Er bestaat een soort betweters dat erbij zweert dat elektronica geen muziek is — geen hart en geen ziel, meneer. Caribou neemt hen stevig bij het nekvel en zwiert de lieden zonder pardon de deur uit.
Na het fantastische Swim hadden wij Caribou een Kings-Of-Limbske gegund — zo’n album dat weliswaar de ambtsgenoten tien stappen voor is, maar nog net een stukje onder het beste niveau blijft hangen. Niets van aan: Our Love is een grand cru van een plaat; elektronica die een shot rode bloedcellen door je aderen pompt, digitale pop waar wij het tot in onze kleinste teen warm van krijgen. Tegelijk is het ook vintage Dan Snaith: op meer dan tien jaar heeft-ie een indrukwekkend hoopje songs bij elkaar geschreven die nu eens flirten met zonnige sixtiespop en dan weer met krautrock of exotische elektronica. Hetzelfde eclecticisme hoor je op Our Love.
Neem nu de titeltrack: house, disco, soul, Berlijnse deep bass en een outro waarin Owen Pallet even het roer overneemt — alles zweemt in vlagen door elkaar en ondertussen kletst de emotie in het rond. Ook daar heeft Snaith een patent op: beats worden nooit gratuit en zijn elektronische mozaïeken zijn nergens zelfgenoegzaam. “All I Ever Need” speelt blufpoker met donkere synthpads, subtiele claps en Snaiths hoge falsetstem die bengelt tussen twijfel — om de relaties die op niks bleken uit te draaien — en de hoop die hij zichzelf probeert aan te praten — “but my next love / will be the best I ever had”.
Een gelijkaardige dubbelzinnigheid sijpelt door in “Can’t Do Without You”, de verbluffende vooruitgestuurde single die vocale loops rijmt aam warme elektronische popmelancholiek en synth- en drummotieven die zachtjes aanzwellen tot onstuimige dancerock. Klinkt dat can’t do without you-mantra aanvankelijk als een liefdesverklaring, hoe langer de track duurt bekruipt je het onbehaaglijke gevoel dat er ook een manische afhankelijkheid achter schuilgaat.
Waar die persoonlijke toets wat achterwege mag blijven, toont Snaith zich een meester van de bezwering. “Silver” is machtige neo-house en “Mars” maakt zich zes minuten lang meester van je ledematen middels de betere Four Tet-folktronica — denk tribale percussie, een zachte drummetronoom en een hypnotiserend rondje panfluit. Andere middelen, zelfde resultaat: het door Jessy Lanza (wij zijn fan sinds haar puike numers “Fuck Diamond” en “Kathy Lee”) opgeleukte “Second Chance”, dat het voor de rest vooral van zwijmelende synthscoundscapes moet hebben. Straf.
Afsluiten doet Our Love met “Your Love Will Set You Free”, verslavende neo-house die nog een laatste keer de bakens uitzet en het opzet van de plaat in de verf zet. Liefde, warmte, emotie — daar draait het om in het leven. Caribou heeft dat vertaald in een plaat die al wekenlang in onze cd-speler geparkeerd zit en daar niet snel zal verdwijnen.
