In 1999 organiseerden een paar fans van stonerrock, doom metal, psychedelica en donkere avant-garde een klein festival in het spoor van hun e-zine waar ze al enkele jaren hun liefde voor all things loud and heavy bezongen. Daarmee hielden ze de vinger aan de pols van hun favoriete genres. Veertien jaar later is het Roadburn-festival één van de toonaangevende undergroundfestivals voor stoner, doom en aanverwanten.
Van 18 tot 21 april wordt Tilburg weer overspoeld door de fine fleur van de harde, zware en compromisloze muziek. Dat overspoelen kan je gerust letterlijk nemen: het kleine centrum van Tilburg wordt vier dagen overgenomen door allerhande langharig, leer- en cowboylaarzendragend janhagel dat de omzet van plaatselijke horeca als een raket de hoogte injaagt (de extra voorraad Tripel Karmeliet van een café in de buurt houdt het traditiegetrouw maar een dag of twee uit). Maar het gaat voor de paar duizend bezoekers voornamelijk om de muziek: het programma in de 013, de Cul De Sac en het Patronaat in Tilburg is zeer divers en uitgebreid en het is elk jaar weer keuzes maken. Wij hebben alvast ons huiswerk voor u gemaakt en haalden er de optredens uit die het meest in het oog springen, of net niet maar des te meer de moeite waard zijn om te ontdekken.
Donderdag 18 april
Pallbearer, Main Stage, 15.00u
Qua aftrap van deze vierdaagse kan deze band tellen. Hun debuut Sorrow And Extinction werd door onder andere Pitchfork en een paar andere muziekmagazines uitgeroepen tot beste metalplaat van 2012, wat een behoorlijke hype veroorzaakte. En terecht: deze vier heren uit Little Rock, Arkansas maken een zeer knappe mix van doom en old school metal met een even groot gevoel voor zwaarte als melodie. Hun hele Europese tournee is afgelast maar de afspraak op Roadburn willen deze heren niet missen. Da’s dan toeval: wij ook niet.
Gravetemple, Main Stage 18.00u
Ofwel: SUNN O))) zonder Greg Anderson. Stephen O’Malley staat hier samen op het podium met zanger/peformer/wacko Attila Csihar en de Australische multi-instrumentalist Oren Ambarchi. Gravetemple (wat een naam) belooft zowel qua decibels als intensiteit evenwaardig te zijn als SUNN O))) maar durft al eens te flirten met freejazz en heeft zowaar een drummer in de rangen. De groep treedt nauwelijks op en heeft slechts één (live)plaat uitgebracht. Dit concert is dus een zeldzaamheid. Achteraf wel nakijken of je organen allemaal nog op de juiste plaats zitten.
John Baizley / Nate Hall / Katie Jones, Het Patronaat, 20.30u
We hadden hem liever met Baroness zien komen, maar alleen al het feit dàt John Baizley hier staat, kan een overwinning genoemd worden. Een jaar geleden brak Baizley een arm en een been in een ongeval met de tourbus. Op zich niks ergs, ware het niet dat hij zo goed als helemaal opnieuw moest leren gitaar spelen en de grootse plannen die zijn band koesterde in het vriesvak werden gestoken. Op Roadburn maakt hij zijn muzikale rentree, zij het zonder band en akoestisch. Hij wordt geflankeerd door celliste Katie Jones en zanger/gitarist Nate Hall (US Christmas). Het trio brengt nummers van Baroness, solowerk van Hall en een aantal Townes Van Zandt-nummers. Een oase van rust in deze vierdaagse storm van geluid.
Intronaut, Het Patronaat, 22.00u
Voor zij die denken dat het begrip ‘sludge’ niet veel meer om het lijf heeft dan chugga chugga chugga: hier is Intronaut! Verwacht je aan een kruisbestuiving tussen loodzware riffs, gesjeesde psychedelica, complexe ritmepatronen en woeste uithalen. Een beetje zoals old school Meshuggah op paddo’s. Op plaat klinkt het alvast geweldig. Nu nog de bevestiging op het podium van Het Patronaat. Een must see!
Vrijdag 19 april
Witch Mountain, Het Patronaat, 16.45u
Dit viertal uit Portland, Oregon grossiert al 15 jaar in doom metal zoals het al 30 jaar gespeeld wordt. Hun geheim wapen bestaat echter uit zangeres Uta Plotkin, die het zware, groovy spel van haar collega’s countert met haar gloedvolle en zwoele stem, die niet vies is van een occasionele hoge uithaal. Klinkt een beetje alsof Grace Slick van Jefferson Airplane bij Black Sabbath zou spelen ten tijde van Masters of Reality.
Cough, Green Room, 20.45u
Genoemd naar de nevenwerkingen van zanger/bassist Parker Chandler na een uurtje optreden, zo diep gaat-ie met zijn stem. Bij uitbreiding kan je hetzelfde zeggen over de rest van deze band uit Richmond, Virginia. Extreem zwaar en tergend traag: zo kan je nog het beste het geluid van Cough omschrijven. Hun laatste worp Ritual Abuse is een massieve sludgemonoliet die doet denken aan het beste werk van Yob, Goatsnake en Cathedral. Een pletwals pur sang en niet te missen op vrijdagavond.
Electric Wizard, Main Stage, 21.45u
De curatoren van het ganse vrijdagprogramma kunnen natuurlijk ook niet ontbreken als headliner van de tweede dag van deze Roadburn-editie. Deze band uit Dorset, Engeland zette zichzelf op de kaart met het in 2000 uitgebrachte Dopethrone, gekenmerkt door het in groene dampen gehuld huwelijk van stoner en doom. Zanger Jus Osbourne maakt er de gewoonte van om zijn vocalen door twintig lagen effecten te sturen en zo een etherisch contragewicht te procuceren tegen de zware, strakke gitaar- en drumlijnen die tegelijk toch groovy en zelfs dansbaar blijven. Live altijd een zekerheid en dus een terechte hoofdvogel.
Amenra, Het Patronaat, 00.30u
In 2007 stonden onze landgenoten voor de eerste keer op Roadburn, toen nog in een tot de nok gevulde Batcave in de 013. Nu hebben zij de eer om in het holst van de nacht Het Patronaat (een ontwijde kerk nota bene) af te sluiten. Als u in de weekendkrant leest dat Tilburg door Satan himself vrijdagnacht naar de hel is gesleurd: klachtenbrieven naar Ieper versturen, aub.
Zaterdag 20 april
Alcest, Main Stage, 15.30u
Van black metaltrio naar solo-shoegazeproject, zo kan je het traject van Alcest in een paar woorden samenvatten. De Fransman Neige (Stéphane Paut voor de burgerlijke stand) bezoekt in zijn teksten droomwerelden vol elfen en demonen en weeft hierrond een klankentapijt van atmosferische maar toch stevige gitaren en dito drums. Een rustpunt tussen al dat sonisch geweld, al is dat ook maar relatief.
High On Fire, zaterdag, 18.50u
Zonder twijfel dé grote naam op deze Roadburn-editie. Deze band heeft zich over de jaren omgebouwd van sludgy doomproject naar echte heavy speedfreaks, zonder de typische riffkolossen van frontman Matt Pike los te laten. Ze rollen hun muzikale spierballen maar liefst twéé keer op dit festival: op donderdagavond en op zaterdag. Het is een risico, maar als dit twee geniale concerten worden, is High On Fire klaar voor heavy metal stardom.
Die Kreuzen, Main Stage, 20.15u
Nog een band die twee keer aantreedt op Roadburn is het legendarische Die Kreuzen. Je zou al bijna denken dat de organisatoren uit bloedarmoede een band tweemaal op de affiche zetten maar in de loop der jaren hebben heel wat acts bewezen dat net deze double billing een uitdaging en een meerwaarde kan zijn voor zowel de groep als het publiek. Die Kreuzen ontstond begin jaren 80 als hardcoreband, maar een gezamenlijke liefde voor progrock en experiment voerde hen voorbij de grenzen van het genre en zette meteen een nieuwe standaard in de alternatieve muziek. Bands als The Melvins, Neurosis en Nirvana werden sterk beïnvloed door Die Kreuzen maar de groep pikte geen graantjes mee van het succes na de split in 1992. Maar nu, meer dan twintig jaar later speelt het viertal terug samen en doen ze dit voor de eerste keer weer op Europese bodem op dit Roadburn-festival. Uniek en niet te missen. Daarom alleen al ga je twee keer kijken.
Godflesh, Main Stage, 21.45u
Deze industrial-pioniers staan voor de tweede keer sinds hun reünie in 2010 op Roadburn. In 2011 joegen ze hun legendarische debuut Streetcleaner er integraal door, dit jaar krijgt opvolger Pure dezelfde behandeling. Twee jaar geleden zorgde dat voor een ongeziene pletwals, die als een geluidstsunami door de Main Stage raasde. Vooral de niets ontziende drumcomputer deelde de ene na de andere mokerslag uit. Zondag dus weer in Tilburg. Lekker!
Zondag 21 april
Nihill, Green Room,17.00u
Black Metal van boven de Moerdijk. Mocht u daarbij aan Sharon Van den Adel met corpsepaint denken: dit trio Tilburgenaars bracht vorig jaar met Verdonkermaan (prachttitel!) een loeiharde, compromisloze en inktzwarte metalplaat uit die nauwer aansluit bij het bruut geweld van Wolves In The Throne Room dan de pedante strapatsen van Dani Filth en zijn lichtjes onnozele aanverwanten. Wie de voorbije drie dagen nog niet donker en deprimerend genoeg vond, weet waar hij naartoe moet. Sharon Van den Adel met corpsepaint… uughhh…
Spiritual Beggars, Main Stage, 19.15u
We zetten onze tocht verder noordwaarts met deze Zweedse stonerrockers. De groep is gecentreerd rond ex-Carcass en huidig Arch Enemy-gitarist Michael Amott en is al sinds 1993 zijn permanente zijproject. Maar als u het ons vraagt, verkiezen wij toch deze zware en groovy riffs en ritmes boven de thrasmetal van Arch Enemy. De zanger van Spiritual Beggars is dan wel weer een pak lelijker, natuurlijk.
Ihsahn & Leprous, Main Stage, 21.00u
Als zwarte kers op de taart komt Noors black metalgenie Ihsahn met zijn begeleidingsband Leprous de vier helse dagen Roadburn afsluiten. In het verleden was Ihsahn (dat bekt wat lekkerder dan Vegard Sverre Tveitan) de frontman van het legendarische Emperor. Het is te zeggen: hij schreef en speelde zowat alles zelf, behalve drums. Veel verschil tussen beide projecten zal er dus niet zijn, en daar zijn wij allesbehalve rouwig om.
Dit zijn slechts een klein handje vol namen uit de werkelijk enorme line-up van deze Roadburn-editie. Nog een paar noemenswaardige vermeldingen voor vaderlandse vertegenwoordiging zijn The Black Heart Rebellion en Raketkanon op het festival en het Antwerpse Bliksem op de preparty op woensdag in de Cul De Sac. De filmliefhebbers kunnen op vrijdag een ganse dag terecht in Room 01 voor een 70’s exploitationmarathon onder de naam Electric Grindhouse Cinema en er is zoals elk jaar een niet te versmaden platenmarkt tegenover de 013, om nog maar te zwijgen van de inmiddels beruchte afterparties. Slapen? Hebt u daar dan tijd voor?
