Twee jaar geleden gooide DZ Deathrays, een piepjong duo uit Brisbane, een bommetje met Bloodstreams. Op Black Rat klinkt de thrashpopband bij momenten even explosief, al lijkt tegen het einde van de plaat de fut eruit.
Of is de tijd van leuke garage/popbandjes al gepasseerd? Toen zanger-gitarist Shane Parsons en drummer Simon Ridley een dikke twee jaar geleden hun debuutalbum Bloodstreams op de wereld loslieten, stonden evenknieën als Japandroids, Bass Drum Of Death, Smith Westerns, White Fence en Ty Segall ook volop in de spotlights. De eerste band lijkt nog altijd uit te rusten van een slopende twee jaar durende tournee ter promotie van het fel onderschatte Celebration Rock en Bass Drum Of Death kon niet bekoren met zijn tweede plaat. Met Manipulator heeft Ty Segall wel onlangs een schandalig goed album uitgebracht.
In hun thuisland en Groot-Brittannië kreeg DZ Deathrays wel de aandacht die het verdiende na zijn debuut. Ze tourden al met Foo Fighters (!), Sleigh Bells, Blood Red Shoes, stonden op Reading en Leeds en als kers op de taart mochten ze in hun thuisland een award voor de beste plaat in het hardere genre in ontvangst nemen. Maar wanneer we Black Rat voor het eerst horen, durven we de sceptici al gelijk te geven; DZ Deathrays lijkt net goed genoeg om ergens in de namiddag een onopvallende spot op Dour te krijgen, maar voor Pukkelpop is het misschien nog een plaat te vroeg.
Nochtans joeg die rotaanstekelijke single „Gina Works At Hearts” de verwachtingen keihard de hoogte in. De teneur voor de rest van de plaat, die vooral geïnspireerd werd door drank en touren, leek gezet. Ook “Black Rat” en “Reflective Skull” zijn geen nummers die u moet overanalyseren, want anders is de fun er gauw af. En toch en toch, het mocht soms wat meer zijn, al is DZ Deathrays ook niet bepaald de band voor een fijnproever.
“Northern Lights” is al andere kost en op creatief vlak dus een lichtpuntje. Maar uitgezonderd dit meer ingetogen en melodische (post-)punknummer hebben Parsons en Ridley iets te weinig vooruitgang gemaakt om beter te doen dan hun eerste. “Fixations” is gelukkig het enige echte misbaksel op Black Rat, de plaat bestaat vooral uit middelmatige nummers. Op het einde van de plaat redt de band wel nog net de meubelen met “Ocean Exploder”, een van de paradepaardjes wat riffwerk betreft.
Met twee afsluitende nummers gaat de band ook geen awards winnen, maar opnieuw, fun is verzekerd. En dat geldt voor bijna de hele plaat. Ondanks het feit dat we bij DZ Deathrays een too little, too late-gevoel hebben, blijft Black Rat een van de leukere platen van het jaar. Voor de grote doorbraak klinken ze echter nog veel te wisselvallig en niet origineel genoeg. Laat u dus voorlopig overtuigen door de sterke livereputatie van de band, die eindelijk ons landje aandoet.
DZ Deathrays spelen op 2 oktober in TRIX in Antwerpen.
