Het is plots snel gegaan voor Pharrell Williams. Na jaren in de schaduw te vertoeven, trad de kleine Amerikaan met de loepzuivere hattrick “Blurred Lines”, “Get Lucky” en “Happy” vorig jaar helemaal voor het voetlicht. Pharrell was overal; in de videoclips, op de radio, tijdens de Grammy’s, … Tijd voor een nieuwe soloplaat, dacht de platenfirma. Kwestie van het ijzer te smeden als het heet is, nietwaar?
We moeten het Pharrell nageven: er is niemand anders die de laatste decennia zo zijn stempel heeft gedrukt op de muziekscène. Met zijn groep N*E*R*D bracht hij eind 2001 r&b en hiphop op knappe wijze samen. Toch gooide hij pas echt hoge ogen met zijn productiewerk, dat hij uitvoert met zijn maatje Chad Hugo. Iedere zichzelf respecterende rapper, van Jay-Z en Snoop Dogg tot Pusha T en Kendrick Lamar, liet zich al door het duo begeleiden. Maar Pharrell en Chad beperkten zich niet tot hiphop: zo hielpen ze rond de eeuwwisseling zowel Britney Spears (“I’m A Slave 4 U”) als Justin Timberlake (“Like I Love You”) van hun Mickey Mouse Club-imago af. Voor het gemak vergeten we even de samenwerkingen met Madonna, Daft Punk, Gloria Estefan, Beyoncé en Frank Ocean. Ongelooflijk wel hoe Pharrell nooit zijn geloofwaardigheid verloor, noch dat van de artiesten aantastte, en steeds met veel smaak te werk ging. Niet moeilijk als de funk als eelt aan je kleine teen groeit.
Waar het de man uit Virginia op zijn CV nog aan ontbreekt, is een eigen album waar hij fier op kan zijn. In 2006 verscheen zijn eerste soloplaat In My Mind waarvan na enkele weken alleen nog de singles “Can I Have It Like That” en “Number One” op onze iPod ronddwarrelden. Pharrell was er zelf ook niet wild van. Na de negatieve kritieken zou hij er zelfs over gedacht hebben om de muziekwereld voorgoed vaarwel te zeggen. Acht jaar later heeft Pharrell de kaap van veertig inmiddels overschreden en doet hij met G I R L een nieuwe poging. Zijn kenmerkende falsetto, de aanstekelijke trompetjes, de funky gitaarlicks en de minimale discobeats in de openers “Marilyn Monroe” en “Brand New” laten er geen twijfel over bestaan: Pharrell heeft nog steeds de intentie om in de voetsporen te treden van Michael Jackson en Stevie Wonder. Met die laatste deelde hij op de vorige Grammy Awards nog het podium voor een epische All Star versie van “Get Lucky” en de eerlijkheid gebiedt ons om erbij te vertellen dat Pharrell vocaal sterker voor de dag kwam. Wat niet wegneemt dat hij nog veel kan leren van de Motownpionier.
Overtuigingskracht en intensiteit bijvoorbeeld. Akkoord, G I R L is een positieve, opgewekte plaat en op de productie valt uiteraard helemaal niks aan te merken. Opener “Marylin Monroe” en het rotaanstekelijke “Gush” zijn puike hits in spe, maar het weegt allemaal o zo licht en de nummers blijven niet in de kleren hangen. “Life to me is easy”, zingt Pharrell in “Brand New”, en daarmee is zowat alles gezegd. Muzikaal telt het album weinig nieuwe ideeën. Integendeel, “It Girl” en “Hunter” leunen qua geluid wel erg dicht aan tegen het speelse “Things Are Getting Better” van op In Search Of…. Bovendien telt het album amper negen nieuwe nummers. Pharrell vertrouwde Pitchfork onlangs toe dat dit album niet zijn eigen keuze was. Meer zelfs, dat hij gezworen had nooit meer een soloplaat te maken maar dat de platenfirma hem overhaalde.
Ook uit zijn gasten had Pharrell meer kunnen halen. De ouverture van de plaat werd gecomponeerd door niemand minder dan Hans Zimmer, voor een dertig koppen tellend strijkersensemble. Maar hadden de kleine lettertjes dat niet vermeld in de liner notes, was het wellicht niemand opgevallen. “Gust Of Wind”, de vrij voorspelbare samenwerking met Daft Punk, kan niet tippen aan de nummers die de heren samen schreven voor Random Access Memories. Ook Justin Timberlake en Alicia Keys komen vrij voorspelbaar voor de dag op “Brand New” en “Know Who You Are”. En wanneer Miley Cyrus een meerwaarde biedt zonder naakt op een sloopkogel te zingen, moeten wij zelf nog even uitzoeken.
Wellicht is het niet aan Pharrell besteed, een album lang de boel op zijn eentje draaiend houden. De man voelt zich dan ook op zijn best aan de zijlijn, in de rol van regisseur. En waar het mogelijk is, springt hij graag even in beeld met een opgemerkte cameo. Daar is niks mis mee. Nu, met G I R L komen we zeker de zomer door, en tegen dan komt Pharrell ongetwijfeld met een handvol nieuwe projecten naar buiten.
