Een titel die zoveel betekent als: blijf trouw aan jezelf. Het lijkt een statement van Piet Goddaer na de vorige twee tongkussen met het grote publiek, en dat is de plaat zelf niet minder. Stay Gold is het meest ontoegankelijke, en gewoonweg mooiste, album sinds zijn doorbraak ruim tien jaar geleden.
Het is even de verrassing – of is het verademing – wegslikken tijdens de eerste luisterbeurt van Stay Gold. De aanzwellende euforie van voorganger Hvelreki is ver weg en de behaagzuchtige pianoriedeltjes van The Soft Machine zijn achtergelaten op een queeste naar veelgelaagde schoonheid. Het zat Goddaer inderdaad niet lekker achteraf, alle touwtjes in de handen van een producer, zelfs al was dat Youth. Iemand die andere songs voor de plaat koos dan hijzelf wou. Hvelreki klonk fantastisch, bevatte enkele uitstekende songs (“A Long Sea Journey”, “Yours And Yours Only”), maar het was vooral de bezegeling van Ozark Henry zonder de eigengereidheid die Goddaer zo kenmerkte. Met “This One’s For You” als dieptepunt.
Die eigenzinnigheid deed The Sailor Not The Sea doorbraakplaat Birthmarks opvolgen. Het was geen evident album toen, wiens schoonheid je moest verdienen. Singles als “Indian Summer” en vooral “At Sea” fungeerden als glijmiddel, zoals “I’m Your Sacrifice” dat nu is voor Stay Gold. Het is het enige nummer dat de link legt met de Ozark Henry van de afgelopen zeven jaar, met die naar een climax hengelende piano.
En dat tegelijk de brug legt naar het nieuwe elan dat op Stay Gold gevonden wordt, niet in het minst door de inbreng van Amaryllis Uitterlinden — na al die tijd kan het etiket “beloftevol” eindelijk van haar voorhoofd gerukt worden. De vocale variatie van Uitterlinden maakt van haar stem een instrument dat in grote mate bijdraagt tot een algehele weemoedige sfeer op deze plaat. Die zoekt ruimte op en steunt als vanouds op bas en percussie. Die zorgen voor een groove die Stay Gold nooit te zweverig doet klinken. Dit is een plaat die reflecteert, vragen stelt over onze eindigheid en eenzaamheid in songs als dialogen.
Op Stay Gold neemt Goddaer zelf weer alle touwtjes stevig in handen, en dat is een goede zaak. Openingsnummer “Deep” laat al horen dat de klankentapper in hem eindelijk weer de bovenhand haalt op publiekminnende melodieën en doet meteen de sfeer van The Sailor Not The Sea weer opsnuiven. De eerste helft van Stay Gold is nog wat losrukken van de vorige twee platen: het prachtig getitelde “We Are Incurable Romantics” maakt pas aan het einde het onderscheid door een baslijn die Colin Greenwood de oren doet spitsen, “Outpatient” zwaait u nog uit vanaf de kade waar Ozark Henry volle grote zalen lokte.
Want vanaf dan vertrekt u voor één lange melancholische trip, waarin de songs zich lijken samen te smelten tot één suite die bovendien twee instrumentale nummers telt. Songstructuren bieden geen houvast, de songtitels bulken van de literaire verwijzingen. Het contrast met Hvelreki kan niet groter zijn. Stay Gold is geen cocoon- of fondueplaat, maar een album dat groeit, dat anders kleurt afhankelijk van waar en wanneer u ernaar luistert. “It Was A Queer Sultry Summer” en “Stay Gold Ponyboy Stay Gold”, met een gitaar die The Edge in de schaduw van de spotlights lijkt te spelen, zijn zodoende niet alleen hoogtepunten op de plaat maar in Ozark Henry’s oeuvre.
Ware Stay Gold de opvolger geweest van This Last Warm Solitude, dan had de teneur overheerst dat Goddaer dringend eens moest doorbreken bij een groot publiek. Dat laatste heeft hij middels een iets te brede omweg gedaan. Nu is de verzuchting dat dat publiek hem volgt op zijn plaats. Want op Stay Gold gaat Goddaer terug naar zijn essentie. Gewaagd en uitgepuurd: Ozark Henry claimt zijn niche in ons land terug.
