Sommige vaste waarden in het Belgische muzikale landschap stellen nooit teleur. Girls in Hawaii is er een van. In de Vooruit deed de Waals-Brusselse band zijn straffe livereputatie alle eer aan.
Ze draaien al achttien jaar lang mee, hebben een heleboel ijzersterke nummers en een sterke vierde plaat Nocturne uit, waarmee ze al maanden touren. En toch raakt de Vooruit — waar we zelfs wat Frans horen spreken — niet uitverkocht voor een van de bekendste Waalse bands. Bovendien lijkt de gemiddelde leeftijd van het publiek eind twintig, begin de dertig. Spreken deze sympathieke Walen geen jonger publiek meer aan? Het lijkt erop. Het is alleszins jammer: Nocturne is een fris klinkende plaat, opgesmukt met een stevige portie elektronica. Soit, zij die erbij waren, waren getuige van een schitterend optreden.
Het begint al uitstekend met die geweldige eerste single “This Light”, waarvan de prachtige pianomelodie meteen in het oor springt, en het keyboardgedreven “Difference”. Het zijn twee nieuwe nummers waarin het zestal zich weer van zijn meest melancholische kant laat zien. De combinatie van schoonheid en tristesse is nog meer aanwezig in “Changes”, “Switserland” en vooral “Misses”. Deze drie songs zijn afkomstig van Everest, de pakkende comebackplaat uit 2013 die opgedragen werd aan de in 2010 overleden drummer Denis Wielemans. Vooral “Misses” treft diep in het hart. Dit is Girls In Hawaii op zijn best, mede door de fluwelen dubbelzang van Lionel Vancauwenberghe en Antoine Wielemans. Hun stemmen blijven na al die jaren een magisch effect hebben.
Ook met oudere nummers maakt Girls In Hawaii indruk. En ze laten een ander geluid horen, de meer uitbundige Girls In Hawaii van voor de tragische dood van Wielemans. “Sun Of The Sons”, van Plan Your Escape (2008), klinkt nog altijd als een heerlijke euforische mix van The Beatles en The Beach Boys. Het absolute hoogtepunt is echter het intussen veertien jaar oude “Time To Forgive The Winter”, dat verschroeiend en met veel show wordt gebracht. Alle leden laten het showbeest in zich volledig los. Het spelplezier druipt ervan af.
Wat een muzikaal contrast met het nieuwere “Walk”, dat wel veel weg heeft van Kraftwerk en OMD. Het is zo catchy dat het bijna ongemakkelijk wordt, maar ze komen er nog net mee weg — zou Studio Brussel dit al gedraaid hebben? Nadien zakt het tempo (en daarmee ook het optreden) een beetje als een pudding in elkaar. Gelukkig is het er met “Rorschach”, ook afkomstig van Everest, weer helemaal boenk op en worden we opnieuw overvallen door een heerlijke zweem van melancholie.
De toegift is helaas geen homerun. Van “Flavor”, net als “Time To Forgive The Winter” van debuutplaat From Here To There, hadden we meer kracht verwacht. Hetzelfde geldt voor “Guinea Pig”, nog zo’n sterk nummer van Nocturne. Het concert wordt wel in stijl afgesloten met een prachtige cover van Grandaddy’s “A.M. 180”. De keyboards brengen ons voor een laatste keer in hogere sferen. Wat een mooi eerbetoon van Girls In Hawaii aan een van hun grootste inspiratoren.
Op het moment van dit schrijven zien we de Belgische namen voor Rock Werchter passeren. Het is doodjammer dat deze Waalse band er niet tussen staat. Welke andere Belgische band kan tegelijk melancholisch en euforisch, hevig en sfeervol klinken? Op een paar dipjes na was de passage in Vooruit weer een heerlijke show van een groep die nog lang niet over zijn hoogtepunt heen is.
