Brengen wij heden voor u: het debuut van een Zwitserse band. Omdat in deze globaliserende tijden ook onze Alpenbroeders niet horen achter te blijven. Ook zij hebben recht op een bas, een drum en een of meerdere gitaren om daarmee het oordeel van enola te ondergaan. Welaan dan: The Animen zegt Hi!. Wat zeggen wij terug?
Zelden zo gecharmeerd geweest als toen we voor het eerst The Animen zagen optreden. Het was zowaar een klein winkeloptreden, ergens ’s middags tijdens het Eurosonic showcasefestival, maar dat Theo Wyser een strot heeft om u tegen te zeggen en zijn groep het soort songs datzelfs een bekaterd lijf een heupswing ontlokt, was meteen duidelijk. ’s Avonds zou de groep laten horen dat het ook op volle sterkte een behoorlijke brok opwinding kanzijn.
De cd van zo’n band schuif je met behoorlijk wat verwachtingen in de cd-speler, maar zó goed blijkt The Animen op plaat niet te zijn. In de cleane studio-omgeving werd de energie ingetoomd, het brute afgeveild. En dan beginnen ze nogmet de klassieke soulballad “Harder Than Stone”, een schijnbeweging zoals er in de Zwitserse rockgeschiedenis ongetwijfeld weinig te vinden zijn. Op het scheurende stemgeluid van Wyser na heeft deze groep immers weinig te maken met Stax, Otis Redding and the likes. Wel een goede pastiche, overigens; een beetje covergroep zou er nog niet weinig trots op zijn.
Gelukkig is The Animen eerder het soort rockgroepje dat vroege rockgeschiedenis zoals die in de cd-kast van papá was geklasseerd, heeft opgevreten en het nu uitkotst na een langdurige blootstelling aan te veel Brits geweld uit deze nog jonge eeuw. U moet dus niet opkijken als “My Pretty Ballerina” u even doet denken aan het heen-en-weerspel van The Libertines en ook het riffje van “The Road Taken” uit de gitaar van Pete Doherty had kunnen komen. Live voegen we daar graag de energie van de jonge Arctic Monkeys aan toe.
Ze kunnen de retroticjes desondanks niet verbergen. “Down In Oslo” en het razende “Another Grey Crime” hebben beide het soort heupswing dat de fifties zo swingend maakte, het eerste smijt er zelfs een paar “Doowop, doowop”’s tussen. Maar u hoort ons niet klagen; het mag dan geen bal vernieuwend zijn, deze gasten kunnen een nummer schrijven dat zelfs na een atoomoorlog nog rechtop zou blijven staan.
Bewijsstuk bij uitstek: “The French Letter”, een levensecht oorlogsrelaas waarin Wyser zijn scheurende geluid in al zijn rauwheid laat gieren. Het “Dear Marguerite, You know I love you” snijdt door merg en been, terwijl de band efficiënt de belangen van de song dient, met de vanzelfsprekendheid van gerodeerde professionals. Je beseft: deze groep heeft zijn leergeld ongetwijfeld al lang betaald in één of andere Zwitserse variant van het toiletcircuit, van groezelige bar naar joelend studentenfeest en weer terug.
Aan de andere kant van het spectrum vinden we het aangename akoestische ditty “Portrait Of An Artist”, waarin Wysers Franglais helaas iets te hard domineert. In de wat meer episch getinte rocker “Not A Single Time” wordt het alweer bedekt met demantel der liefde en een aardig orgeltje. “Shake (On The Tabletops)” kan dan weer zo alle Britse sub-Libertinesgroepjes op een hoopje spelen; Britpop van de bovenste plank.
Kunnen wij u dus dit groepje aanraden? Nog geen beetje, op voorwaarde dat u niet zit te wachten op grote vernieuwingen, maar settelt voor een dik half uur stevig rockende ambiance. Op de hoes prijkt de brede grijns van bassist Robin Schneider. Het zou die van ons kunnen zijn na beluistering van Hi!; een hoogst sympathiek debuut.
