EMI, 2010
Sommigen zullen het altijd betreuren wanneer een artiest plots
tot het besluit komt om de insteek en betekenis van zijn muziek
radicaal te veranderen. Ozark Henry sloot het voorbije decennium de
laatste trekjes van avant-gardisme buiten en begon album na album
zijn muziek open te stellen voor een groter publiek. Het
commerciële succes is hem uiteraard volledig gegund, maar zo’n
evolutie is toch iets om met lede ogen te aanzien. Om nog eens
sprankels van durf en lef te horen, is het al terugkeren naar
debuutalbum ‘I’m Seeking Something That Has Already Found Me’ uit
1996.
De enige constante die er anno 2010 nog in zijn werk is terug te
vinden, is de face shot op de albumcover van ‘Hvelreki’.
Een collega heeft enkele jaren terug bij de bespreking van
‘The Soft
Machine‘ al een fijne muziektheorie ontrafeld door gebruik van
de meest recente albumcovers – waar Goddaer altijd zelf op prijkt.
Er valt wel iets te zeggen over de wijze waarop verbeelding en
perceptie samenvallen met een artistiek product, zeker in het geval
van Ozark Henry: ‘Hvelreki’ ontlokt een frontale blik in de ogen
van Piet Goddaer, wat kan wijzen op een teken van zelfvertrouwen,
maar het overdreven geplastineerde gezicht is bijzonder
frappant en doet vooraf twijfels rijzen bij de artistieke keuzes
van Ozark Henry.
Het nieuwe album ‘Hvelreki’ is gelukkig genoeg onderworpen aan
een uitvoerige evaluatie, en de conclusie is niet louter
gedetermineerd door een weinig betekende illustratie (you can
thank me for that!). Toch is het na enkele luisterbeurten
betreurenswaardig om op te merken dat Goddaer bijzonder veel kansen
laat liggen om zijn publiek uit te dagen met gedurfde keuzes of
innovatieve compositietechnieken.
Een dwarsdoorsnede van het merendeel van de nummers laat weinig
aan de verbeelding over. Nummers zoals ‘Out of This World’ en ‘This
One’s for You’ beroepen zich op een bijzonder korte intro, om dan
snel over te schakelen op het refrein. Enige vorm van melodieuze
ontwikkeling ontbreekt grotendeels en de luisteraar wordt al vaak
beladen met catchy oneliners. ‘Eventide’ lijkt op het
eerste zicht evenwichtiger ingedeeld, maar het nummer mondt uit in
een tune die weinig prikkelt en niet het gevoel geeft iets
nieuws te horen. Ozark Henry heeft met ‘Hvelreki’ een
songbook met introtunes voor Vlaamse series
bijeengeschraapt, maar het publiek wenst meer dan dat.
Qua instrumentarium kiest Goddaer vaak voor gitaren, strijkers
en elektronische soundscapes om de nummers een extra onderlaag mee
te geven. Op zich is daar weinig mis mee, maar het resultaat voelt
dikwijls wat gelikt en gepolijst aan waardoor je het contact met de
muzikant achter de microfoon verliest.
Niet alles op ‘Hvelreki’ is van bedenkelijke kwaliteit. ‘A Night
Sea Journey’ is intrinsiek een aantrekkelijk nummer met een
krachtig uitgevoerd middenstuk. Toch is het schrijnend dat het zo
lang moet duren vooraleer de luisteraar eens wakker geschud wordt
met een ruwer stukje muziek. Zelfs ‘Yours and Yours Only’ glipt
door de mazen van het net door de sfeervolle arrangementen en
gradueel opgebouwde openingssequens. Het nummer is wel
schatplichtig aan de poptraditie en leunt te hard aan bij
tijdgenoten zoals Radiohead, Muse en anderen.
Over het laatste deel van het album valt eigenlijk weinig te
zeggen buiten dit: meer van hetzelfde. Alle radicale of gedurfde
kantjes zijn afgevijld en wat overblijft zijn een aantal
gelijklopende nummers zonder momenten van opwinding (zelfs het
breed uitgesponnen ‘See the Lions’ doet eerder geeuwen dan
juichen). Ozark Henry blijft te hard binnen een welbepaald
stilistisch paradigma werken waardoor hij eindigt met dertien in
een dozijn (en de ironie wil dat het cijfer mooi overeenstemt met
het gezegde).
Hoewel er degelijk artiesten zijn die een evenwicht vinden in de
tricky business om innovatieve muziek te maken voor een
breed publiek, heeft ‘Hvelreki’ alle moeite om op dat slappe koord
te balanceren. En zo blijft het wachten op Goddaer om in de
toekomst met iets nieuws op de proppen te komen die een wezenlijk
verschil kan maken.
