Een huwelijk dat op de klippen liep: dat was net wat Josh Ritter nodig had. Of dat zou je toch denken bij The Beast In Its Tracks, waarop de songschrijver eindelijk het hart terugvindt dat hij op zijn laatste platen ergens had verloren gelegd.
Daar sta je dan: je bent op tour in het hol van Pluto, zijnde putteke Canada, en je vrouw heeft je net aan de telefoon verteld dat ze na achttien maanden genoeg getrouwd met je is geweest. Wat doe je? Je werkt je tour af alsof er niets gebeurd is terwijl je van binnen sterft, zet het op een zuipen, schrijft een hoop kutsongs, en hebt gelukkig het heldere moment om die niet aan band toe te vertrouwen. Je wacht tot je een nieuw lief hebt, de pijn wat ingesleten is, en je schrijft verder tot je een shitload aan songs heb. En dàn neem je een plaat op. En je noemt die The Beast In Its Tracks; naar het venijnig naar de enkels happend beestje dat liefdesverdriet kan zijn.
Uit chaos ontstaat de grootste schoonheid, en dat is niet anders met dit gebroken hart. Voor het eerst in jaren klinkt Ritter immers eens niet afstandelijk. Hij, die zich jarenlang afzette tegen autobiografisch schrijven, is door de omstandigheden gedwongen te plooien, en dat beetje hart op zijn mouw doet hem goed; The Beast In Its Tracks heeft een warmte die we misten in The Historical Conquests Of en So Runs The World Away. Dit zijn directe songs – soms venijnig en gemeen, zo geeft hij toe, “maar so be it” — die de omweg langs de hersenen even overslaan; soms is dat beter.
Neem nu “New Lover”, een eenvoudig getokkelde melodie en een glasheldere melodie, en een tekst die er geen doekjes om windt: “There are things I will not sing for the sting of sour notes / I feel like a miser, I feel low and mean / For accusing you of stealin’ what I offered you for free.
Still it baffles the belief sometimes what thieves we lovers be”; neen, de “we blijven vrienden”-optie lag duidelijk niet op tafel. Ritter geeft nog even snel mee “I got a new lover now”; die kan ze in haar zak steken.
Liefdesverdriet betekent ook slecht slapen, en daar heeft een dokter al eens pillen voor. En die leidden bij Ritter tot nachtmerries; ook een song waard. “Nightmares”zoekt het muzikaal niet in duistere oorden, maar is een puur uptempo ditty met een wel erg overheersend Simon & Garfunkelgeurtje. Niet erg; wij houden wel van zo’n nummer op zijn tijd. Even muzikaal niemendallig en instant-meefluitbaar is “In Your Arms Again”; je voelt dat dit recht uit het hart en de losse pols is gespeeld; een oprechte rêverie over een terugkeer die nooit zal gebeuren.
Dat maakt The Beast In Its Tracks zo onweerstaanbaar; ’t is van een eenvoud die siert, een oprechtheid die respect afdwingt. En waarbij Ritter geen seconde zijn zin voor knappe teksten verliest. In al je verslagenheid je zelfrespect bewaren; faut le faire. Al helpt het natuurlijk dat dat nieuw lief ondertussen in bed ligt te wachten. “Joy To You Baby” en “Lights” besluiten een zwarte periode uiteindelijk met dat: licht. De zon mag opnieuw schijnen, als er gedronken wordt is dat omdat dat gewoon gezellig is, en kom-hier-dan-geef-ik-u-nog-een-kus.
Maar ondertussen heeft Josh Ritter dan toch eindelijk weer eens een prachtplaat geschreven. We heffen ons glas Glenfidich eens in zijn richting en drinken mee op zijn geluk.
