Na een moeilijke periode die volgde op het tragisch ongeval van hun drummer en vriend Denis Wielemans zijn de jongens van Girls In Hawaii nu helemaal terug. En hoe. Ze zorgden voor een van de hoogtepunten op Pukkelpop en Everest, nog maar hun derde plaat, is een indrukwekkende mooie release. Wat zeggen we? Een van de mooiste van het jaar! Wij praatten erover met Antoine Wielemans, een van de twee frontman-zanger-gitaristen van de populairste Waalse rockband.
enola: Girls in Hawaii maakte op Pukkelpop een majestueuze comeback. Zowel pers als publiek was achteraf lovend. Had je zelf zoveel volk en uitzinnige reacties verwacht?
Wielemans: “Toen we op onze Facebookpagina de fans meedeelden dat we aan een nieuwe plaat werkten, waren we verbaasd door het aantal reacties. Het gaf ons veel energie. En omdat het optreden op Pukkelpop ons enige optreden was deze zomer, konden we wel voorspellen dat de tent redelijk vol zou zitten. Maar zo’n emotionele reactie hadden we niet verwacht. Tijdens het optreden was ik zelf in opperste concentratie, dus ik realiseerde me pas achteraf dat het zo goed was. Maar het publiek was overduidelijk blij dat we terug waren.”
enola: Ook jullie concerten in het Koninklijk Circus en de AB zijn uitverkocht. Wat doet dat met een mens na drie jaar afwezigheid?
Wielemans: “Dat geeft een geweldig gevoel. We hadden oorspronkelijk gepland om de plaat enkel in het Koninklijk Circus voor te stellen, maar dat optreden was in zes uur uitverkocht. De AB was vervolgens in een paar dagen uitverkocht. Dat brengt wel heel wat druk met zich mee, maar ook weer veel energie om te repeteren.”
enola: Over naar de nieuwe plaat. Volgens het albumboekje zijn jullie al beginnen schrijven in 2009. Hadden jullie dan al nummers klaar vóór 2010?
Wielemans: “Lionel (Vancauwenberghe, de andere frontman-zanger-gitarist) was al in 2009 aan nieuw materiaal begonnen. Ik maakte een grote reis naar de VS, Lionel trok naar Ijsland voor vier maanden om er zich terug te trekken op het platteland. Daar schreef hij enkele demo’s. “The Spring”, het eerste nummer van de plaat, werd volledig opgenomen in Ijsland. Het nummer zit vol met soundscapes — je hoort de wind –, het is als een postkaart van Ijsland. En een paar weken nadat we begonnen te schrijven aan wat “Head On” en “Mallory’s Heights” moest worden, stierf Denis.”
enola: Is er een verschil tussen de Girls In Hawaii voor en na?
Wielemans: “Ja, omdat de band eigenlijk niet meer bestond in 2010 en 2011. We waren niet meer zeker of we nog aan een nieuw album wilden beginnen. We maakten geen muziek meer en zagen elkaar geruime tijd niet meer. Ikzelf was er niet meer zeker van of muziek nog zin had, ik twijfelde over de betekenis ervan. Ik trok dan naar een plaatsje vlakbij Vielsalm, in de provincie Luxemburg en huurde er voor tien maanden een klein huis. Met wat opnamemateriaal probeerde ik er om opnieuw muziek te maken. Het resultaat was een paar nummers. Dat voelde fantastisch. Pas in 2012 waren we zeker dat we een nieuw album wilden opnemen. We hebben toen lang gediscussieerd, maar konden het album wel in twee maanden afwerken. We hebben het compleet anders aangepakt. We kozen voor een echte studio in Parijs in plaats van een zelfgebouwde studio zoals bij de twee vorige platen. We hebben ook wel veel te danken aan Luuk Cox (producer, bekend van Shameboy); een zeer sterke figuur doorheen het opnameproces.”
enola: De plaat klinkt heel organisch, harmonisch en betoverend. Is die deze keer door iedereen samen geschreven?
Wielemans: “De eerste twee albums zijn volledig geschreven door Lionel en mezelf. De anderen speelden gewoon de cd in de studio in. Dat zorgde soms voor frustraties. Voor Everest werkte iedereen in La Frette Studios samen, wat zorgde voor veel interactie. Luuk Cox slaagde erin ons te laten werken als een hechte band. Het album is dan ook het werk van de hele groep. We namen zelfs zestien songs op, elf ervan kwamen op de cd.”
enola: Hoe kwamen jullie bij de albumtitel Everest?
Wielemans: “We wilden een open titel waarbij veel betekenissen pasten. De laatste drie jaren waren zo vreemd en complex — ik begrijp nog altijd niet goed wat er gebeurde. ‘Everest’ hadden we al in gedachte toen Denis nog leefde. Het was geen albumtitel, eerder een codenaam om een type nummers te omschrijven. We wilden meer synths gebruiken en meer gelaagde nummers maken. Het moest meer verbonden zijn met de lucht dan met de grond. De albumtitel herinnert daaraan. De richting die we uit wilden, hadden we dus al jaren geleden beslist. Maar de plaat kon niet hetzelfde klinken zonder wat er gebeurd is.”
enola: Er zijn nummers die duidelijk verwijzen naar Dennis, andere teksten zijn eerder vaag en mysterieus.
Wielemans: “Sommige nummers waren een deel van het verwerkingsproces. We beslisten om eens een maand volgens ons instinct te schrijven, zo zijn andere nummers tot stand gekomen. Ik verbleef die periode in de Ardennen om aan nummers te werken en elke ochtend sprak ik met de anderen via Skype. Iemand zou één nummer schrijven en vóór de volgende ochtend sturen. “Switzerland” is zo tot stand gekomen. Zo kozen we een plaats die verbonden was aan Denis en ik zou daarover dan een nummer schrijven. Ook “Changed Will Be Lost” is zo ontstaan. Dat nummer werd geschreven door Lionel.”
enola: Girls In Hawaii heeft al in veel landen gespeeld, tot zelfs Ijsland en recentelijk nog China. In welke landen wil de band absoluut eens optreden?
Wielemans: “Ik denk dat we allemaal graag eens Canada zouden doen, maar ook Engeland. We brengen de plaat uit in Engeland, voor de allereerste keer. Voor de twee vorige hadden we niet de juiste connecties. Nu zal Everest er echt gepromoot worden. We willen er gerust voor 200 euro spelen en in een veel te kleine bestelwagen rondrijden. (lacht) Ook Japan zou enorm tof zijn. Onze eerste plaat is er uitgekomen en we waren er ook voor een show geboekt, maar die werd afgelast. Ik zou er heel graag naartoe gaan.”
enola: Girls In Hawaii werd als Waalse band al enorm bekend in Vlaanderen, maar veel Waalse bands lijken tot vandaag georiënteerd op Frankrijk. Omgekeerd raken bekende Vlaamse bands soms amper bekend in Wallonië. Zie je dat ooit goed komen?
Wielemans: “Onze media, radio en tv zijn zo verschillend van elkaar, dus dat verbaast mij niet. Maar toen we zestien jaar waren, waren we wel al gek van dEUS, Evil Superstars, Flowers For Breakfast, Das Pop en Soulwax. Veel van onze favoriete muziek kwam toen uit Vlaanderen. Voor de nieuwe plaat wilden we echt veel in Vlaanderen spelen. We zijn zeer gelukkig dat we dat kunnen doen. Maar in een klein land blijft het vreemd dat Vlaamse bands niet bekend zijn in Wallonië en omgekeerd. De oplossing kan komen van de fans zelf. Wat mij persoonlijk ook verbindt met Vlaanderen is cinema, zo denk ik bijvoorbeeld aan de De Helaasheid der Dingen. Ook theater is een goed voorbeeld. KVS en Théâtre National werken samen en organiseren elk jaar een festival.”
enola: Dus de Vlaamse Girls In Hawaii-fans moeten naar optredens in Charleroi komen, de Walen naar Gent?
Wielemans: “Precies!” (lacht)
Girls In Hawaii speelt op vrijdag 13 september op Leffingeleuren en op 21 november in het Koninklijk Circus, de dag nadien in de AB. Die concerten zijn hopeloos uitverkocht. Volgend jaar kan je ze aan het werk zien in Théâtre de Namur (30 januari), Trix in Antwerpen (1 februari), Le Manège in Bergen (5 februari), de Vooruit in Gent (12 februari), Het Depot in Leuven (20 februari), Caserne Fonck in Luik (21 februari) en Eden in Charleroi (22 februari).
