Het frisse, speelse en jongensachtige van debuut Gorilla Manor, dat zijn Local Natives drie jaar later kwijt. Ondertussen is de sfeer van de Fleet Foxes on speed, zoals ze destijds wat te makkelijk genoemd werden, enkele tinten donkerder geworden. Maar ook als de zon wat lager staat, speelt de band uit LA op zijn best.
Eerst was er een lange, slopende tournee — onder meer als opener voor The National en Arcade Fire –, later gooide het vertrek van bassist Andy Hamm de groep overhoop en ook privé ging er bij de overgebleven Natives heel wat mis. Zo kreeg zanger Kelcey Ayer in 2012 met het overlijden van zijn moeder af te rekenen. Vrolijk word je daar als band niet meteen van, maar zoals de muziekgeschiedenis ons leert, groeien de mooiste dingen soms uit de grootste hoop ellende.
Dat Local Natives op deze tweede plaat een stuk zwaarmoediger klinkt, heeft niet alleen met die coming of age te maken. Aaron Dessner, in het echte leven gitarist bij The National, nodigde de groep uit in zijn New Yorkse studio en zat met de handen aan de knoppen. Zijn invloed als producer zorgde niet voor verrassende muzikale zijsprongetjes in de breedte, maar wel voor een versteviging in de diepte; de nummers op Hummingbird tellen veel meer laagjes. Ze werden door Dessner netjes opgevuld tot een lijvig geheel. Ook broer Bryce Dessner speelde overigens enkele van die laagjes in. Even catchy als op het debuut worden de songs nooit, maar er gebéurt wel heel wat meer. Dat levert geen echte koerswijziging op, het zorgt er hoogstens voor dat Local Natives hun plaats in het indierocklandschap kracht bijzetten.
Wilt die invloed van Dessner zeggen dat de bombast resoluut wordt opgezocht? Hier en daar absoluut wel, maar toch blijft Hummingbird een authentieke Local Natives plaat. Een nummer als “Heavy Feat” is dan wel opgebouwd rond een drumpartij die je ook enkele keren op High Violet hoort, de typische falsetstem van Ayer, het harmonieus invallen van de rest van de band en de begeleidende handclaps zijn honderd procent Local Natives. Alles wat hun debuut zo bijzonder maakte, speelt de band nog steeds overtuigend uit.
Naar het melodieuze van songs als “Airplanes” of “World News” uit Gorilla Manor is het hard zoeken geworden op Hummingbird. Dit is meer drama dan euforie, met genuanceerd opgebouwde nummers die de iets moeilijkere weg kiezen. Opener “You & I” illustreert meteen dat de groep voorzichtiger is geworden en geduldiger opbouwt naar de wervelende eindsprint.
De mooiste drie minuten zijn die van “Wooly Mammoth”: een hevig slingerende, maar perfect aan elkaar hangende brok rockende melancholie, een song die gemaakt lijkt voor het festivalpodium. Aan de andere kant van het spectrum zit het ingetogen sentiment van “Three Months” en vooral “Colombia”, een teder laatste woord van Ayer aan zijn gestorven moeder.
Local Natives is niet langer gewoon de som van zijn invloeden (Fleet Foxes, Grizzly Bear, Vampire Weekend, Animal Collective, …) maar bevestigt met Hummingbird wat voor een bijzondere band het is. Zonder echt van zijn voorganger af te wijken, is dit een stap vooruit die weliswaar wat meer moeite vergt, maar al het goede ervan bevestigt.
