Marketing is a bitch. Werk je jaren aan een geloofwaardige solocarrière en scoor je eindelijk je eerste bescheiden radiohit, dan schilderen de populaire media je ten onrechte af als het zoveelste jeugdidool met een levensverwachting van ongeveer drie singles. Dit lijkt het droevige lot te zijn voor Mike Rosenberg, beter bekend als Passenger.
Het verhaal achter Passenger is op zijn minst interessant te noemen. Lang voordat de wereld kennis maakte met de plat gecommercialiseerde folkpop van Mumford & Sons of de etterende melancholische lichtheid van Birdy’s stem, probeerden Mike Rosenberg, Andrew Phillips en een aantal droeve onverlaten uit Brighton net dezelfde formule uit. De groep bracht samen Wicked Man’s Rest uit, maar interne conflicten en het feit dat niemand op hen zat te wachten, deed hun wegen al snel scheiden. Phillips en de rest van de band verdwenen weer in de anonimiteit, maar Rosenberg timmerde op eigen houtje verder aan een carrière op het podium. De naam Passenger bleef behouden, maar aan de muziek sleutelde hij wel. In navolging van tijdsgenoot Damien Rice koos Rosenberg volop voor het imago van de gekwelde singer-songwriter: een aanpak die hem als individu toch wat erkenning opleverde. All The Little Lights, Rosenbergs derde, zou de grote doorbraak moeten zijn.
De plaat heeft alles wat je nodig hebt om het te maken als moderne troubadour. De twaalf hoofdnummers werken perfect als zwaarmoedig geheel en worden gedragen door de erg herkenbare, licht nasale stem van Rosenberg. Aangezien de nummers allemaal érg dicht bij elkaar liggen, is het moeilijk om door de bomen het bos nog te zien. Dit wordt een van die albums waarop je ieder nummer kan meezingen, maar waarvan je geen idee hebt hoe ze nu precies heten. Om maar enkele voorbeelden te geven: het openingsnummer “Things That Stop You From Dreaming” klinkt als twee druppels waters als “Circles”, een track uit het midden van het album. Beide nummers steunen op de rustige akkoorden van Rosenbergs gitaar en de prominent aanwezige cello die de sobere aanpak van de nummers lijkt te complimenteren. Dezelfde aanpak hoor je later nog terugkomen in “Life’s For The Living”. Hier wordt de cello vervangen door enkele windinstrumenten die je zo katapulteren naar het oeuvre van Beiroet. Wanneer na een aantal luisterbeurten dan óók opvalt dat het begin van “Let Her Go” toch veel wegheeft van de eerste seconden van “Patient Love”, laat staan de cello die zich na het refrein weer opdringt, begint een mens zich toch af te vragen hoeveel variations on a theme je kan verzinnen om een album vol te krijgen.
Los van muzikaal repetitief gedrag, bezondigt Rosenberg zich ook aan een subtiele vorm van thematisch plagiaat. De twaalf tracks op All The Little Lights kunnen netjes in drie groepen worden verdeeld waarbij Rosenberg het — in willekeurige volgorde — heeft over gebroken liefdes (“only know you love her/when you let her go”), een melancholische terugblik op het leven (“when I was a kid/the things I did/ where hidden under the grid), of een vorm van maatschappijkritiek waarvan de toon in thuisland Groot-Brittannië als licht ironisch of tongue-in-cheek wordt omschreven (“we pretend to be friends on the internet/while in real life/we have nothing to say to each other). Het leuke is dat de lyrics zo onschuldig en spontaan overkomen dat Rosenberg er perfect mee wegkomt.
Het is opnieuw het geheel dat All The Little Lights je op een presenteerblaadje aanbiedt, een oprecht en spontaan aandoend album geschreven voor tweenagers die ondertussen wel doorhebben hoe het leven werkt, dat je het repetitieve karakter doet vergeten. All The Little Lightsis één van die zeldzame platen waarbij de luisteraar oprecht moeite moet doen om verder te kijken dan die bescheiden poppy hit om te beseffen dat dat kutnummer perfect past in de algemene teneur van de bebaarde schepper en effectief bijdraagt tot het hoogstaande niveau van het geheel. Of zoals Rosenberg het zelf omschrijft: “and if you agree/come hate it with me/and feel free to sing along”.
