Ai ai ai, 2014. De ene held, Thé Lau, bleek terminaal ziek – maar overleefde toch maar mooi zijn deadline. De andere held, Vos, viert de overwinning van het leven op de dood nu helemaal niet meer, beste Bill. Vroegere helden, U2, ontgoochelden als nooit tevoren met een niet doordachte marketingstunt die hun lamme tamme plaat overschaduwde. Een vroegere nemesis, Thatcher, horen we vanuit het graf kirren van jolijt om onze regering(en). En weinig, te weinig, platen als de riem onder het hart, de krop in de keel, dat brandend gevoel in de ogen, de rilling op de rug. Maar kom, toch een top 10 met platen die dat wél waren om dat toch wel fletse muziekjaar door te spoelen.
- Thé Lau :: Platina Blues Lau keek dit jaar de dood recht in de ogen, rechtte de rug, dwong immens respect af met de manier waarop hij met zijn lot omging en vond, zoals steeds, de juiste woorden om het van zich af te schrijven. Platina Blues is het resultaat. Of zoals hij zelf zingt: “Alleen zo wordt rottigheid bezworen.” Onevenaarbaar intens. Held.
- Damien Rice :: My Favourite Faded Fantasy Een van de comebacks van het jaar. Een nieuw meesterwerk in de afdeling hartzeer in lepeltjeshouding met die andere klassieker, O. En wat een verschroeiend concert in het Koninklijk Circus. Het littekenweefsel op het hart jeukt nog steeds een beetje.
- Ryan Adams :: Ryan Adams Zijn meest consistente plaat sinds zijn debuut Heartbreaker. En dan gaan er alarmbellen af. Een van de beste songschrijvers van zijn generatie. Wie in discussies daarover deze plaat bovenhaalt, beslecht die discussie met 11 ontegensprekelijke argumenten. Zo’n plaat die je op onverwachte momenten plots weer pakt. Te koesteren, ook in 2015.
- Anathema :: Distant Satellites Een band die de soundtrack bij mijn leven is, punt. Ook nu weer tekenend voor het meest emotioneel rakende nummer van het jaar, “The Lost Song Part 1″. Toch een ietsje minder intens dan alle voorgaande platen, maar dan nog slaagt Anathema erin te beroeren en ontroeren zoals geen andere band dat kan. Distant Satellites is een overgangsplaat van een band die na 20 jaar op de drempel van zijn creatieve en commerciële piek staat. Faut le faire.
- The War On Drugs :: Lost In The Dream Een van de topplaten van het jaar over hartzeer (zie ook Damien Rice, Elbow, Beck, Eels, Coldplay, Lykke Li, Sharon Van Etten…). Springsteen meets U2 meets Dire Straits meets Bob Dylan. Misschien wel de plaat waar 2014 om herinnerd zal worden.
- Elbow :: The Take Off And Landing Of Everything Zo klinkt troost dus. Elbow vindt het perfecte evenwicht tussen het bredere geluid van de recente platen en de soms vervreemdende weemoed van hun eerste albums. Bloedmooie conceptplaat over en van een 40-jarige Guy Harvey die na een afgesprongen relatie de balans opmaakt.
- Bløf :: In Het Midden Van Alles 22 jaar bezig en Bløf klinkt op In Het Midden Van Alles als een debuterende roedel jonge honden. Eigenlijk is het simpel: geen enkele andere band meet het Nederlands zo’n internationaal relevante sound aan als Bløf. Invloeden van Elbow en Coldplay ten tijde van Viva La Vida zorgen ervoor dat Bløf misschien wel zijn Achtung Baby heeft gemaakt: de plaat die hun sound en de band zelf inderdaad in het midden van het nu plant. Meer nog dan de grootste gewoon de beste Nederlandstalige band van het moment.
- Beck :: Morning Phase Twintig jaar na zijn doorbraak met Loser maakt Beck met Morning Phase z’n mooiste en meest tijdloze plaat tot dusver. Songs die een gebroken hart moesten lijmen. Als tijd inderdaad alle wonden heelt, dan heeft Beck Hansen met Morning Phase de ultieme soundtrack voor dat genezingsproces gemaakt.
- Craig Armstrong :: It’s Nearly Tomorrow De Schotse filmcomponist Craig Armstrong (Moulin Rouge, The Great Gatsby, Ray…) bracht na 12 jaar zijn derde plaat met popsongs uit. Onder andere Brett Anderson en Paul Buchanan (The Blue Nile) zorgen voor verkillend mooie zangpartijen op Armstrongs diepweemoedige, filmische orkestraties. Bloed- en bloedmooi. Moet u hem nog ontdekken, doe het dan nu: dit wordt uw soundtrack bij deze winter.
- Sharon Van Etten :: Are We There Tegenvaller van het jaar wat concerten betreft (op Pukkelpop was ze ontstellend zwak), maar Are We There is een zwartgallige, troosteloze knock-out van een plaat. Songs als scherven van haar aan gruzelementen geslagen hart.
En voorts nog een eervolle vermelding voor Pink Floyd (The Endless River, Leonard Cohen (Popular Problems), David Gray (Mutineers), Bruce Springsteen (High Hopes, Opeth (Pale Communion) en Eels (The Cautionary Tales Of Mark E. Everett).
Single van het jaar: Future Islands :: Seasons (Waiting For You).
Concert van het jaar: het afscheidsconcert van The Scene in de AB. Een van de concerten van m’n leven. Voorts nog Damien Rice in het Koninklijk Circus, Elbow in Paleis 12 en Float Fall, Royksopp feat. Robyn en Neneh Cherry op Pukkelpop.
