Nog tot 16 november toert Marble Sounds langs de prettigste clubs van China. Omdat zo’n cultuurschok altijd fijne verhalen oplevert, houdt de groep voor ons een dagboek bij.
“East is the beast” wil een oude Chinese zegswijze, en dat hebben we in Hong Kong geweten. Door een cocktail van jetlag en aftershow-adrenaline liggen we alle vijf uren naar het plafond te staren. Geeuwend strompelen we de volgende morgen naar ons busje. Het materiaal inladen is pure Tetris, the musician’s level: na drie pogingen geraken alle flight cases, reiskoffer en wijzelf er net in, en rijden we richting ‘main land’. De grensovergang is een lachertje: er wordt even gekeken of iedereen nog op zijn pasfoto lijkt en ze nemen onze temperatuur om te controleren of we niet besmet zijn met ebola. Dat is het. Zou China echt liberaler geworden zijn?
Onze eerste halte is Guangzhou. De venue , T-Union genaamd, is vrij groot, maar gezellig ingericht met een indrukwekkende bar, leuke stoeltjes en zetels en wat vlaggen van Bob Marley aan de muur. We ontmoeten er Xavier, die je ook ziet op de foto hiernaast. Hij stond helemaal vooraan tijdens ons concert en kent alle songteksten van buiten. Dat is verbazend omdat we hier ontdekken wat Chinese censuur betekent: we geraken niet meer op onze Facebook, Twitter of Instagram, geen Gmail en Google en ook WeTransfer laat het afweten.
De wake-up call is compleet wanneer we vijf minuten voor we op moeten te horen krijgen dat er autoriteiten in de zaal zijn en onze show mogelijk afgelast wordt. Het probleem blijkt een concert van een week later te zijn met een band uit Hong Kong, wat de autoriteiten door de studentenprotesten als potentieel subversief beschouwen. Met enige vertraging kunnen wij alsnog aan onze set beginnen. De backline is uitstekend, de opkomst matig, de respons enthousiast. Na het concert gaan we met iedereen op de foto en moeten we vervolgens snel afbreken want aansluitend is er een salsa-avond gepland. Bob Marley, Marble Sounds en salsa, voor de Chinezen is het allemaal even exotisch.
Voor after-show food trekken we naar een heerlijk restaurant waar we de meest smaakvollle gerechten – specialiteiten uit de provincie Sichuan, de favoriete keuken van tourmanager Jef, en nu ook van ons, en ettelijke flessen (ultralicht, het moet gezegd) bier delen met enkele Spanjaarden en andere expats die hun geluk zijn komen beproeven in de gigantische nieuwe markt aan mogelijkheden die China is, en die die avond naar onze show zijn afgezakt. Gelukkig moeten we morgen niet ver en kunnen we uitslapen.
Op de plaats van het vissersdorp Shenzen werd eind jaren zeventig een compleet nieuwe stad gebouwd. Vandaag wonen er tien miljoen mensen. Het zou de rijkste stad van China zijn, en dat zie je. Er zijn mooie brede lanen met erg veel groen en hippe koffiebars voor een trendy volkje. Très LA. De concertzaal , de B10, is gigantisch en we vrezen dat de sfeer hier verloren zal gaan. Daarom beslissen we om te verhuizen naar de prachtige boeken- en platenwinkel en koffiebar van dezelfde uitbater. Een schot in de roos! Met meer dan tachtig bezoekers zit de zaak afgeladen vol, de setting is intiem en we voelen dat de mayonaise pakt. Na het optreden vliegen de cd’s de deur uit en blijven we nog lang plakken om opnieuw met iedereen op de foto te gaan, handtekeningen uit te delen en een praatje te slaan. Aan het einde van de vierde dag zitten met onze hoofden helemaal in deze tour. Wat een heerlijk gevoel.
