Waar was Conor Oberst alweer gebleven? Na de laatste Bright Eyesplaat The People’s Key uit 2011 waren we hem een beetje uit het oog verloren. Hij had in de Verenigde Staten zijn oude punkgroepje Desaparecidos nog wel kortstondig opnieuw tot leven gewekt en was solo even langs de zittende zalen van Europa gepasseerd, maar dat was dat. Met Upside Down Mountain keert hij nu solo terug naar zijn roots.
Want dat is waar deze derde plaat onder zijn eigen naam om draait: een terugkeer naar de meer intieme manier van schrijven die hij vroeger hanteerde. Niet het tirade-achtige stampvoeten en wenen in duizend woorden — dat kon hij ook, ja — maar directe songs met simpele bewoordingen, die door producer Jonathan Wilson vakkundig en klassiek worden gearrangeerd. Een treepje wahwah hier, een lapsteeltje daar.
Na het middelmatige The People’s Key en daarvoor de erg ontgoochelende soloplaat Outer South met The Mystic Valley Band kon de man een comeback gebruiken, en die biedt Upside Down Mountain wel degelijk. Het is een franjeloze, bijna huiselijke plaat, waarop de song op het voorplan wordt geduwd en als die overtuigt dan schittert Oberst als vanouds.
In opener “Time Forgot”, bijvoorbeeld, waarin de zusjes Söderberg van First Aid Kit Oberst een eerste keer een helpend stembandje toesteken — ze zullen nog verschillende keren terugkeren en met hun harmonieën het verschil maken. “I’m gonna work for my sanity, give it everything I got”, bezweert Oberst ondertussen. Hij mag dan ondertussen wel getrouwd zijn, het leven is daarom nog altijd niet zó eenvoudig.
“Zigzagging Toward The Light” en “Hundreds Of Way”, met tweemaal lichtjes poppy, meefluitbare, melodieën, maken een openingstrio compleet dat equivalent is aan een bezoek aan uw moeder met een boeket bloemen én een halve kilo pralines. Elke recente misstap is meteen vergeven en er kan weer gepraat worden. En nu hij toch uw aandacht heeft, schakelt Oberst meteen een versnelling lager.
Zowel “Artifact #1” als “Lonely At The Top” zijn ingetogen nummers die de klassieke akoestische Oberst laten horen, al eens een zingende zaag of een wahwah-pedaal van doen hebben en onrustwekkende tekstflarden als “My dreams are sex and violence” of “There is no dignity in love” laten horen. Naar zijn eigen normen zijn het hoogstens middelmatige songs. Dan is “Night At Lake Unknow” in dezelfde lijn geslaagder: de zanglijn is één van de mooiste die hij al schreef, de conclusie “with what is left we’ll have to live” blijft hangen. De spookachtige manier waarop Klara en Joanna Söderberg de woorden echoën maakt het alleen maar prangender.
Absoluut hoogtepunt van Upside Down Mountain is echter “You Are Your Mother’s Child”: een 3’48” gitaar, een stem en 333 woorden waarin Oberst de rol van de vader die hij nog niet is op zich neemt. Het zijn goedkope, melige waarheden die hij zingt — “Tears will dry if you give them time / Life’s a roller coaster, keep your arms inside”, anyone? — maar hij weet het te verkopen.
“Ik heb niet langer het gevoel dat ik elke ambitie moet najagen”, liet Oberst onlangs optekenen, en dat voel je op Upside Down Mountain. Dit is een huis-tuin-en-keukenplaat. Knus, zonder groot te moeten zijn. Het zijn songs die voor het eigen plezier zijn geschreven. We weten niet hoe de songsmid woont, maar wat ons betreft is dat badend in een avondzon op zijn front porch. Zo klinkt afsluiter “Common Knowledge” toch: gemoedelijk en warm. De voormalig rusteloze Bright Eyesfrontman lijkt eindelijk rust te hebben gevonden. Het levert geen grootse, maar wel een aangename plaat op.
Coner Oberst speelt op zondag 13 juli in het Minnewaterpark tijdens Cactus 2014.
