In een ideale wereld kunnen we de hele dag thuisblijven om alle platen die ook maar een beetje onze interesse prikkelen te bespreken, maar zo ziet de realiteit er niet uit. Het ontbreekt ons aan tijd en, na een zoveelste vermoeiende werkdag, ook de fut, om die dromen om te zetten in daadkracht. En met vitamines geraak je ook niet veel verder. Maar deze vier releases uit de uitdagende lawaaisector wilden we u niet onthouden. In ’t kort dan maar:
Zu – Cortar Todo (Ipecac)
Legendarisch Italiaans jazzcoretrio, goed voor een paar duizend concerten en een indrukwekkende lijst platen, en vermoedelijk een van de meest gerespecteerde undergroundbands van het continent. Op het hoogtepunt van hun faam, niet zo heel lang na het verschijnen van Carboniferous (2009), viel de band uit elkaar, om na een paar jaar terug de kop op te steken. Met een nieuwe drummer – Gabe Serbian van The Locust (intussen alweer vervangen door Tomas Järmyr) – en hun EP Goodnight, Civilization onder de arm, werd er verder geborduurd op de moddervette sound van die laatste plaat. Cortar Todo zorgt nu voor een ongemeen brute, tribale kopstoot.
Het is een enorm heavy album geworden, want zowel de elektrische bas van Massimo Pupillo als de baritonsax van Luca T. Mai klinken als massavernietigingswapens: extreem uitgezet, donker en loodzwaar, waardoor je eerder aan kerkersludge dan aan vinnige jazzpunk denkt. Die hoekigheid en technische virtuositeit zit er nog altijd in, maar net zoals John Zorns Painkiller haast een poging leek om de death metal bands van dat moment op hun eigen terrein te kloppen, zo is dit ook een verhakkeld festijn van Melvins-achtig gepomp (met hier en daar wat gegier of atmosferische passages erdoor gemengd), dat vooral mikt op een zo groot mogelijke impact. Het slaat een krater van formaat.
Lightning Bolt – Fantasy Empire (Thrill Jockey)
Nog zo’n undergroundlegende. Met zijn zesde (zevende?) plaat staat Lightning Bolt nog altijd garant voor een withete explosie van ratelende drums en gejaagde basacrobatie. Zorgen de Brians (Gibson en Chippendale) er live altijd voor dat de plafonds naar beneden dreigen te vallen, dan zijn de albums doorgaans net ietsje toegankelijker, al is het maar omdat je controle hebt over het volume. Het is nog altijd onmogelijk om er een genrelabel op te kleven, want het heeft de furie van hardcore, het kromme van noiserock, het hardnekkig repetitieve van de minimalisten en de waanzin van de Japanse noisebands. Met naar goede gewoonte een dement epos als afsluiter.
Chippendale is ook al ruim een decennium in de weer als solo-orkest Black Pus (niet zo lang geleden nog in een split-release met het fijne Oozing Wound) en vorig jaar dook hij ook nog op in een trio met Massimo Pupillo (Zu) en saxkanon Mats Gustafsson (een albumrelease is gepland voor dit najaar). Het lijkt wel alsof al dat experimenteren ook overgeslagen is op Fantasy Empire, zogezegd hun eerste plaat die opgenomen werd met professioneel (hi-fi) materiaal, maar die nog altijd weggeplukt lijkt uit een met smurrie bedekt kruipkot. We kunnen nog altijd niet voorkomen dat de verveling een beetje intreedt voor de plaat ten einde is, maar dit is natuurlijk bij uitstek een band die je live over je heen moet laten razen.
Lightning Bolt speelt morgen, 27/6, in Het Bos (Antwerpen), maar dat concert is wel uitverkocht. De sleutel van de achterdeur ligt onder de tweede steen rechts.
Child Abuse – Trouble In Paradise (Skin Graft)
Het kan altijd nog wat zotter. En wie zot wil, die kan terecht bij het New Yorkse Trio Child Abuse: keyboardspeler Eric Lau, bassist Tim Dahl (onlangs nog in deze contreien met Rhys Chatham) en drummer Oran Canfield (wiens memoire Freefall trouwens een aanrader is). De waanzin gaat hier nog een stapje verder. De stuiterende, zoemende, zeurende en krijsende toetsen van Lau worden compleet binnenstebuiten gekeerd, Dahl haalt de meest oneerbare stoten uit op zijn bas en de gruwelijk misvormde vocalen, ergens tussen kwalijke noise en gruntparodie, laten het gehuil van Chippendale in Lightning Bolt nog even achter zich qua excentriciteit.
En dan is er nog Canfields drumstijl: al even van de pot gerukt als die van Serbian en Chippendale, maar misschien tappend uit nog wat extra vaatjes. Grindcore-uitbarstingen, spastische roffels, totale hoekigheid creëren een compleet doorgeslagen kermis die zo strak zit als The Dillinger Escape Plan, maar gespeeld lijkt door een stelletje zotte wetenschappers die een nieuwe drug uitgevonden hebben. De muziek zit vol doordraaiende sirenes, hakkende riffs en acrobatische ritmes, maar de band beseft gelukkig ook dat een goed half uurtje van deze lolbroekerij volstaat.
KEN mode – Success (Season Of Mist)
Haatdragende noiserock voor mensen die niet doen aan vergevingsgezindheid. Het trio rond broers Jesse en Shane Matthewson is na vijftien jaar verbittering toe aan zijn zesde vitrioolplaat. Met plaat #4, Venerable, wonnen ze de Juno Award voor heavy muziek in thuisland Canada. Best wel opmerkelijk, want de platen van KEN mode zijn stuk voor stuk taaie, lawaaierige lappen die het gortdroge minimalisme van Shellac (de plaat werd ook opgenomen met Albini) koppelen aan de gal van Unsane. Maar op Venerable en opvolger Entrench ging dat zelfs nog verder. KEN mode klonk nog woester, nog kwader, had iets gemeen met de hardcore-variant van bands als Botch. En nu is er Success, waarop de aanpak aanvankelijk iets meer getemperd lijkt; al is dat slechts schijn.
Het is immers niet omdat “Blessed” de plaat opent met een plomp mid-temponummer, dat er sprake kan zijn van een verminderde intensiteit. De ritmesectie is dodelijk efficiënt en kolossaal, de gitaren kerven er op los en Jesse Matthewsons misantropie druipt van zijn schreeuwerige praatzang af. Hier en daar krijgt het trio gezelschap van een gierende cello of wordt een meer ingetogen moment ingelast (“The Owl”), maar tracks als “I Just Liked Fire”, “A Passive Disaster” en het bijna catchy “A Catalog Of Small Disappointments” zetten dat allemaal vakkundig recht. Die ‘KEN’ staat tenslotte nog altijd voor “Kill Everyone Now”. Uitermate wrang, giftig en een beetje monotoon; bestemd voor wie graag in de weer is met zware gewichten, botte messen of een emmer kerosine.
