Amper 34 minuten duurt de derde van Madensuyu, en toch is Stabat Mater een zodanig intense luisterervaring dat je er achteraf van moet bekomen.
Vijf jaar na D Is Done grijpen Stijn ‘Ylode’ De Gezelle (gitaar, toetsten en stem) en Pieterjan Vervondel (drums en stem) je opnieuw van het eerste tot het laatste nummer bij je nekvel. Ditmaal met een bewerking van een middeleeuwse hymne, over Maria die haar zoon ziet sterven, die al op muziek werd gezet door onder andere Dvorák, Pergolesi, Verdi en Vivaldi.
Voor de niet-kenner lijkt het een ambitieuze onderneming, maar wie Madensuyu — dat intussen al 21 (!) jaar actief is — een beetje volgt, verwacht wellicht niet minder dan een pakkend epos waarop de regels van het rockgenre compleet worden genegeerd. Wel, wij hebben nog heuglijker nieuws voor u: Stabat Mater klinkt bijna als klassieke muziek, maar dan met verschroeide gitaren en opzwepende drums.
“Crucum” kerft vanaf de eerste seconde onze huid open met vlijmscherpe noten. Tussen de even verwrongen bassen en het intense drumwerk is een zoektocht naar een herkenbare melodie of structuur hopeloos; emotie en sfeer gaan volledig voor. Puur muzikaal is er een groot contrast tussen de bloedmooie vocalen op het einde van de opener — die je meteen naar adem doet happen — en het bijna opzwepende “Mute Song”, maar geen nood: het sacrale sfeertje blijft overheersen.
Variatie troef op Stabat Mater, de enige rode draad is compromisloosheid. “On The Long Run” klinkt zachter en langzamer, maar is daarom geen minder rake en pijnlijke ervaring. En tussen het door koorknaap Tijl Geerts ingezongen a capella “Hush Hum” en het duizelingwekkend intense “Give” dreigt de rauwe emotie in “Ready I”, even ongrijpbaar en chaotisch als alle voorgaande nummers, als een vulkaan uit te barsten.
Iets meer ingetogen maar even zwaar en zinderend is “Dolorosa”, anders zou het nummer uiteraard niet zo’n titel krijgen. In “Triple Dot…” overheersen dan weer de elektronische toetsen, maar dit als een intermezzo bestempelen, zou een grof understatement zijn. Die woestenij aan gitaren en drums komt tot een langzaam opgebouwd en bloedstollend hoogtepunt in “Days And A Day”, het op een na langste nummer van de plaat.
Het tempo zakt dan weer in het bloedmooie “Haul In/ High Tide”, een goddelijk rustpunt dat een ongrijpbare, maar — zo lijkt het toch — hoopvolle boodschap heeft meegekregen. Stabat Mater moet namelijk ook een ode aan het leven betekenen. Neem daarna maar een glas wijn om te bezinnen en maak het stil.
Stabat Mater is een album dat het idiote van netjes afgelijnde muziek(genres) doet inzien; het zet alle muzikale zekerheden op het spel. Zeker geen plat entertainment — zet de plaat dus niet op in de auto om luidkeels mee te zingen — of elitair geneuzel, maar wel een verdomd aangrijpende luistertip. Madensuyu past wat ons betreft in het rijtje van The Black Heart Rebellion en Flying Horseman. Wij Belgen zijn dit jaar verwend.
Madensuyu stelt Stabat Mater voor in de AB op 28 november, een dag later in de Handelsbeurs. Deze concerten zijn hopeloos uitverkocht, maar deze uitmuntende liveband ontdekken kan ook nog in Diksmuide (6 december), Antwerpen (24 januari), Sint-Niklaas (31 januari), Leuven (6 februari), Kortrijk (7 februari), Hasselt (8 februari) of Opwijk (14 februari).
