Ergens vroeg in 2014, in een verlaten Texaans leslokaal annex geïmproviseerde opnamestudio, krabbelt ene Ben Trimble in dikke alcoholstift volgende woorden in het groot op de muur: cool, groovy, trippy, soulful, mellow, funky, smooth. Zijn volgelingen achter hem ‑- gitaar, bas, drum, en orgel in de aanslag ‑- bestuderen ze even alsof ze nieuw in hun vocabularium zijn, en zetten dan goedkeurend een seventies jam in.
’t Is maar een impressie, maar dat moet zo ongeveer de mood geweest zijn waarin zanger/gitarist Trimble en band hun opnames startten. Uiteindelijk leidde dat tot Quartz, een ambitieus conceptalbum van 26 tracks in 2 uur, geïnspireerd door de obscure Beatles‑eske avant‑gardefilm “The Holy Mountain” (1973). Te veel en te lang om verteerbaar te zijn, moet ook Trimble gedacht hebben, en dus bracht de band in oktober 2014 zijn magnum opus dan maar uitgepuurd als Quartz Bijou uit. En nu pas heeft die plaat een beetje uit het niets onze contreien bereikt via PIAS. Nog een geluk dat de film geen verplichte kost is om de plaat te vatten, anders was het helemaal om zeep.
Niet dat Quartz Bijou als album op zich onnodig moeilijk doet, maar het moet gezegd dat de plaat een weinig rechttoe rechtaan parcours kende. Al komt ze dus van ver, muzikaal is Quartz Bijou alvast wel licht verteerbaar. Trimble is geboren in Nashville, en groeide op in Detroit, en dan is het de volstrekte logica dat er een bont allegaartje aan invloeden in de muziek van Fly Golden Eagle voorkomt. Er is blues en motown funk uit voorgenoemde locaties aanwezig, en verder zit er ook glam rock en psychedelica in verweven. Daarmee tapt Fly Golden Eagle voor een stuk uit hetzelfde vaatje als tig bands dat de laatste jaren gedaan hebben. Dat kan echter geen kwaad, zeker niet als de songs soms best lekker vloeien, zoals pakweg “Monolith” of “Tangible Intangible” dat doen.
Opener “You Look Good To Me” trekt meteen alle registers open: “Oh it’s all the way to the bones, I can’t fight it”, kreunt Trimble nadat een stel blazers de toon zet. Iets verder in het nummer benadrukt een koor achtergrondzangeressen Trimble’s passie, dobberend op een funky gitaar. Als toonbeeld om duidelijk te maken waar Fly Golden Eagle voor staat is de song een geslaagd begin dat intrigeert. De selectie uit Quartz kan dat niveau evenwel amper aanhouden, en ondanks degelijke pogingen tot variatie (garage‑invloeden in “Stepping Stone” en “The Slider”) komt er toch al gauw wat sleet op de formule te zitten. Veel kans dat dat aan Trimble’s hoge stem ligt: die is nogal snel repetitief en bijna zagend.
Maar goed, dankzij het handvol hoogtepunten zal de sound van Fly Golden Eagle on the road wellicht nog het meest tot zijn recht komen. Vooral het ongedwongen leuke “Medicine Hat” kan van pas komen om een goeie ouwe roadtrip voor iedereen op te vrolijken (allemaal samen: “If we ever make it to Medicine Hat, we’re gonna go either way”), en ook het Tex‑Mexsfeertje op “Tehuacana” leent zich perfect daartoe: scheuren door die woestijn! Instumental “Death Myth” start dan weer met iets wat wel heel hard (té?) naar goeie ouwe Tame Impala neigt (’t is die basriff), maar verliest zichzelf uiteindelijk wat in een zoektocht naar een eigen sound. Gebeurde dat nu maar iets minder vaak binnen de 12 songs op Quartz Bijou. Een gemiste kans om goed te stelen, blijft een gemiste kans.
Fly Golden Eagle wil duidelijk maar al te graag een plaatsje in het internationale pantheon van de muziek versieren. Nu met Quartz Bijou de verovering van het oude continent ingezet is, kan de band wat aandacht opeisen, en kan daarvoor in alle geval betere papieren voorleggen dan de gemiddelde bende muzikanten met een half goed idee. Verdienstelijke poging dus, maar of Trimble en co in de eerste klasse kunnen meedraaien, blijft maar zeer de vraag.
