Vier jaar na Steak Number Eight durfde de jury van de Rock Rally het vorig jaar opnieuw aan: een stel piepjonge snaken met een overdosis lef in de bloedbanen laten winnen. Wij deden net niet in onze broek van contentement. Compact Disk Dummies was brutaal, dapper en veelbelovend.
U gaat ons niet horen vertellen dat de 2012-editie van de Rock Rally een van de sterkste was. Akkoord, we lieten ons charmeren door Sleeper’s Reign en verwachten in de toekomst nog wat moois van het dromerige duo Float Fall. Maar het werd al snel duidelijk dat de broers Lennert en Janus Coorevits, die samen Compact Disk Dummies vormen, er torenhoog bovenuit staken wat betreft lef en branie. De liveshows van deze pubers zijn steeds een ervaring; zo zagen we ze onlangs nog in een wassalon tekeergaan als twee wildebrassen. Ten huize enola houden wij wel van hun jeugdige onbezonnenheid.
Voor hun debuut EP Mess With Us wilden de Dummies echter “voor de eerste keer iets definitief afwerken, échte nummers schrijven”, zo vertelden ze onlangs aan Humo. Een ongelukkige beslissing, zo blijkt. Wij waren immers dol op de Compact Disk Dummies die experimenteerden met alles wat ze in hun handen kregen, die loeiende synthesizers het lieten opnemen tegen omgeploegde bassen en beats, zonder zich iets aan te trekken van conventionele structuren. Kortom, op de Dummies van “Confuse, Entime, Compute, Enline”, een van de nummers waarmee ze tijdens de Rock Rally jan en alleman verbaasden.
Op Mess With Us vraag je je af waar het gevaar en de brutaliteit zijn gebleven. De jonge wolven van weleer zijn gemuteerd in deemoedige herdershonden, veedrijvers zoals u wilt, die hier en daar nog eens blaffen, maar niet langer bijten. Ze brengen goed in het oor liggende elektropop (“Pale Eyes”, “Mess With Us”) en een Goose-pastiche (“What You Want”). Niet dat daar iets mis mee is, of de nummers slecht zijn. Maar wetende dat Goose nu ook niet meteen de meest innovatieve groep is, maakt dat ieder nummer, ieder idee vanop “Mess With Us” ooit al beter uitgevoerd is. De uniciteit is weg, en dat is jammer.
Wel goed is het instrumentale “F.E.E.R.S.”, niet toevallig eentje dat we nog kennen van tijdens de Rock Rally. Even komt die roekeloosheid weer naar boven, de synths scheuren en de gitaren gieren. Een energiebommetje. De vooruitgeschoven single “The Reeling” horen we dan weer graag op de radio langskomen. Niet beklemmend, maar wel aanstekelijk en dansbaar. Jammer genoeg missen de andere nummers het spontane en het onstuimige van deze twee tracks.
Toch gaan we de broers Coorevits nog niet finaal afschrijven. Beiden lagen nog in de pampers toen “Come To Daddy” van Aphex Twin en “Hard Normal Daddy” van Squarepusher verschenen. Voor hun debuutplaat vragen we niet meteen een album van dat kaliber. Maar misschien kunnen Janus en Lennert die platen eens van iTunes halen, wat inspiratie opdoen, om dan terug te komen met iets dat ons echt van onze sokken blaast.