS noteerden we Queens Of The Stone Age, The Hives én Clement Peerens, maar die laatste naam mag nu zeker uit het rijtje. Het wordt ook steeds moeilijker om aan die andere twee te denken. Wouter Spaens is de riffmeister van dienst, Dick Descamps de krachtpatser op bas en Tom Denolf mept zijn vellen nog altijd aan flarden. En Dufourmont is best wel een opruiende zanger. Opnieuw levert het viertal een korte, krachtige, maar nu ook een gevarieerde plaat af.
Wat is er dan veranderd? Het wordt pas echt interessant bij “Pakistan”. Het is zo lichtvoetig en speels en het zit tegelijkertijd ingenieus in elkaar. Een nummer dat we alsmaar op repeat zetten. Idem voor “Overrated”. Maar onze favoriet is ongetwijfeld “Run Run Run”, dat gedomineerd wordt door de psychedelische wah wah-ende gitaren. Een oorworm noemen we dat. Het zou ons dan ook niet verbazen als dit de volgende single wordt.
Waar hoorden we alweer The Birthday Party? Juist ja, in “Urang Utang Boogie”! Ditmaal krijgen we heerlijk kronkelende gitaren geserveerd met een smerig klinkende Dufourmont, die zich bijna ontpopt tot een wilde Nick Cave en primitieve percussie — inclusief junglegeluiden en bierbakgerammel. De titel van dit nummer is met andere woorden goed gekozen.
De start van “Bricks To Dust” doet ons zowaar een beetje denken aan The Velvet Underground, maar wurmt zich als een onstuimige punksong onze gehoorgang in. In “High” waagt Dufourmont zich aan wat woorden Frans, maar het nummer klinkt nog altijd 100 procent ID!OTS. In de mooie afsluiter “Never Look Backk” horen we tot slot zowaar een piano. Wie denkt dat ID!OTS enkel een wilde liveband is, heeft het goed mis. De vier mannen hebben zich duidelijk ook geamuseerd in de studio.
Nog altijd hard, gek en toegankelijk, maar toch meer diepgang én experiment: dat is de tweede van ID!OTS in een notendop. Ze hebben niet alleen betere nummers gemaakt, ook de kans de ze nu wat airplay krijgen, is groter. En daar hebben Dufourmont en zijn kornuiten geen Rock Rally of andere hippe talentenjacht voor nodig. Hun sterke songs volstaan.
