Anno 2013 wordt de beste pop niet op kruispunten van genres, maar op heuse, inventieve viaducten gemaakt. De allerbeste pop klinkt bovendien niet potdicht, maar laat ruimte in haar geluid. Die twee parameters haalt AlunaGeorge cum laude. Op zijn best althans.
Met Chvrches, Haim en deze AlunaGeorge in de top 5 was de BBC Sound of 2013-lijst weer eerder een Pop of 2013-lijst. Deze bands moeten het immers niet van hun baanbrekende, maar eerder inventief recycleren van een bestaande sound hebben. Niks mis mee als het écht goed gedaan is, maar het stelt de hypes wel in een correcter perspectief. AlunaGeorge leek met enkele uitmuntende, licht vooruitstrevende singles vorig jaar echt een nieuwe sound vast te prikken. Dat doet het ook met Body Music.
Het is een uitstekende plaat die bevestigt wat we al wisten en tegelijk vermoedden, niet meer noch minder. En wat we al wisten is: de ravissante Aluna Francis en de schuchtere George Reid koppelen de R&B uit de jaren negentig (de tijd van Warren G, Montell Jordan en TLC, voor die van Timbaland en The Neptunes) aan de mainstream dubstep anno nu, verbinden geilheid (de stem en benen van Francis) aan onderkoeling (de sound van Reid) en schrappen in de songs in plaats van ze vol te stoppen met overbodige arrangementen. Het resultaat is ontzettend verfrissend, maar dat leidt naadloos tot wat we al vermoedden: die frissmakende vrucht is na 14 songs (19 op de limited) tot op de schil leeggeperst. Enkele nummers minder en de superlatieven hadden een polonaise kunnen inzetten op deze pagina.
Een blik op de tracklist zet de vermoedens al kracht bij: singles “You Know You Like It” (een van de beste popsongs van dit decennium), “Attracting Flies” en “Your Drums, Your Love” vullen het eerste kwartier van de plaat. Wat het meteen tot een van de strafste openingssalvo’s van alle popplaten in de laatste vijf jaar maakt, maar daarna gaan plaat en band aan het zwalpen. “Kaleidoscope Love”, “Bad Idea” en “Diver” voegen weinig toe aan wat zich ondertussen vertrouwd in het oor heeft neergevlijd. Wat blijft, is een ontzettend aangename flow die Body Music tot de seksplaat van het jaar kan maken. Maar wat, negatief gezien, rest is een album dat in die flow te weinig uitschieters telt.
Al ligt dat, positief gezien, ook aan de rigueur waarmee AlunaGeorge zijn sound bewaakt: er is geen ruimte voor platte escapades die bepaalde songs als glijmiddel kunnen doen fingeren. Body Music draait niet alleen om een sound, maar ook om een visie. Vocale effectjes in “Best Be Believing” bieden tegengas voor het gladde refrein en futuristische sounds houden het oppervlakkige “Superstar” overeind. Het uitgebeende en daardoor rotefficiënte “Just A Touch” pikt aan bij het torenhoge niveau van het eerste kwart van de plaat. En als elke popband een ballad als “Friends To Lovers” had, zouden we zelfs MNM op onze radio durven te programmeren. Kun je nagaan.
Body Music blijft als geheel dus een opmerkelijke popplaat, die het echter teveel van enkele welgemikte uitschieters moet hebben. Een wat strengere eindredactie op het vulsel had tot een instant classic geleid. Al valt te hopen dat het kruit niet reeds verschoten is op die eerste singles. Benieuwd of AlunaGeorge een blijvertje is.
