Van Shoegaze tot IDM en onder contract bij Ninja Tune; een aangenaam vooruitzicht voor wie nog nooit van Yppah hoorde. Met Tiny Pause zet Joe Corrales de dromerige elektronica voort die begin jaren 2000 kwam opzetten. De vraag is wie hier meer dan tien jaar later nog op zit te wachten.
Het is zomer, je merkt over het kampvuur heen de joint die nog drie vrienden moet passeren en ziet in de verte dat de maan zich al naar het andere eind van de horizon heeft verplaatst. Boards of Canada, Four Tet, M83, Tycho en Ulrich Schnauss passeerden al uit de krakkemikkige speakerset voor je MP3-spelertje. Geïnspireerd door het Shoegazegeluid van de jaren tachtig, besloot ook Joe Corrales niet langer naar de maan te staren en bracht hij in 2006 onder het pseudoniem ‘Yppah’ zijn debuutalbum uit. Negen jaar later is hij met Tiny Pause aan zijn vierde langspeelplaat toe.
Opener “All Shades Of Pink” bouwt meteen verder op de ingrediënten van zijn vorige werk. Snelle gitaarmelodieën, bigbeat-percussie en dromerige melodieën zullen opnieuw de basis vormen van de meeste tracks. De sfeer voor het album is gezet en gaat verder in het eerste hoogtepunt van de plaat, “Occasional Magic” — niet toevallig een van de tracks met de meest geprononceerde zang. Na de percussiewaterval in “Little Dreamer” is in “Neighbourhoods” te horen dat Yppah duidelijke stappen zet in zijn muzikale proces. Live-instrumentatie wordt aangevuld met modulaire synthese en samplers. Maar in combinatie met de vele glitches klinkt het geheel soms onsamenhangend en ontbreekt er een duidelijke richting in zijn sound.
Na de eerste vier nummers krijg je langzamerhand het gevoel dat er nood is aan een hook in het album, aan een track die lekker wegluistert en morgen bij het wakker worden nazindert. “Bushmills”, de duidelijkste shoegazetrack, zorgt met zijn verfrissende gitaargeluid en subtiele zang voor een verademing. De gebroken opbouw in “Spider Hands” compenseert helaas niet voor zijn overdadig bewerkte pianosample. Met “Coastal Cities” voorziet Yppah het album van een climactisch einde met galmende gitaren en chaotische blazerspartijen, al dan niet verwijzend naar Radioheads “Life In A Glass House”.
De kudde producers die vasthoudt aan deze dromerige IDM-sound is sterk uitgedund. Enkelen van hen braken ondertussen door, onder meer met een verder doorgedreven gebruik van zang en een gerichter geluidspalet. Joe Corrales besloot niet mee te groeien met deze evoluties in het (alternatieve) elektronische muzieklandschap. Trouwe fans zullen zich verlekkeren aan dit al bij al onderhoudende album. Toch krijg je bij deze nieuwe Yppah vooral het gevoel dat hij nog steeds aan hetzelfde kampvuur zit, terwijl wij morgenvroeg weer moeten gaan werken.
