Het klinkt als Kyuss, ziet eruit als Kyuss en doet bewegen als Kyuss, dus dat moet wel Kyuss zijn? Nou neen. Vista Chino mag dan wel een heel rechtstreekse opvolger zijn van de meest legendarische aller woestijnbands, debuutplaat Peace doet iets te formuleachtig aan om van de sokken geblazen te worden.
Wat moet je met een plaat van deze band? Behandelen als eender welk debuut dat verschijnt? Of toch rekening houden met de voorgeschiedenis van Vista Chino? En verwijzen naar zowel Kyuss, Garcia Play Kyuss als Kyuss Lives!, de projecten waaruit Vista Chino ontstaan is? Werd enkele maanden geleden niet de boodschap de wereld ingestuurd dat Kyuss Lives! vanaf nu als Vista Chino door het leven gaat?
Negeer je dat bericht en beschouw je Peace als een debuutplaat als een andere, dan kom je echter onvermijdelijk evengoed bij Kyuss uit. Zanger John Garcia en drummer Brant Bjork doen op dit album namelijk geen enkele moeite hun gezamenlijke voorgeschiedenis te verbergen. Meer zelfs, Bruno Fevery bespeelt zijn gitaar schijnbaar exact zoals Josh Homme dat twee decennia geleden deed.
Misschien zit daar wel de sleutel tot deze band: hoe nieuw Vista Chino op papier ook mag zijn, de band brengt een geluid uit het verleden. En ja, dat klinkt lekker, laat daar geen twijfel over bestaan. Maar het klinkt eveneens geforceerd, niet spontaan, formuleachtig.
Zo drijft “As You Wish” op een heerlijk swingende gitaarrif die subtiel aangedreven wordt door rijkelijk met cimbalen gelardeerde drumpartijen, om vervolgens te ontploffen in een withete climax, om daarna opnieuw in zijn slome, hypnotiserende ritme te zakken. Ja, hoe ze het publiek moeten bezweren, hebben deze jongens zeer goed onder de knie.
Wat dat betreft is “Planet 1 & 2” het prijsbeest van Peace. Loodzware, aan oude Black Sabbath verwante gitaren gaan in duel met hoge noten en bouwen een sfeertje op dat zo afkomstig lijkt uit een nachtelijk Palm Springs, de ietwat bevreemdende thuisbasis van de band in de Californische woestijn.
Die aanpak maakt van Peace een plaat waar weinig of niks op af te dingen valt. Vista Chino pakt uit met muzikaal vakwerk: een echt slecht nummer is op het debuut van dit viertal niet te bespeuren. Maar tegelijk lijkt de plaat enigszins overbodig. Er zal wel iemand zijn die vindt dat het niet fair is om dit te vergelijken met stilaan tijdloze kleppers als Welcome to Sky Valley of Blues for the Red Sun, maar voor een band die enkele jaren lang louter met Kyuss-nummers getourd heeft, gelden andere regels. Dan volstaat het niet om een Kyuss-plaat te maken, maar wordt vooral een overrompelend album verwacht.
Het is een fantasie, zeker nu deze heren voornamelijk via de rechtbank communiceren, maar waarom lijft Josh Homme deze muzikanten niet in bij zijn Queens of the Stone Age? Het zou niet de eerste keer zijn dat die band volledig uit voormalige Kyuss-leden bestaat. En dan komt al dat talent nog eens samen in plaats van zoals nu, versnipperd over enkele bands, goede, maar niet echt overweldigende platen af te leveren.
Vista Chino draait de versterkers op 22 november open in De Mast in Torhout, een dag later gebeurt dat op Speedfest Klokgebouw in Eindhoven.
