Retrash, de debuutplaat van het woest beukende trio uit Chicago, was niet bepaald de meest ambitieuze of volmaakt uitgevoerde metalplaat van 2013, maar wel een van de meest frisse en hardst vlammende. Een jaar later blijkt dat een grotendeels aangehouden formule opnieuw voor een bescheiden motherfucker van een kopstoot zorgt.
Eerlijk gezegd hadden we niet gedacht dat het allemaal nog zo goed zou meevallen met Earth Suck. De songs op de split-release met Black Pus (Brian Chippendale van Lightning Bolt solo) pootten zonder probleem die geluidsmuur neer, maar dan met wat minder inspiratie en overtuigingskracht. Toch zit het hier weer goed, krijg je een paar kleppers voorgeschoteld die razen met een onweerstaanbare energie, opgepompte stadionflair en smerige sound die het beste bij elkaar brengt uit een paar decennia duivelsmuziek en verbasterde punkwoede.
Met opener “Going Through The Motions Til I Die” heeft de band meteen ook een uitstekende opvolger beet voor “Everyone I Hate Should Be Killed” van vorig jaar. Niet alleen een beukende combinatie van alles wat Oozing Wound muzikaal goed maakt – hier een drentelende stoner/doom-aanzet à la Goatsnake die plots omslaat in een repetitief galeienritme om je nek op te breken –, maar ook die zelfrelativering en overduidelijke knipoog. Ze zijn er zich duidelijk heel goed bewust van dat hun variant van de metalgenres elk moment kan overhellen naar het domein van de pastiche.
Al spat er daarvoor te veel oprechte liefde voor de riffs, volume en gitaren van deze plaat. De primitief beukende ritmesectie van Kyle Reynolds (bas) en Kevin Cribbin (drums) zijn al net zo essentieel voor het massieve geluid als Zack Weils gitaarfurie, zeker wanneer in Roadburncontreien wordt rondgehangen (de aanzet van “Hippie Speedball”) of gelonkt wordt naar het opwindende primitivisme van donderprofeten High On Fire (“When The Walls Fell”, waarin de trage, dramatische opbouw na twee minuten overslaat in een repetitief malende machine die niks overeind laat staan in een cirkel van een halve kilometer).
Allemaal overdonderend als de band dus de grove middelen en betonnen Sabbath-riffs bovenhaalt, maar eigenlijk is Oozing Wound op z’n best als er wordt overgeschakeld naar de hoogste versnelling en de hysterie het helemaal overneemt van de controle. De versnelling van “Hippie Speedball” is een oplawaai van heb ik je daar, terwijl het krappe tweeluik “Bury Me With My Money”/“Genuine Creeper” een bak tyfusherrie produceert met tremologitaren die met militaristische agressie en precisie worden afgevuurd vanuit thrash- en black metalterrein. Het is meteen ook een fijne voorbode van de koppige rechtlijnigheid van afsluiter “False Peak (Earth Suck)”, dat ei zo na 7:41 weet te boeien met een minimum aan ideeën.
Earth Suck heeft eigenlijk niks nieuws te vertellen en hier en daar is het wel erg repetitief, maar Oozing Wound pikt her en der uit de metalgeschiedenis zonder als een kloon te klinken. De band slaagt erin om zwart te vervangen door primaire kleuren, slaat bij momenten door als een stelletje hondsdolle hooligans en geraakt er nog mee weg ook.
