Dat ze in Hollywood op bestaande franchises blijven teren weet zelfs het kleinste kind, maar tussen uitgemolken horroriconen als Michael Myers, Jason Voorhees en Freddy Krueger lijkt goeie ouwe Leatherface toch nog de meest onverwoestbare. In de afgelopen 40 jaar hebben producers tegen beter weten in tot zesmaal toe geprobeerd om de legende nieuw leven in te blazen. Na het desastreuze The Texas Chainsaw Massacre: The Next Generation (een film die werkelijk niemand goed lijkt te vinden en de toen debuterende Matthew McConaughey en Renee Zwellweger maar al te graag van hun cv zouden zien verdwijnen) hadden ze eigenlijk hun lesje moeten leren, maar Michael Bay sloeg er in 2003 om een mainstream publiek te bereiken door de plooien van het origineel glad te strijken. Weg was de ruwe vuiligheid, weg was de dissonante soundtrack, weg was de bevreemdende sfeer en in de plaats kregen we een banale, cleane videoclip van een film voorgeschoteld. Dat er in de huidige 3D frenzy ook geen Texas Chainsaw Massacre 3D (door de marketinggenieën achter de film hip omgedoopt tot Texas Chainsaw 3D) mocht uitblijven, was natuurlijk te voorspellen. Wie heeft er immers ooit écht geleefd zonder een roestige kettingzaag in 3D op zich te zien afkomen?
De film negeert alle voorbije sequels, re-imagenings and whatchamacallems en begeeft zich op gronden van heiligschennis door de draad terug op te pikken waar het origineel eindigde. De jonge Sally is net kunnen ontsnappen aan de waanzin van Leatherface en de sheriff begeeft zich naar het beruchte huisvan de kannibalistische familie Sawyer om het zootje te arresteren. Een lynch mob is hem echter te snel af en het hele kot wordt in de fik gestoken. Een jonge Sawyer baby weet de brand te overleven en wordt in het tumult meegegrist door één van de vigilantes. De film maakt dan een sprong naar onze tijd en veertig jaar later is de jonge baby om één of andere bizarre reden die de wetten van de kosmos tart uitgegroeid tot de twintigjarige Heather. Wanneer ze een gigantisch huis erft van een voor haar onbekende grootmoeder, geven Heathers ouders toe dat ze eigenlijk geadopteerd is. Ze trekt er op uit met haar argeloze, als slachtvee gemarkeerde vrienden om meer te weten te komen over haar echte ouders. En misschien dat nonkel Leatherface ook wel eens langskomt.
Het enige goeie aan Texas Chainsaw 3D is dat ze je de vorige remakes van Michael Bay meer doen appreciëren. Niemand verwacht vandaag de dag nog dat één of andere goedkope slasher zelfs maar half de impact zal hebben van het origineel, maar is onderhoudende, goedkope horrorfun zelfs al teveel gevraagd? Blijkbaar wel. Texas Chainsaw 3D is suf geregisseerd, kent zo goed als geen spanning of opbouw en heeft personages die te kleurloos zijn om zelfs maar in één eigenschap te kunnen samenvatten. Gebreken die men probeert te compenseren met expliciet in beeld gebrachte gruweldaden die eerder op de lachspieren werken. Niemand is anno 2013 nog onder de indruk van één of andere redneck die in de vleesmolen gedraaid wordt, zeker niet wanneer men het zo klungelig in beeld brengt.
Het grootste zwaktebod is echter de gênante manier waarop Texas Chainsaw 3D verfrissend uit de hoek probeert te komen. Terwijl de film tijdens het eerste uur geen haar verschilt van de zoveelste slice ‘em & dice ‘em flick, ontaardt het in het laatste halfuur plots in een geforceerde, compleet mislukte variant van Beauty and the Beast. Het was al erg genoeg dat de vorige remakes de hele mystiek achter het personage Leatherface moesten verpesten door zijn ontstaansgeschiedenis nodeloos uit de doeken te doen, maar was het echt nodig om hem ook nog eens als een heldhaftige good guy voor te stellen? Hoe ver kan je gaan in het verkrachten van een icoon? Als compleet groteske komedie had dit concept misschien gewerkt (Hooper deed dat eigenlijk in 1985 al met het vermakelijke The Texas Chainsaw Massacre 2, al komt die film nog niet tot de zweterige enkels van het origineel), maar de film neemt zichzelf pijnlijk au sérieux en is daarenboven veel te braaf om ook maar een beetje van de bewandelde paden te durven afwijken.
Toch is dit ongetwijfeld niet het laatste wat we van onze gemaskerde vriend mogen verwachten. Het open einde spreekt al boekdelen. Blijkbaar is er wel een publiek voor dit soort films, breezersletjes die de combinatie van de six packs van Trey Songz en ordinaire schrikeffecten best kunnen smaken, want de film was een groot succes in de States en er staat al een volgend deel in de steigers. Afwachten hoe ze de legendarische figuur Leatherface nog verder door het slijk zullen halen. Arm Hollywood.
