Deerhunter is terug. Dat is al nieuwswaardig op zich, want de laatste keer werden ze gesignaleerd toen ze de nacht indoken met de glampunkplaat Monomania onder de arm. Depressie, verwarring en andere rock ’n roll unpleasantness eisten toen een behoorlijke tol van Bradford Cox en co. Of zo leek het toch, want twee jaar later staan de muzikanten met een heldere sound samen met hun huisdieren te poseren om het nieuwe album Fading Frontier te promoten. Van een onverwachte wending gesproken.
Zijn er nog taboes in de popmuziek? Oh jawel. De cultuurvorm die grotendeels leeft bij gratie van jeugdige goesting heeft een lichtjes problematische verhouding met alles wat Het Mensenleven na de dertigste lente overkomt. Persoonlijk vastgesteld na wekenlange analyse: slechts een kleine selectie van de hits die Qmusic dagelijks over Vlaanderen uitstort, gaan over afbetalingen, kinderwensen en promotie maken op het werk. Thema’s die echter wel speelminuten krijgen: op-de-blote-knieën-de-heer-danken-voor-het-weekend, ongegeneerd elkaar binnendoen en de handjes te pas en te onpas in de lucht gooien. En waarom ook niet? Er mag al eens domweg gefeest worden op een matige beat in deze wereld.
Maar daar komt de verwaaide indierock van Deerhunter aangebold op een fixiebike van 100% gerecycleerde materialen om al die eentonige clichés en taboes met een welgemikte staaf dynamiet in de anus op te blazen. Nieuwste aanwinst Fading Frontier is vintage Deerhunter en plundert als vanouds alle registers van rock, pop en andere folktronica, koppelt dat alles aan de zompige atmosfeer van de zuiderse staat Georgia en aan de malende windmolens in het hoofd van aanvoerder Bradford Cox en diens hoogstpersoonlijke Sancho Panza, gitarist Lockett Pundt.
“I could see a light out there”, zingt Cox in openingsnummer “All The Same”. Een tekst die de nieuwe, opgeruimde en uitgewaaide Deerhunter al meteen demonstreert. Klinkt als iets gedesoriënteerd van Real Estate en gaat waarschijnlijk over de vergeten herinnering van een verpleger die Cox’ pupilreflex controleerde na zijn onheilspellende verkeersongeluk in 2014. Als je herboren wordt moet je ergens beginnen en het eerste nummer van een album lijkt daar de meest geschikte plek voor.
Depressie, verzachtende medicatie en, daaruit voortvloeiend, een nieuw staakt-het-vuren met de innerlijke duivels: Cox’ biografie van de laatste 24 maanden vindt zijn weg naar elk nummer op Fading Frontier. Knap: de sound van hun volgende plaat wordt gemodelleerd naar de levens van songschrijvers Cox en Pundt en niet naar de verkoopcijfers van hun meest succesvolle album. Dat is precies wat Deerhunter buiten het algemene bestel plaatst.
In “Leather And Wood” vinden we Cox terug ergens vlak na de luidruchtige hulpkreet die Monomania in feite was. Croonend bij de microfoon sleept hij het laatste koppel op de dansvloer naar het wereldrecord schuifeldansen. Iedereen in de kamer is afgestompt en afgemat van het voorafgaande. Een spaarzame pianoriedel en spooky synth glijden langs een uitstervend drumstel. “I believe we can die, I believe we can live again.” Op dit nummer kan het nog alle kanten uit.
Pundt biedt in “Ad Astra” samen met een batterij Balearische synthezisers wat welgekomen warmte voor een onderkoeld najaar. Eén synthlaag kaas, één synthlaag bolognese en dan wij, die naast de aubergines sudderend naar buiten kijken door het raampje. Laat die eerste sneeuw nu maar komen, hierbinnen is het toch 220 graden. Wanneer iemand per ongeluk op een radioknopje duwt, komt een dreigende Texaanse priester er zich mee bemoeien en zijn de negentiende en de eenentwintigste eeuw heel even samen in dezelfde kamer.
“Snakeskin” toont Cox in volle transformatie. De drummer in hem komt bovendrijven en bij elke motown groove veranderen de waanzin en depressie meer en meer in een nieuwe levensvorm. Elke lyric blikt terug op een geboortefase en een anonieme ratelslang krijgt een cameo op backing vocals. “I was born already nailed to the cross.” Deerhunterfreaks herkennen hier een neefje van “Revival” van twee platen geleden, dat andere pulserende nummer over redding en wedergeboorte (Halcyon Digest, 2010). Verschil is dat alles op Fading Frontier zo duidelijk en helder in HD is gemixt, terwijl Halcyon Digest als een vergeelde polaroid klonk.
Die “Fading Frontier” zelf maakt zijn opwachting in de tekst van “Living My Life”, dat in majeurakkoorden als een kristallen alpenbeekje vertelt over de gelukzaligheid van ‘off the grid’ en ‘out of range’ leven. “It’s time to find out how to conquer all this fear/I’ve been spending too much time out chasing a fading frontier”, zegt Cox vanuit een huis in Atlanta, dat hij rustig afbetaalt en waar hij samen met zijn nieuwe hond Faulkner de dagen neemt zoals ze komen.
