Het klassieke verhaal van de ethio-jazz stelt dat de bloeiperiode van Swinging Addis met de coup van de communistische Derg brutaal ten einde werd gebracht. Dat is niet geheel waar, want ook nadien werd nog uitstekende muziek gemaakt in Ethiopië, zij het op kleinere schaal en binnen een moeilijker artistiek klimaat.
Case in point is Hailu Mergia die doorheen deze periode gewoon muziek bleef maken met zijn band The Walias en die met Tche Belew in 1977 zelfs een bescheiden instrumentale genreklassieker op zijn naam schreef. Die was al geruime tijd niet meer te verkrijgen, dus brengt Awesome Tapes From Africa de plaat opnieuw uit, zoals ze dat de laatste tijd met nog wel meer moeilijk te vinden Afrikaanse releases doen. Alle lof alweer voor die blog-annex-label, want dit is wederom een verzorgde uitgave die de muziek alle eer aan doet.
Wie de ethio-jazz al enigszins kent, en dat zijn sinds de doorbraak van Mulatu Astatke en het recente succes van de Belgische band Black Flower alsmaar meer mensen, zal op Tche Belew voor weinig verrassingen komen te staan. Die typische melodische stijl en de ritmes die aan funk, r&b en jazz werden ontleend, staan ook hier centraal en een ongetrainde luisteraar zou misschien zelfs denken dat dit onbekend materiaal van Astatke zelf was. Helemaal fout is dat anderzijds ook weer niet, want op verschillende tracks vallen effectief bijdrages van Astatke op vibrafoon te horen.
Absoluut centraal in het geluid staat echter Mergia die met zijn orgel veruit de meeste solo’s aanlevert. De stevig groovende titeltrack zet dat meteen aan het begin van de plaat al goed in de verf: de band knalt los met opzwepende blazers, bas, gitaar en drums, maar het is al snel Mergia zelf die het voortouw neemt met zijn zwierig gesoleer op zijn orgeltje, terwijl doorleefde blazers er regelmatig opnieuw doorheen schemeren. Elders neemt hij iets meer een begeleidingsrol op zich, zoals in het gezapig swingende “Yikirta Lemminalehu”, waarin een sterrol voor de fluitist is weggelegd.
Er wordt behoorlijk wat variatie aan de dag gelegd op Tche Belew. Zo is er het lieflijke en nostalgische “Yemiasleks Fikir”, dat haast onvermijdelijk beelden van de avondschemering op een tropisch eiland opwerpt. “Musicawi Silt”, blijkbaar een gigantische klassieker in Ethiopië, is dan weer een vuil groovend funkbeest dat de gemoederen ophitst en ons naar een donkere nachtclub in Addis Abeba transporteert. De meeste tracks situeren zich ergens tussen die twee uitersten in, met een bijzonder geslaagde combinatie van groove en melodische diepgang. Tche Belew is op die manier dan ook tien composities en drie kwartier lang genieten van het beste wat Ethiopië op muzikaal vlak te bieden heeft.
In feite hadden we deze recensie dus ook gewoon kunnen beperken tot iets in de trant van: “verplicht voer voor fans van ethio-jazz, sterk aan te raden voor andere belangstellenden”. Mergia’s plaat vormt immers een bijzonder mooie aanvulling op het werk van Mulatu Astatke, Alemayehu Eshete en Tilahun Gessesse en had zonder meer een volwaardig plaatsje verdiend in de invloedrijke Ethiopiques reeks. Dat euvel is nu gelukkig opgelost met deze knappe heruitgave. Hopelijk kan het Mergia net als Astatke een nieuwe artistieke boost geven.
