Nog tot 16 november toert Marble Sounds langs de prettigste clubs van China. Omdat zo’n cultuurschok altijd fijne verhalen oplevert, houdt de groep voor ons een dagboek bij.
Onze vierde halte: concertzaal Real Live in de kust- en universiteitsstad Xiamen. De sfeer is er heel ontspannen en gemoedelijk. Op het podium vinden we naast een prima backline ook een hond, en die heeft duidelijk al ruiger volk over de vloer gehad dan de pantoffelhelden die wij nu eenmaal zijn bij Marble Sounds. Zelfs wanneer Gianni zijn versterker even de sporen geeft, slaapt het beest gewoon verder. Om gehoorschade te voorkomen, brengt de even sympathieke als bekwame geluidsman het beest toch maar in veiligheid, en kunnen we ruim de tijd nemen voor de soundcheck. We drinken nog een Long Island Iced Tea –onze favoriete concertopwarmer op deze tour, niets menselijk is ook ons, pantoffelhelden, vreemd – en dan beginnen we aan onze set.
De zaal is goed gevuld, en vanaf opener “The Silent Song” zit de sfeer gewoon lekker. Het wordt zo’n avond om in te kaderen. Het publiek reageert extatisch op de finale van “The Time To Sleep” en hangt bij het intieme “If You Stay Then I Can’t Go” aan Pieters lippen. Ook in de nieuwe song “The First Try” valt alles op zijn plaats, en bij afsluiter “Dance Clarence Dance” gaan de handjes van de hele zaal de lucht in. Eat this, Reggie.
Daarna nemen we opnieuw de tijd om met de fans op de foto te gaan, en daar zijn we in Xiamen wel even zoet mee. Vooral toetsenist Brecht blijkt bijzonder goed in de markt te liggen bij de Chinese meisjes. Zijn jeugdige Gèntse kapoenblik en rosse schijn in de haardos doen de Oosterse harten smelten. Chinezen zijn trouwens niet zomaar gek op hun smartphone, ze lijken ermee vergroeid. Waar er tijdens Belgische shows af en toe een toestelletje opduikt tijdens een bekend liedje, is hier een ware smartphone-zee zowat constant het zicht vanop het podium.
Geen idee wat deze mensen met al dat beeldmateriaal doen, trouwens. We hopen dat het terecht komt op Renren, de Chinese variant van Facebook, of Weibo, hun versie van Twitter. Hoeveel is er nodig om een internethype te worden bij 1,3 miljard Chinezen?
Over Shanghai kunnen we kort zijn: we sucked. Op geen enkel moment voelen we een klik met het publiek, en we moeten ons echt door de set heen wroeten. Kwam het door het ontiegelijk vroege uur waarop we waren opgestaan om onze binnenlandse vlucht te halen? Door de matige opkomst of enkele technische problemen? Het zal allemaal wel een rol spelen. Maar we hebben het gevoel dat we hier nooit hadden kunnen winnen. Om te vergeten. Het restaurantje waar tourmanager Jef ons achteraf naar meetroont, zorgt voor enige troost.
Snel verder naar Beijing. En snel mag je letterlijk nemen, want onze trein raast continu tegen een snelheid van meer dan 300 km/u door het landschap van de provincies Jiangsu en Shangdong. We zetten onze instrumenten af in de zaal en trekken eerst naar een piepklein restaurant waar tourmanager Jef ons al twee dagen op aan het verlekkeren is. De uitbater doet speciaal voor ons open, en serveert ons de lekkerste dumplings van deze tour. We stoppen met eten omdat een mens nu eenmaal niet kan blijven eten, maar, jongens, is dit smullen.
Waar we aan het begin van de tour nog in zomerse sferen vertoefden in het subtropische Hong Kong (25 C° ongeveer, geen jas nodig), moeten we hier de marcellekes, warme truien, sjaaltjes en overjassen terug uit onze koffers vissen om zo de Pekingse koude (5 C°) te trotseren. Tja, we zitten nu ongeveer 2000 km noordelijker dan ons punt van vertrek.
Eindigen in de zaal die de naam draagt van de grote Roerganger. This better be good. Mao Live House is een trashy concertzaal. We sukkelen door de soundcheck omdat elektriciteit op de micro’s staat en er nergens plofkappen te vinden zijn. De nylon ‘mutsjes’ die de zaalcrew goedbedoelend over de micro’s schuift helpen geen zier, maar schattig is het wel. Spelen zonder schoenen aan blijkt de enige oplossing. Maar we zijn vast van plan om revanche te nemen voor de show van gisteren, en smijten ons volledig in de set. Het werkt. Het geluid is goed, de smartphones draaien op volle toeren en enkele Europeanen beginnen te dansen. We kunnen dit Chinees avontuur in schoonheid afsluiten.
De volgende dag moet Gianni het vliegtuig nemen om met Isbells op de Radio1 Sessies te spelen. De rest blijft nog een dag om wat de toerist uit te hangen en Beijing te ontdekken. Wat een prachtig land. Of we hier willen terug komen? Reken maar. Die Chinese internethype moet er komen!
