In tijden waarin alles vooral “harder!” en “sneller!” moet, is het een verademing dat er ook nog artiesten zijn die voor tegengas zorgen. Zo bracht Bruce Bherman een tijd geleden deze Acoustic Movies uit, een kleinood waarop niks meer te horen is dan een echte, ongekunstelde stem en vooral veel gitaar. Geen trucs van de foor dus of met overbodige toeters en bellen dichtgeplamuurd hitparadevoer, maar veelal ingetogen, tot de essentie herleide songs.
Deze werkwijze contrasteert met het vroegere werk van de Gentenaar. In essentie is Bherman altijd wel een traditionele, ambachtelijke songschrijver geweest, maar hij wist zijn in se tijdloze songmateriaal telkens te verpakken in eigentijdse en eigenzinnige arrangementen. Zo werd de eclectische mengeling van stijlen op Attitudes (’06) en Two Boys (’07) geïnjecteerd met de elektronica van Jürgen De Blonde (De Portables, Köhn), terwijl hij voor dubbel-cd Untagged Friends (’10) — een meer rootsy affair — zelfs naar Nashville vloog om zijn liedjes te laten inkleuren door onder meer Cortney Tidwell en Kurt Wagner en Tony Crow van Lambchop.
Door deze spaarzame aanpak — stem + akoestische gitaar — kan deze zevende langspeler gerust een onvervalste rootsplaat worden genoemd. Bherman keert ook letterlijk terug naar zijn muzikale wortels, want met Acoustic Movies wil hij in de eerste plaats een eerbetoon brengen aan zijn helden uit de Britse folk- en jazzscene van de jaren ’60. Twee onder hen — John Martyn en Bert Jansch — ruilden immers nog niet zo heel lang geleden het tijdelijke voor het eeuwige (respectievelijk in 2009 en in 2011).
Beide grootmeesters worden geëerd met een erg mooie cover. Martyns bezwerende ‘You Can Discover’ (een van dé hoogtepunten op Acoustic Movies) en Jansch’ ‘Tell Me What Is True Love’ fungeren in die zin niet alleen als kapstok en als ruggengraat van deze plaat, hun geest waart ook rond in de tien andere tracks. Die zijn van eigen makelij, maar mogen zonder blozen naast het werk van de grote voorbeelden staan. Sfeervolle liedjes als ‘Snow & Ice’, ‘Walking On The Sun’, ‘Crossing Bridges’ (opgedragen aan Jansch) en ‘Just The Same’ laten zich, eens ze zich hebben genesteld onder uw schedeldak, niet gauw meer verjagen. Want dat heeft deze cd dan weer wél gemeen met zijn voorgangers: hij wordt beter bij elke beluistering.
“Alleen zang en gitaar … Wordt dat na een tijdje niet wat eentonig en afgezaagd?” vraagt u zich misschien af. Neen is het antwoord, want hoe vaker je deze plaat speelt, hoe meer de afzonderlijke songs zich onderscheiden van elkaar en hoe meer reliëf het geheel krijgt. Het zijn overigens niet allemaal rustige, kalme mijmerliedjes: in “Four” en in “15 Track Blues” laat Wouter Spaens, Bhermans compagnon de route op Untagged Friends (en tegenwoordig actief bij Id!ots), het bij momenten zelfs flink waaien.
Bherman brengt niet alleen hulde aan zijn muzikale voorbeelden, maar ook aan ‘de rijke klank van akoestische topgitaren’. Daarom vindt u bij de plaat geen uitgebreide liner notes met muzikale gasten, maar een poster met foto’s van de gitaren die voor Acoustic Movies werden gebruikt. Het is echter meer dan een gimmick, want als een ervaren sommelier kiest hij voor elke song de passende gitaar. Bovendien staan er naast de acht gezongen nummers ook vier stuk voor stuk stemmige, filmisch aandoende instrumentals op de cd. Die laveren tussen weemoedig en lichtvoetig, en laten horen dat Bherman behalve een uitstekend songschrijver ook een begenadigd fingerpicker is. Opvullertjes zijn het in geen geval, ze vormen de pijlers van het album. Een van de vier — “I Saw Nick Drake Walk Towards Hastings Railway Station” — kreeg zelfs de mooiste en meest veelzeggende titel mee.
Aanvankelijk leek Acoustic Movies vooral een ideale compagnon om lange, donkere winteravonden mee door te brengen bij een knetterend haardvuur. Ondertussen is echter duidelijk geworden dat de plaat geknipt is om ons het hele jaar door te voorzien van momenten van rust, onthaasting, verpozing en afkoeling – of het nu de stenen uit de grond vriest of integendeel een drukkende, zwoele dag is. U hoeft dus zeker niet te wachten op een volgende winter om dit juweeltje aan te schaffen!
Voor video’s van de songs en filmpjes waarin Bruce Bherman zijn liefde verklaart aan zijn gitaarcollectie klikt u hier.
