Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de nieuwe van Cloud Nothings zit al geruime tijd vast in de cd-speler en ik vind het helemaal niet erg.
De band rond songschrijver Dylan Baldi uit Cleveland, Ohio zet op hun nieuwe plaat weer een stevige stap voorwaarts. Attack On Memory was al meer dan goed, maar Here and Nowhere Else is verdorie nog een tikkeltje beter. De eerste vijftien seconden van de plaat maken al snel duidelijk waar de band voor staat: uptempo en prettig rammelende punkrock zoals No Age, The Men en in een verder verleden Hüsker Dü en Dinosaur Jr. dat ook serveerden. Opener “Now Hear In” is al meteen een okselfrisse klasseflits van een song. De stem van Baldi klinkt nog altijd ruw als een roestige kaasrasp, maar is tegelijkertijd ook krachtiger en melodieuzer dan ooit. Ook als songschrijver is Baldi duidelijk gegroeid. In nummers als “Quieter Today” en het heerlijke “Psychic Trauma” schudt hij de ene na de andere meebruller van een melodie uit de mouw van zijn houthakkershemd. Alsof hij al veertig jaar niets anders doet, zou je denken, maar het jochie is nog maar 22 jaar jong. Straf.
Cloud Nothings mag dan onderweg ergens een gitarist zijn kwijtgespeeld, ook als drietal overtuigt de band moeiteloos. De drums hameren elk gaatje vakkundig toe en werden in de mix stevig naar voor geschoven, zodat Cloud Nothings zelfs nog voller klinkt dan tevoren. Here and Nowhere Else telt maar acht nummers, duurt nauwelijks een halfuurtje en valt nooit een halve seconde stil. De hoogtepunten volgen elkaar in sneltempo op. In “Just See Fear” trekt Baldi naar het einde toe Berninger-gewijs zijn strot helemaal open. En ook “Giving Into Seeing” is een nummer dat moeiteloos in de hoogste regionen van een lijst als De Afrekening zou horen te pronken, als de luisteraars van Studio Brussel eens verder dan hun eigen achtertuin zouden durven piepen.
Het uitgerekte “Pattern Walks” is het eerste nummer van de plaat dat wordt toegelaten voorbij de grens van vier minuten. Met opnieuw een heerlijk refrein, hoe kan het ook anders. Toch zou de nukkige criticaster in ons dit nummer misschien wel het minst overtuigende nummer van de plaat kunnen noemen.De noisy opbouw is net iets te voorspelbaar en ze deden dit trucje net iets beter bij “Wasted Days” op hun vorige plaat. Maar niet getreurd, want na “Pattern Walks” komt afsluiter “I’m Not Part Of Me”, wat met sprekend gemak een van de beste nummers van het voorjaar is. Met twee verschillende refreinen die zich allebei als een welkome oorwurm in uw gehoorgang nestelen en een heerlijke groove doet het nummer ons ongeduldig smachten naar een lange en goedgevulde festivalzomer.
Feit is dat er duizenden melancholische post-pubers met een gitaar op deze planeet rondlopen en dit soort muziek maken, maar er zijn er heel weinig die dit doen met de klasse, de geloofwaardigheid én de songs van Cloud Nothings. Kort en bondig plaatje, kort en bondig oordeel: een geweldig ding. Lang leve Cloud Nothings.
