Kijkt u met weemoed terug naar Nirvana ten tijde van In Utero, The Jesus Lizard en Millionaire? Dan zal de tweede van The K. zeker uw dada zijn.
Noise/punkrock is al een tijdje helemaal terug. Hoeveel bands zijn er niet die de erfenis van Nirvana, Drive Like Jehu en The Jesus Lizard naar vandaag (proberen te) vertalen? Het rijtje is oneindig. Een Belgische band die tussen het massaal grote aanbod opvalt, is het Luiks-Machelse The K. Vooral muzikaal voorlopig, want het trio blijft in Vlaanderen onder de radar steken. Een van de troeven van de band is hoe dan ook brulboei-gitarist Sébastien von Landau, wiens manische geschreeuw in “20” of Discipline” niet te evenaren is. Er moet voortdurend iets (woede, véél woede) uit zijn systeem en we zijn er 100 procent zeker van dat hij het meent.
Maar die woede zindert op Burning Pattern Etiquette meer onderhuids dan elders. Von Landau durft al eens wat gas terug te nemen (“The Mermaid Of Venice”), net als drummer Sigfried Burroughs (echte naam: Bert Minnaert) en bassist Geoffrey Mornard, wiens basgeluid een bepalende rol speelt op het album waarop in vergelijking met zijn voorganger My Flesh Reveals Millions Of Souls niet voortdurend meedogenloos geramd wordt.
Voor de gevoelige luisteraar een heel aangename evolutie, want zo wordt een indigestie, die je wel bij het debuutalbum kon krijgen, vermeden. The K. heeft de balans tussen melodie en dissonantie gevonden. Opener “Intrusive Behavior” is daarvan het perfecte bewijs. Dat The K. een sterk refrein kan schrijven, weten we nu ook. Reken daarbij een krachtige ritmesectie en je krijgt een dijk van een nummer.
“Flatter Me (Caress Me Too)” en “Prude” moeten het hebben van ingehouden agressie. De gitaren gaan eerder langzaam venijnig uitbarsten, dan meteen te ontploffen. Ook in het nerveuze “Prude”, dat start met een repetitieve, bijna irritante gitaarriff, zijn nog altijd sporen van noise rock, post-hardcore en grunge te horen, maar die sporen worden steeds vager. Tegelijkertijd kan The K. nog altijd een mens zenuwachtig maken. Of desoriënteren, zoals onze favoriet “Sleeper Hold”. Eerst weerklinkt vooral hypnotiserende, venijnige post-punk, daarna wordt het tempo opgevoerd en verliest het nummer zijn richting. Een beetje chaos mag wel bij een band als The K.
De tweede helft klinkt iets minder inspirerend. Met “20” of Discipline” lijkt het of er een nummer van de eersteling is gepikt. De blazende bas, de overrompelende drums en de verschroeiende stem stralen de agressie van weleer uit. Bij de volgende nummers worden de referenties wat duidelijker, maar daar is niets mis mee. Een band als METZ kan ook moeilijk de vergelijking met de vroege Nirvana van zich afschudden. En daarover gesproken: “Priggisch” doet dankzij de hoekige drums en scheurende gitaren, die nooit de melodie uit het oog verliezen, wat denken aan de grungelegende. In “Bland Young Man” lijkt het alsof Cedric Bixler-Zavala (At The Drive-In) een gastrolletje krijgt.
De lugubere en industrial-achtige afsluiter “Pink Hiss” valt een beetje uit de toon door de brutale beats, dikke lagen reverb en noise en griezelige vocalen (die zijn volgens ons niet van von Landau). De sfeer van het nummer vat nog het best de nieuwe K. samen: meer intensiteit, minder explosies. Wie zot is van beukende noiserock hoeft niet panikeren: The K. is nog altijd geen muziek om met uw lief te beluisteren. Zak eerder met een bende vrienden naar een show van dit intense trio af. Eenmaal The K. op dreef is, zal de rest vanzelf komen. En wie weet, staat ergens volgend jaar een nieuwe Raketkanon (nu ze toch een pauze inlassen) op.
The K. speelt volgende week twee keer op Glimps: donderdag 10 december in Trefpunt en vrijdag 11 december in Charlatan. En als u een uitje naar Nederland ziet zitten: de band speelt ook op 13 januari op showcasefestival Eurosonic.
