De derde plaat is het al, Tautou van Marble Sounds. Drie jaar na het euforisch-melancholische Dear Me, Look Up, twee jaar nadat ze de status van mooiste publiek geheim van België overstegen met “Leave A Light On”. Maar wie meer van dat verwacht, is eraan voor de moeite. Op Tautou gooit Pieter Van Dessel het roer om: de meer epische climaxen maken plaats voor enkele bloedmooie, kleine liedjes die een hiaat op zondagavond kunnen opvullen. Omdat het moest, vond Van Dessel.
Pieter Van Dessel: “De focus is inderdaad anders. De nummers van de vorige platen waren er heel gevoelsmatig “uitgefloept” en ik vond dat ik moest nadenken of we eens geen zijpad zouden nemen, om te vermijden dat onze vintage sound geen kunstje zou worden. Ik had er behoefte aan. De richting is eigenlijk gedirigeerd door het voorlaatste nummer, “Two Seconds To Count Down”, waar de strijkers heel prominent aanwezig zijn. Eigenlijk had dit op Dear Me, Look Up moeten staan, maar dan was dat het enige nummer met strijkers geweest. Een beetje te gek om hiervoor een strijkersensemble op te trommelen, vandaar dat ik het reserveerde voor een album waar dan meerdere nummers met strijkers op konden. En dat is dit geworden. Nu heb ik al een paar nummers klaar liggen die weer heel “pop” klinken, dus misschien wordt ons vierde album wel een echte popplaat. Misschien moet ik wel minder beklemtonen dat er veel strijkers en piano op Tautou staan, want dan verwacht je al snel een andere plaat dan wat dit uiteindelijk geworden is. “The Ins And Outs” bijvoorbeeld is een pianonummer maar ook totaal niet.”
enola: Ik kan me voorstellen dat dit ook een andere manier van werken vereiste. Vroeger kwam jij af met een idee, waarna de groep er een “huis” rond bouwde. Op de vorige platen mondde dat al eens uit in een stevige climax, maar dat ontbreekt hier ook compleet.
Van Dessel: “Die epische climaxen in de nummers werden altijd bereikt met veel gitaren, terwijl producer Jasper Maekelberg ons nu verzekerde dat dat voor een nummer als “The First Try” niet nodig was als we al strijkers en blazers hadden. Zo wordt dat euforisch gevoel ook opgewekt. Eigenlijk zit er alleen in “These Painting Never Dry” nog maar een gitaaruitbarsting. Maar het is voor de rest ook een andere benadering geweest, ja. Vroeger stuurde ik een idee dat voor mij af was naar de hele groep, nu stuurde ik alle tien de nummers in een keer door. Die waren trouwens al klaar in de winter van 2013, in de periode van “Leave A Light On”. Ik wilde echt een plaat als een geheel maken, gebald. Uiteindelijk is het weer organisch gegroeid en is het misschien minder gebald dan ik aanvankelijk voor ogen had, omdat we vooral in het begin, op “The First Try” bijvoorbeeld, nog onze herkenbare sound laten horen.”
enola: En hoe reageerde band zelf dan toen je met deze ideeën kwam aanstappen?
Van Dessel: “De band zelf vindt het ook goed, dat is het belangrijkste (lacht). En er is ook veel vertrouwen. Ik speel geen gitaar deze keer, dus Gianni had wel meer ruimte. Vaak volstond een heel subtiel lapsteellijntje in een nummer om iets heel moois te krijgen. En ook hij vindt het onze beste plaat tot dusver. Het klinkt als promopraat, dat weet ik, maar het voelt echt speciaal aan. Ik ondervind dat ik het deze keer ook niet altijd helder uitgelegd krijg in tegenstelling tot de vorige keren. Peter Crosbie, die onze twee vorige albums heeft gemixt, zei me: “It not a band’s album, it’s a musician’s album”. Vond ik wel sterk. Terwijl ik tijdens het maken van onze allereerste ep destijds, alleen, altijd al wel een band in m’n hoofd had, met gitaren, bas en drums. En als je nu naar de plaat luistert, heb je eigenlijk geen idee hoeveel mensen er eigenlijk in de groep zitten. Nu luister je meer naar muzikanten die samen spelen in plaats van een echte band. Dat klinkt misschien negatief, want iedereen verwacht toch altijd het “bandgevoel”.”
enola: Je had het je makkelijker kunnen maken door verder te bouwen op “Leave A Light On”, het nummer dat ervoor zorgde dat jullie grijs werden gedraaid op elk radiostation en in grote shows als het Sportgala op één konden spelen. Heeft dat nummer veel voor jullie veranderd als je er zo op terugkijkt?
Van Dessel: “We hebben inderdaad fantastische momenten beleefd door dat nummer en je geniet er dubbel van want je weet dat dat eenmalig is. De sterren voor “Leave A Light On” stonden zo goed, Hopelijk hebben we ooit nog eens een liedje dat zo aanslaat. Voor de rest gaat het nog altijd op het gemak, eigenlijk. Ik heb het gevoel dat we ons bij elke plaat nog altijd moeten bewijzen. De radio’s zitten niet op ons te wachten. (denkt na)”
“Weet je: je eerste twee langspelers zijn goed ontvangen, je bent goed in wat je doet, je hebt je plaats gevonden met dat soort muziek. En als je dan iets totaal anders wilt, echt het roer wilt omgooien, is het niet evident om daar ook weer goed in te zijn en je plaats daarin te vinden. Wat Radiohead heeft gedaan na OK Computer is eigenlijk waanzinnig. En ergens voelt het aan dat wij nu ook zo’n stapje zetten met Tautou. Ik heb ook zin om eens een akoestisch album te maken, maar dan komt daar plots Sufjan Stevens met de meest perfecte akoestische plaat aan die je kunt indenken. Wat voor zin heeft het dan dat ik ook zoiets wil doen? Het is niet mijn ambitie om de Sufjan Stevens van de Aldi te worden.”
enola: Opvallend is dat veel nummers gaan over een nieuw begin, zoals “The Ins And Outs” en “Set The Rules”.
Van Dessel: “Ja, dat thema komt, denk ik, wel vaker terug bij mij — denk maar aan “A New Breeze”. Terwijl het tekstueel nu ook wat gevarieerder is, omdat ik het ook meer buiten mij gaan zoeken ben. Vroeger kon ik meer sferen oproepen zonder dat het echt ergens over ging, zoals “The Little Lows”, terwijl de meeste songs nu echt over iets gaan. Van “Tout Et Partout” heb ik de tekst zelf niet geschreven, maar een goede kameraad van mij, Jean Baudoin, die ik nog ken van toen ik in Canada woonde. De tekst is een dialoog en vandaar weer een duet. Renée (Sys, gekend van onder andere haar solowerk en Ansatz Der Machine, pn) gaat trouwens mee op tour, we hebben ondertussen duetten genoeg (lacht).”
enola: Ik kan me voorstellen dat dit ook een andere aanpak van jullie vergt om live te spelen.
Van Dessel: “Het rare is dat het nog nooit zo makkelijk is geweest om een sfeer neer te zetten. Vraag me niet waarom. We spelen deze keer ook de hele plaat, in tegenstelling tot de vorige keren. (denkt na) Het is eigenlijk een album dat veel vragen oproept.”
enola: Dat doen songtitels als “KV” en “Roque” zeker: twee nummers over twee markante vrouwen.
Van Dessel: “Het verhaal van KV kwam ik op het spoor door eens op een lijstje van historisch markante foto’s te klikken. Daar stond KV, of Katherine V. Switzer, de eerste vrouw die meeliep in de marathon van Boston, tussen. Het verhaal van Jaqueline Roque heb ik van een documentaire over Picasso’s leven. Ze is een ex-vrouw van hem waar hij meer dan vierhonderd portretten van heeft geschilderd. De volgende keer maak ik een conceptplaat over vrouwen (lacht) Het smaakt in elk geval naar meer om onderwerpen buiten mezelf te zoeken. Misschien is zo’n concreet onderwerp nemen wel makkelijker, omdat je je dan kunt vasthaken aan een thema.”
enola: Terwijl je net het omgekeerde zou denken. Het is makkelijker schrijven als het over jezelf gaat.
Van Dessel: “Ik was stilaan wel uitgeschreven moet ik zeggen. Natuurlijk heeft iedereen wel krassen op zijn ziel, maar ik mag blij zijn dat ik tot dusver van echte miserie gespaard ben gebleven. Ik ben een beetje een zondagskind tot nu toe. Dat heb ik misschien wel geleerd van “Leave A Light On”: als je echt over iets persoonlijks schrijft, heb je makkelijker een connectie met andere mensen. Er was natuurlijk ook het heel toegankelijke melodietje, maar de tekst is het persoonlijkste wat ik ooit geschreven heb. Het is dus wellicht niet toevallig dat dat nummer juist mensen raakt. Als het een cryptische tekst was geweest, had het wellicht nooit zoveel betekend voor mensen.”
“De teksten zijn trouwens wellicht allemaal minder cryptisch dan vroeger. Zo gaat “Present Continuous” voor mij over verlangen. Verlangen is de motor van het leven: “If my longings disappear, there is no reason to be here”. En in “Ten Seconds To Come Down” schuilt de boodschap: het kan lang duren eer je een doel bereikt, maar eraan beginnen kost geen tijd. Het duurt tien seconden om een raket te lanceren, maar om je bestemming te bereiken ben je altijd langer onderweg. Dat is niet erg. Dat staat ook nog altijd dicht bij mij. Ik ben deze keer echt tevreden over mijn teksten. Ze zijn voor de eerste keer afgedrukt in het hoesje. Vroeger durfde ik een song al eens vol te stoppen met oneliners. dEUS deed dat ook heel hard op hun eerste plaat”.
enola: Heb je de naam van de plaat aan je vrouw moeten verantwoorden?
Van Dessel: “Audrey Tautou is niet meteen bereikbaar, dus het blijft een voldoende grote afstand (lacht). Het is een mooie vrouw, natuurlijk. Ik vind ze fantastisch in “Ecume Des Jours” van Michel Gondry, ook de regisseur van “Eternal Sunshine Of The Spotless mind” trouwens, waar onze eerste albumtitel Nice Is Good uitkwam. Ik vond die wereld van haar films ergens wel passen in ons universum. En het klinkt mooi. Bovendien wou ik ook eens een ander soort titel. Tegen de vorige twee albumtitels kon je niks hebben. Toen ik deze titel aan een paar vrienden voorlegde, vroegen ze me of ik dat wel zou doen. Dan wist ik dat het deze keer goed zat (lacht).”
enola: En wat zijn de ambities met dit album?
Van Dessel: “Toen de plaat af was, had ik echt verwachtingen, meer dan ambitie. De verwachting dat meer en meer mensen het goed gaan vinden. Het is voor het eerst dat ik echt verwachtingen koester, omdat het echt wel goed aanvoelt. Tijdens de lange weg naar de release begint dan toch de twijfel toe te slaan. Als je dan een andere plaat opzet, vind je dit of dat plots beter klinken. Maar ik hoop gewoon dat we steeds voor mooi gevulde zalen kunnen spelen, goeie reviews krijgen van die concerten. Dan weten we tenminste zelf of we goed waren of niet (lacht). We voelen wel dat we live stilaan steeds meer gerodeerd geraken, dat we weinig tot geen slechte recensies meer hebben. Het komt allemaal op gang en het voelt wel goed. We hebben in China, Koeweit en Italië gespeeld, we duiken op in een reclamespotje in Australië, we gaan binnenkort voor een concert naar Istanbul. Daar zit geen strategie achter via een label ofzo, we doen geen tours als voorprogramma. Die losse flodders zijn wel supertof.”
enola: Kortom: het zal wel lopen zoals het loopt.
Van Dessel: “Welja. Ik zou vooral graag voor volle zalen willen spelen. Maar ik ben blij dat ik financieel niet afhang van Marble Sounds, ik werk nog aan verschillende opdrachten. Maar voor nu vind ik dit echt gewoon onze beste plaat tot dusver. Daarmee wil ik de vorige twee albums zeker niet bashen, integendeel. Ik weet echter niet wat hierna kan komen. Maar als ik echt het gevoel heb dat ik deze plaat niet kan overtreffen, zal het de laatste zijn.”
Tautou verschijnt vrijdag 15 januari bij Zeal Records. Op 28 januari wordt de plaat voorgesteld in Trix en daarna volgt een tournee.
