Na vijf jaar radiostilte lijkt de wereld niet meer te malen om La Roux. Dat werd pijnlijk duidelijk toen BBC1 Elly Jackson een paar weken geleden te oud verklaarde voor zijn playlist. Hun titelloze debuutplaat blijft echter een van de meest frisse popplaten van de naughties en hoewel ze gevuld was met het soort aanstekelijkheid dat eendagsvlieg schreeuwt, leek het verhaal van dit project nog niet rond.
En kijk, de fenomenale voorloper “Let Me Down Easy” maakte die stelling al meteen hard. De song laat een meer volwassen Elly Jackson horen in een tot in de puntjes verzorgde compositie die in een harmonie van digitaal en analoog opbouwt naar een wervelende climax en zo van smeekbede in emotionele draaikolk verandert. De finale refreinen en bijhorende blazerssalvo’s steken een flinke middelvinger op naar de platte popproducties die de hedendaagse hitparades sieren en klinken frisser dan de concurrentie waar Jackson zich wegens haar leeftijd zogezegd niet meer mee te mengen heeft.
Dit hele tweede album biedt een update van het geluid dat het project tot het snoepje van 2009 maakte. “Uptight Downtown” is als openingstrack de geschikte schakel naar het nieuwe tijdperk voor wat ondertussen tot Jacksons soloproject geëvolueerd is. Het nummer verplaatst de aanstekelijkheid van “In For The Kill” van de club naar een tropisch dansfeest en giet er een smakelijk retrosausje over.
De nieuwe richting klinkt meteen beter doordacht: de kenmerkende buigzame stem en optimistische dansbaarheid blijven present, maar dan wel in langere, rijkelijker evoluerende nummers met meer plaats voor echte instrumenten in plaats van een volstrekt digitaal gecreëerde omgeving. De kopersectie van “Let Me Down Gently” is daar al een mooi voorbeeld van, maar die toets zit in meerdere nummers. Zo geven de achterliggende pianoriedels “Paradise Is You” de fragiliteit die een goed tegenwicht biedt voor de opgezwollen synths. Ze doorbloeden de ballade zodanig dat ze zich tot één van de hoogtepunten van de plaat opwerkt.
“Cruel Sexuality” is één van de nummers die je nooit van La Roux verwacht had: Grace Jones-indachtige dubpop die via een sensuele beatbridge naar een exotisch heliumrefrein surft. De zwoele, laag voor laag elektronischer opgebouwde tweede helft maakt het tot een memorabele song die nog een tijd blijft nazinderen. Daarin hoor je duidelijk het tropische karakter dat voornamelijk het middenluik van de plaat kleurt. In “Sexotheque” gaat het gepaard met een vertraagde, genuanceerde versie van de eighties bubblegum vitriol vibe waarmee Madonna zich op haar eerste platen van de concurrentie onderscheidde. Het Hawaïaans getinte “Tropical Chancer” geeft een kruisbestuiving van Kim Wildes “Kids In America” en “Cambodia” een indie-update zonder aan memorabiliteit in te boeten.
Net wanneer je denkt dat de plaat opbouwt naar de ultieme climax, sluit ze af met het misplaatste “The Feeling”, een nummer waarin de zanglijn constant met het tempo lijkt te vechten en dat bovendien qua stijl geenszins aansluit bij de rest van de plaat. Een misser van formaat die eigenlijk niet te vergeven valt op een album dat slechts negen nummers lang is. Op de valreep legt Trouble In Paradise dus geen vlekkeloos parcours af, maar desalniettemin is het album een flinke middelvinger naar al wie La Roux als een one trick pony afdeed. Anno 2014 levert het dezelfde aanstekelijkheid in een interessanter muzikaal kleedje met een frontvrouw die van een androgyne manga-electrochick tot een driedimensionale vrouw is getransformeerd.
La Roux is op 3 december te zien in de Brusselse Botanique.
