Het dubbelalbum, een hachelijke onderneming en eigenlijk eerder zeldzaam in de Belgische rock-‘n-roll. Flying Horseman schudde er vorig jaar eentje uit de mouw met City Same City (terwijl de voorgangers ook al goed waren voor respectievelijk vier en drie vinylkanten), en onlangs deed Star Club West het. Ook met muziek die eigenlijk ook op één schijfje zou gepast hebben.
De band van onder meer Nico Jacobs (‘bekend’ van The Go Find, Few Bits en andere) werkt intussen al twee decennia onverstoord aan z’n ding, maar is duidelijk nog niet uitgeschreven en –gemusiceerd, want My Ill Women is een plaat die bulkt van de ideeën en, via een traject van maar liefst eenentwintig songs, een gulle inkijk in de muzikale belevingswereld van Jacobs & co. gunt. Het werd — niet geheel onverwacht — een eclectisch zootje dat met twee benen in Indiepopland staat, maar regelmatig knikt naar aanverwante zones zoals die van de droompop, knutselfolk, indietronica, potiger gitaarrock en hier en daar zelfs een voorzichtige scheut noise.
Een staalkaart in vele tinten dus, maar het is toch opvallend dat er weinig te klagen valt over de eindredactie van de band. Goed, hier en daar zitten er een paar stukken tussen die aanvoelen als eerder half afgewerkte schetsen of die niet zo veel om het lijf hebben, maar samen vertellen ze een boeiend verhaal vol oneffenheden en vroegtijdig opgegeven routes, vol opduikende ruis, stuiterende beats en blieps en suizende en krakende gitaren. De combinatie van songschrijversambacht en moedwillige relativering: het is een kernkwaliteit van de beste indierockers, maar het wat irriterende ironiseren blijft hier gelukkig achterwege. Liedjes maken is belangrijker dan een statement opdringen.
Als je de plaat wil samenvatten, of de meest dominante invloeden (of al dan niet onbewuste referenties) wil aanduiden, dan moet je daarvoor niet verder kijken dan de eerste twee songs. De titeltrack is met z’n combinatie van half gefluisterde praatzang, akoestisch gitaarwerk en breed uitwaaierende galm haast een ode aan Damien Jurado. Dromerige folkpop, een soundtrack bij een goedkope, maar onder de huid kruipende arthousefilm, met na een tijdje het besef dat het allemaal best zorgvuldig en knap in elkaar gestoken werd.
De andere naam die bij de beluisteringen steeds bleef opduiken was die van Yo La Tengo. In “You Can Only Think” wordt meer dan eens herinnerd aan de licht narcotische popwereld van het trio uit Hoboken, New Jersey, en als plots die lawaaierige gitaarsolo opduikt die de song helemaal uit elkaar dreigt te scheuren, is die indruk helemaal compleet. Een combinatie van geruststelling en dreigend onheil, van zachte droom en bruut ontwaken, en de voorbode van nog een paar noisy passages die, doorgaans vanuit de achtergrond, hun opwachting zullen maken (zoals in het prima stukje turbopop “Calvin Klein”).
En verder: compact bricoleerwerk en gruispop à la The Folk Implosion (“We Circle Here”), elektronica die herinnert aan de oude Kraftwerk (“Cut The Crap”), verrassend aanstekelijke riedels (“Fit The V”, “Who Are You”, “Don’t Wake Up Jamaica”), iets rumoeriger indierock (“Tit City”), aan de gesuikerde pop van Phoenix herinnerende frisheid (“Universe”) en nog wat Yo La Tengo-achtige stukjes als “Watch Out Cause I’m Sweet”, waarbij na een tijd opvalt dat de tweede cd doorgaans iets meer inzet op korte en puntige songs, dan het melancholischer eerste deel.
Bij een eerste, oppervlakkige beluistering kan een indruk ontstaan van gemakzucht en beperkte zelfkennis, maar die schijn van willekeur is slechts vernis. Beluister nog eens en nog eens, en je zal beseffen dat de songs wel degelijk hun weerhaakjes ingeslagen hebben, teren op invalshoeken, melodieën en motiefjes die onder de huid kruipen. En toch is het ook wel goed dat je twee cd’s in de schoot geworpen kreeg. Dat maakt het allemaal beter verteerbaar en wie weet scherpt het wel de goesting aan om op zoek te gaan naar een eigen volgorde. My Ill Women is het geluid van een band die nog lang niet uitverteld is en duidelijk een groter publiek verdient. Dames en heren van de radio?
Mooie bonus: meer dan de helft van de songs kreeg intussen een clipje. Bekijk ze eens – hier.
